Θεωρεί ευτύχημα το γεγονός ότι δεν υπήρχαν περισσότερα θύματα και θεωρεί υπεύθυνη για τα γεγονότα την κυβέρνηση και την πολιτική της στο σταφιδικό ζήτημα, ενώ χαρακτηρίζει τη διαχείριση των οικονομικών του ΑΣΟ ως “διασπάθιση” χρήματος για κομματικά και προσωπικά οφέλη:

 «Επί των αιματηρών γεγονότων του Αιγίου, τα οποία προεκάλεσαν βαθείαν οδύνην, θα ήτο ματαιοπονία να εξετάση τις, ποίος ο κυρίως υπεύθυνος. Είνε ευτύχημα πάντως ότι δεν έγινε μεγαλυτέρα εκτροπή και δεν εθρηνήθησαν, όπως θα ήτο φυσικόν, λόγω του αναβρασμού, πολλαπλάσια θύματα. Είτε τα όργανα της εξουσίας έκαμαν κακήν χρήσιν της δυνάμεώς των είτε οι εν δικαία εξάψει ευρισκόμενοι παραγωγοί δεν συνεκράτησαν την ορμήν των, είτε τέλος η σύγκρουσις υπήρξε μοιραία, το γεγονός είνε, ότι αι αιματηραί σκηναί της γείτονος πόλεως βαρύνουν εξ ολοκλήρου την κυβέρνησιν, η οποία διά της ανερματίστου πολιτικής της και εν τω ζητήματι της σταφίδος, εδημιούργησε κατάστασιν πρωτοφανώς χαώδη.

Είνε γενική γνώμη πλέον, ότι η βασική αιτία της σημερινής ανωμαλίας έγκειται εις την έλλειψιν και στοιχειώδους προνοίας εκ μέρους των υπευθύνων υπουργών αλλά και της διοικήσεως του Αυτονόμου Σταφιδικού Οργανισμού. Και οι μεν και οι δε εν αγαστή συμπνοία είχον επιδοθεί εις την θεραπείαν κομματικών συμφερόντων και την διασπάθησιν όλου του κινητού χρηματικού αποθέματος, το οποίον είχε καταλείπει η προκάτοχος κυβέρνησις. Καθ’ όλον το δεκαοκτάμηνον σχεδόν διάστημα το διαρρεύσαν, από της αναλήψεως της εξουσίας υπό του κυβερνώντος κόμματος, η όλη σταφιδική πολιτική αυτού περιεστράφη εις ζητήματα προσωπικά ή κομματικά, η δε πρόνοια περί του μέλλοντος της σταφίδος απετέλη το ύστατον μέλημα. Και να υπήρχεν ανάγκη διαπιστώσεως της αληθείας αυτής, θα ήρκει μόνον το γεγονός ότι εν’ ώ δύο μόλις εικοσιτετράωρα υπολείπονται εκ του λήγοντος μηνός ακόμη δεν κατωρθώθη η λήψις των επιβαλλομένων κατ’ έτος μέτρων, προς ρύθμισιν των σταφιδικών εργασιών.

Και όμως ο σοβαρός κυβερνητικός Τύπος σχολιάζων τας σκηνάς της Αιγιαλείας εκάκισε την νευρικότητα των παραγωγών αυτής, διότι δεν είχον την υπομονήν να αναμείνουν τρία ακόμη εικοσιτετράωρα. Εχουν δίκαιον και οι ταύτα γράφοντες και οι εμπνέοντες αυτούς, διότι πρώτην φοράν καταπιάνονται με πράγματα τόσον δύσκολα όπως το σταφιδικόν και δεν έχουν ιδέαν πόσον ολεθρίας συνεπείας δύναται να έχη η παράτασις της εκκρεμότητος, την οποίαν εδημιούργησεν η κλασική ανικανότης εις την υπέρ των γενικών συμφερόντων δράσιν των, εν αντιθέσει προς τη μεγαλειώδη επιδεξιότητα, ήν επέδειξαν, όπως διά της εξυπηρετήσεως προσωπικών συμφερόντων, αποστραγγίσωσι τα ταμεία του Αυτόνομου Οργανισμού ου μόνον, αλλά και να δημιουργήσουν τεράστιον παθητικόν. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι εκτός της αρχής ευρισκόμενοι εδημαγώγουν τα πλήθη και έδιδον την υπόσχεσιν, ότι καταλαμβάνοντες την αρχήν θα έλυον το όλον σταφιδικόν ζήτημα. Εφαρμόζοντες τα σοφά αυτά προγράμματα, οι οποίοι δε αφού επιτέλους την κατέλαβον όχι μόνον απεδείχθησαν μετά δεκαοκτάμηνον διάστημα τελείως ανίδεοι, αλλά και διά των ακρισιών των και των ατασθαλιών εδημιούργησαν παραλυσίαν και αναρχίαν.

Ως να μη ήρκει εν τούτοιος το κατάντημα εις ό περιήγαγον ολόκληρον την Πελοπόννησον διά της ανερματίστου πολιτικής της υπευθύνου κυβερνήσεως, ετέθη εις ενέργειαν και η άνανδρος μέθοδος της επιρρίψεως των ευθυνών εις την... αντιπολίτευσιν. Μια εφημερίς αθηναϊκή εγγύτατα προσκείμενη εις την κυβέρνησιν, ευρύτατα δε κυκλοφορούσα, έσχε χθες την θρασύτητα να αποδώση τας σκηνάς του Αιγίου και τον ερεθισμόν εν γένει των παραγωγών που νομίζετε; Αλλά που αλλού, παρά εις τους... βενιζελικούς. Είμεθα βέβαιοι ότι η αναισχυντία της κυβερνητικής αυτής εφημερίδος προεκάλεσε την αγανάκτησιν κυρίως των φιλοκυβερνητικών παραγωγών, διότι αυτούς κυρίως προσβάλλει ο κακοήθης ισχυρισμός, θα είχομεν όμως και την αξίωσιν όπως οι φίλοι της κυβερνήσεως παραγωγοί μη περιορισθούν εις απλήν αγανάκτησιν αλλά και εις σφοδράν διαμαρτυρίαν διά τον εις βάρος τους εμπαιγμόν τούτον. Διότι ο εμπαιγμός και ανόσιος μάλιστα είνε η παράστασίς των ως οργάνων πολιτικής εκμεταλλεύσεως. Αν επαραδειγματίζοντο τουλάχιστον εκ της περιπτώσεως αυτής, θα ηδύναντο να κρίνουν ασφαλέστερον, ποίαν αξίαν έχει το αιώνιον τροπάριον, ότι η κυβέρνησις δεν ημπορεί να εφαρμόση το πρόγραμμά της -ώ αυτό το πρόγραμμα!- διότι δεν την αφίνει η αντίδρασις!. Αλλά -και εκ των υστέρων βέβαια- θα ηύχοντο να είχεν αντιδράσει η αντιπολίτευσις, εις την σταφιδικήν πολιτικήν της κυβερνήσεως, διότι πάντως τα πράγματα δεν θα έφθαναν εις αυτό το οικτρόν σημείον» (1045).

Ο “Ριζοσπάστης” στο κύριο άρθρο του καταγγέλει τη γενίκευση της πολιτικής αιματηρής καταστολής των κινητοποιήσεων. Προσπαθεί να πείσει τους παραγωγούς ότι πραγματικός εχθρός είναι η κεφαλαιοκρατία και τα όργανά της, ενώ καταθέτει ένα κατάλογο αιτημάτων τα οποία θα πρέπει οι φτωχοί σταφιδοπαραγωγοί να διεκδικήσουν:

«Στην Πελοπόννησο χύνεται πάλι αίμα. Η κυβέρνηση των πλουτοκρατών συνεχίζει το δολοφονικό έργο της. Το Μάη έβαψε τα χέρια της στο τίμιο αίμα των εργατών της Καλαμάτας. Τον Αύγουστο ματοκυλάει τους σταφιδοπαραγωγούς.

Στο Αίγιο έγινε χτες πραγματικό μακελειό. Τα όργανα του κράτους ρίξανε καυτό μολύβι και στρώσανε το λιθόστρωτο με τα κορμιά των σταφιδοπαραγωγών, με τα κορμιά των δουλευτάδων, τα ψημένα στον ήλιο, τ’ αποστραγγισμένα από το μόχθο της δουλειάς.

Τέσσερεις βαρειά τραυματισμένοι και 15 ελαφρότερα, αυτός είνε ο απολογισμός του χθεσινού μακελειού, που οργάνωσε και εχτέλεσε με ψυχραιμία δολοφόνου η κυβέρνηση του αίματος.

Η ελληνική κεφαλαιοκρατία για να συστηματοποιήσει την εκμετάλλευση και το ξεζούμισμα των σταφιδοπαραγωγών ίδρυσε μια ληστρική φαγάνα, τον Αυτόνομο Σταφιδικό Οργανισμό (τον ΑΣΟ). Ο οργανισμός αυτός που είνε όργανο της Εθνικής Τράπεζας, ανάλαβε μονοπωλιακά την εκμετάλλευση της σταφίδας, ορίζει όπως θέλει τις τιμές, κρατάει παρακρατήματα και για να διατηρεί την κυριαρχία του και τη μονοπωλιακή εκμετάλλευση των σταφιδοπαραγωγών τους χωρίζει, στρέφει τους μεν εναντίον των άλλων, εφαρμόζοντας το κόλπο του διαίρει και βασίλευε.

Εφέτος όμως το πράγμα παράγινε και οι σταφιδοπαραγωγοί ξεσηκώθηκαν. Μια θύελλα διαμαρτυριών, συλλαλητηρίων, καθόδων, διαδηλώσεων συνταράζει ολόκληρη την Πελοπόννησο. Κι’ η θύελλα αυτή όσο πάει γίνεται και πιο απειλητική. Τι ζητάνε οι σταφιδοπαραγωγοί; Απλούστατα οι σταφιδοπαραγωγοί ζητάνε να μην ληστεύεται το προϊόν του κόπου τους, το προϊόν ενός ολόκληρου χρόνου βαρειάς, επίμοχθης και σκληρής δουλειάς, το προϊόν που βγαίνει ζυμωμένο με το ίδιο τους το αίμα. Από τη μια ως την άλλη άκρη της Πελοποννήσου αντηχεί μια φωνή, ένα σύνθημα κοινό: Κάτω οι εκμεταλλευτές της σταφίδας! Κάτω ο ληστρικός ΑΣΟ!

Εδώ όμως μπαίνουν στη μέση η Εθνική Τράπεζα, ο ΑΣΟ, οι μεγαλοχτηματίες, οι σταφιδέμποροι, οι πολιτικάντηδες. Με τον πιο σατανικό τρόπο διαιρούν τους σταφιδοπαραγωγούς σε δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα και τους σπρώχνουν μέχρι την αλληλοεξόντωση. Ρίχνουν τέτοια συνθήματα και παίρνουν τέτοιες αποφάσεις ώστε με την “ικανοποίηση” των παραγωγών καλλιτέρων ποιοτήτων (Αιγίου, Πατρών, Κορίνθου), να αδικούνται και να παραγκωνίζονται οι παραγωγοί κατωτέρων ποιοτήτων (Μεσσηνίας, Ηλείας).

Ο “Ριζοσπάστης” διακήρυξε και διακηρύττει στους φτωχούς σταφιδοπαραγωγούς της Πελοποννήσου: Μην ακούτε τα συνθήματα των σταφιδεμπόρων, της Εθνικής Τράπεζας, των μεγαλοχτηματιών, των πολιτικάντηδων. Ολοι σας έχετε τα ίδια συμφέροντα και τους ίδιους εχθρούς και οι εχθροί σαε είνεο ΑΣΟ, η Εθνοτράπεζα, οι καρχαρίες σταφιδέμποροι και η κυβέρνησή τους.

Πάνω στις σημαίες της πάλης σας, της τόσο ηρωικής, δεν πρέπει να υπάρχουν συνθήματα αλληλοσπαραγμού αλλά τα κοινά σας αιτήματα. Και τα αιτήματα αυτά είνε:

- Τα βάρη της σταφιδικής κρίσης πρέπει να πέσουν στους πλούσιους χτηματίες, τους σταφιδέμπορους και το κράτος τους.

- Να δοθούν οικονομικές ενισχύσεις δίχως επιστροφή στους κατεστραμμένους από την κρίση σταφιδοπαραγωγούς από τα πολεμικά κονδύλια.

- Κατάργηση του ΑΣΟ, κατάργηση του παρακρατήματος, ελεύθερη πούληση της σταφίδας. Κατάργηση κάθε κρατικού, κοινοτικού και εξαγωγικού φόρου πάνω σ’ αυτή.

- Σβύσιμο των χρεών.

- Κατάργηση των δασμών και φόρων στο ψωμί και τα είδη της πρώτης ανάγκης.

- Ατοκες κρατικές πιστώσεις μακροπρόθεσμες στους φτωχούς σταφιδοπαραγωγούς.

- Κάτω από 50 χιλ. δρχ. εισόδημα να μην φορολογηθεί κανένας εργαζόμενος σταφιδοπαραγωγός. Δωρεάν σταφιδόπανα και τσιβιέρες στους φτωχούς.

- Βαρειά προοδευτική φορολογία των πλούσιων σταφιδοκτηματιών και σταφιδεμπόρων.

Κι’ ακόμη πιο συγκεκριμένα, οι σταφιδοπαραγωγοί της Μεσσηνίας και της Ηλείας πρέπει να διεκδικήσουν να γίνει η πληρωμή των πλεονασμάτων από τα πολεμικά κονδύλια του προϋπολογισμού και όχι σε βάρος των φτωχών παραγωγών Αιγιαλείας και Κορινθίας» (1046).

Την επόμενη ημέρα επανέρχεται με βάση τα δημοσιεύματα των άλλων αθηναϊκών εφημερίδων και καταγγέλει:

«Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας οι πραγματικοί δολοφόνοι των σταφιδοπαραγωγών είνε ο διοικητής χωροφυλακής Αχαΐας Μπαϊλάκης που είχε πάει αυτοπροσώπως στο Αίγιο και είχε δώσει τις σχετικές διαταγές και ο υπομοίραρχος Χατζηδημητρίου που φρουρούσε τα γραφεία του ΑΣΟ και που διέταξε τους χωροφύλακες να πυροβολήσουν. Αναφέρεται ακόμη η στάση του ενωματάρχη Κουραχάνη που πυροβολούσε με λύσσα πάνω στους σταφιδοπαραγωγούς.

Οι σκλάβοι του πελοποννησιακού κάμπου, που στη φωνή διαμαρτυρίας τους δέχτηκαν για απάντηση το καυτό μολύβι από τα όργανα του Τσαλδάρη, πρέπει κοντά στα άλλα τους αιτήματα να βάλουν και την απαίτηση: Να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι δολοφόνοι των συναδέλφων τους. Ν’ αποζημιωθούν τα θύματα και οι οικογένειές τους» (1047).

(1045) “Νεολόγος” 28/8/1934

(1046) “Ριζοσπάστης” 27/8/1934

(1047) “Ριζοσπάστης” 28/8/1934