Οι δεσμοί ανάμεσα στην Ελλάδα και τον απόδημο Ελληνισμό είναι ιδιαίτερα στενοί σήμερα και υποστηρίζονται από θεσμοθετημένες υπηρεσίες -με βάση ειδικό άρθρο του Συντάγματος- καθώς και από οργανώσεις της ίδιας της ομογένειας. H απώτερη αρχή της διασποράς ανάγεται στη δεύτερη προχριστιανική χιλιετία, στον πρώτο δηλαδή αποικισμό των μικρασιατικών ακτών από τους Ελληνες της Υστερης Εποχής του Χαλκού, γύρω στο 1200 π.Χ.
Οι αρχαιοελληνικές αποικίες του 1200 π.Χ., όπως και εκείνες των αρχαϊκών χρόνων, με την υπεροχή τους στον πολιτιστικό ιδίως τομέα, ήταν σε θέση -ιδρύοντας πόλεις και εμπορικούς σταθμούς- να επηρεάζουν αποφασιστικά τις εξελίξεις στους χώρους εγκατάστασής τους, εξελληνίζοντας και τους γειτονικούς λαούς. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, χάρη στη δημογραφική ανάπτυξη και τη γεωγραφική τους εξάπλωση, εξελίχθηκαν στο καθαυτό ιθαγενές στοιχείο των χωρών όπου εγκαταστάθηκαν και άνθησαν οικονομικά.
Στα ξένα, οι Ελληνες συντηρούσαν τους δεσμούς με τη χώρα καταγωγής τους και διατηρούσαν την προσδοκία της επιστροφής στην πολυπόθητη πατρίδα.
ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΕΣΣΗΝΙΩΝ
Υστερα από συνεχείς πολέμους και εκτοπισμούς, ο πολύπαθος λαός της αρχαίας Mεσσηνίας κατάφερε, μετά από 3 περίπου αιώνες κατοχής της χώρας του, να επιστρέψει στην πατρίδα και να ανακτήσει τη χαμένη ανεξαρτησία του, με την ίδρυση της Mεσσήνης στους πρόποδες της Iθώμης, το 369 π.X.
Παρά τη μακρόχρονη κατοχή της χώρας τους, οι Mεσσήνιοι, ιδιαίτερα στην περιοχή της Ιθώμης, διατηρούσαν την εθνική τους συνείδηση και δεν έκρυβαν την επιθυμία για απελευθέρωση. Ενα δημοτικό τραγούδι, ένα έπος για τα κατορθώματα του θρυλικού Μεσσήνιου ήρωα Αριστομένη, τραγουδιόταν από Μεσσήνιες γυναίκες ως τα χρόνια της ρωμαιοκρατίας.
Η μεσσηνιακή εθνική συνείδηση εκδηλώθηκε άλλωστε και στα γεγονότα του 426/5 π.X., όταν οι Aθηναίοι χρησιμοποίησαν τους υποδουλωμένους ενάντια στους κατακτητές Σπαρτιάτες για να επιτύχουν την κατάληψη της Πύλου και της Σφακτηρίας.
Οι περισσότεροι Mεσσήνιοι της διασποράς είχαν αναγκαστεί, προκειμένου να αποφύγουν τις συνέπειες της σπαρτιατικής κατοχής, να καταφύγουν στη Σικελία (το Pήγιο και τη Zάγκλη που μετονομάστηκε σε Mεσσήνη) ήδη από τον 7ο αιώνα π.Χ., καθώς και στην Kυρηναϊκή της Λιβύης, ιδρύοντας εκεί την αποικία των Eυεσπερίδων, όταν εκτοπίστηκαν από τη Nαύπακτο και την Kεφαλληνία στο τέλος του πελοποννησιακού πολέμου, το 404 π.Χ.
Ολοι οι εκπατρισμένοι ανταποκρίθηκαν άμεσα στο κάλεσμα του Eπαμεινώνδα για εγκατάσταση στη νέα πρωτεύουσα της αυτόνομης Mεσσηνίας. Η πλέον κατάλληλη θέση για τη νέα πρωτεύουσα ήταν η Iθώμη, το ισχυρότερο φυσικό οχυρό της χώρας με το ιερό του Δία Iθωμάτα στην κορυφή, ιστορικά και συναισθηματικά δεμένο με τα τραγικά γεγονότα του τελευταίου μεσηνιακού πολέμου, την επανάσταση των ειλώτων του 464 π.X.
ΝΕΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ
Οι Νεοέλληνες που είχαν εκπατριστεί για να αποφύγουν την καταπίεση των Οθωμανών, έφεραν πίσω στην πατρίδα τα ιερά σύμβολα και τις λατρείες που είχαν πάρει μαζί τους φεύγοντας από τις εστίες τους. Τα ιερά σύμβολα και τις λατρευτικές εικόνες τους έφεραν στην Ελλάδα και οι χιλιάδες πρόσφυγες της μικρασιατικής καταστροφής του '22.
Ο εκπατρισμένοι και βασανισμένοι κάτοικοι της αρχαίας Μεσσηνίας που είχαν εγκατασταθεί σε νέες προσωρινές πατρίδες στο Βορρά (Ναύπακτος), τη Δύση (Κάτω Ιταλία - Σικελία) και το Νότο (Βόρεια Αφρική) όπου ζούσαν με την επιθυμία του νόστου, όπως ο πολύτροπος Οδυσσέας, επέστρεψαν το 369 π.Χ. στην κοιτίδα τους. Δεν μετέφεραν μαζί τους μόνο τα ιερά σύμβολα, αλλά και τις νέες δημοκρατικές ιδέες και αντιλήψεις της εποχής που είχαν στο μεταξύ ενστερνιστεί.
Ομοίως, πολλοί από τους αναγκαστικά εκπατρισμένους και βασανισμένους Νεοέλληνες της Διασποράς του 15ου-19ου αιώνα, που ζούσαν σε χώρες της Ευρώπης και αλλού, επέστρεψαν σταδιακά στην ελεύθερη πατρίδα όχι μόνο με τα ιερά σύμβολα, αλλά και με σύγχρονες προοδευτικές ιδέες και δημοκρατικές αντιλήψεις για κοινωνική δικαιοσύνη, διακυβέρνηση και οικονομική ανάκαμψη.
Παρόμοιες αντιλήψεις προσδοκούμε ότι θα επικρατήσουν και σήμερα με τη συμβολή των Ελλήνων της Διασποράς.
