Η νεαρή αεικίνητη μουσικός τραγούδησε, χόρεψε, έπαιξε πιάνο, κιθάρες, ακόμα και ντραμς... ενώ "όργωσε" τη σκηνή, αλλά και τις κερκίδες: πότε τρέχοντας ανάμεσα στον κόσμο και πότε διαλέγοντας ένα ειδυλλιακό σημείο με θέα τα φώτα της πόλης και τη θάλασσα στο βάθος - πότε για να τραγουδήσει σε ξέφρενους ρυθμούς και πότε για να μας ψιθυρίσει μια ερωτική μπαλάντα, απ' αυτές που κάνουν και τις πέτρες να δακρύζουν. 

Η Μόνικα βέβαια απόρησε λιγάκι στην αρχή με το κοινό της, που ήταν μάλλον "ήσυχο". Δεν άργησε όμως να το ξεκλειδώσει! Και προς το τέλος οι θεατές κάθε ηλικίας κατέληξαν να χορεύουν όρθιοι, χτυπώντας παλαμάκια στο ρυθμό και τραγουδώντας όσους στίχους ήξεραν ή... έπιαναν στον αέρα. 

Μέτρησε οπωσδήποτε η αμεσότητα αυτής της ολοζώντανης παρουσίας στη σκηνή. Που έκανε με την άνεσή της πρόβες, λάθη, δοκιμές μπροστά στον κόσμο... και μιλούσε απλά, σαν ν' απευθύνεται σε φίλους της. Με τη δική της γλώσσα, με το δικό της χιούμορ, με το δικό της ύφος· τίποτε άλλο. Λύθηκε λοιπόν εκείνη, λυθήκαμε κι εμείς.

Ισως γι' αυτό, σ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς σκεφτόμουν περισσότερο όσους έλειπαν: Φίλους που κάτι τους έτυχε την τελευταία στιγμή, αγαπημένους που δούλευαν, επισκέπτες που αναχώρησαν πριν λίγα 24ωρα για άλλους τόπους, φοιτητές που απορροφήθηκαν ήδη απ' τη μελλούμενη ζωή τους. Ολους αυτούς που δεν κατάφεραν να έρθουν για ν' αποχαιρετήσουμε μαζί αυτό το καλοκαίρι, σφραγίζοντάς το με μια ωραία δυνατή ανάμνηση. Με τη φωνή της Μόνικας - και με ήχους που τους διαπερνούσαν όλα τα ρεύματα, όλες οι μουσικές εποχές, όλοι οι δρόμοι: δυνατό ροκ, σόουλ, φανκ, χορευτικά των '80s, νοσταλγία των '60s, βρετανική ποπ, ελαφρό ελληνικό τραγούδι απ' τις αρχές του προηγούμενου αιώνα... και χίλια άλλα, σε μυστήριους συνδυασμούς. 

Κι όλα αυτά μαζί, ν' ακούγονται καινούργια και ταυτόχρονα οικεία. Να είναι τόσο φρέσκα αλλά ταυτόχρονα ήδη αγαπημένα. Να σφύζουν από ενέργεια, ενώ σε ταξιδεύουν σαν τα όνειρα μακριά. 

Αλλωστε η δημιουργός τους μας εκμυστηρεύτηκε κάποια στιγμή ότι και η ίδια αγαπά τους καλλιτέχνες που μες στο έργο τους χωρούν όλα τα συναισθήματα, όλη η ζωή.

Στο τελευταίο χειροκρότημα, μετά τα ανκόρ, η Μόνικα δήλωσε τρελαμένη με την Καλαμάτα, με το Κάστρο και τη θάλασσα, με όλη την προχθεσινή βραδιά. Νομίζω όμως ότι και όλοι όσοι βρέθηκαν μαζί της πέρασαν υπέροχα. Και σίγουρα θα το θυμούνται.

Π.Α.