Και στην κοινωνική αλλά και στην οικονομική διάσταση, κάτω από μια ορισμένη σκοπιά:
«Στο μαζικό ξεσήκωμα των σταφιδοπαραγωγών και καπνοπαραγωγών ενάντια στον ΑΣΟ και τον Καπνικό Οργανισμό, ενάντια γενικά στην αντιδραστική πολιτική του Κράτους με τις βαρειές φορολογίες, παρακρατήματα, εξαγωγικές εισφορές, απαγορεύσεις ελεύθερης καλλιέργειας και πούλησης των αγροτικών προϊόντων κλπ. καινούργιες αγροτικές δυνάμεις έρχονται να προστεθούν.
Ενας τρίτος βασικός παραγωγικός κλάδος της χώρας μας με δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους ελαιοπαραγωγούς έρχεται να συνταράξει μαζί με τ’ άλλα αγωνιζόμενα αγροτικά στρώματα το σαπιοκάραβο της αστικοτσιφλικάδικης Ελλάδας που κλυδωνίζεται μέσα στον ωκεανό της κρίσης των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων και κάτω από τα χτυπήματα της επαναστατικής πάλης του προλεταριάτου και των εργαζόμενων αγροτών.
Το μήνυμα που στέλνουν οι ελαιοπαραγωγοί Ιεράπετρας και άλλων χωριών της Κρήτης ζητώντας από την κυβέρνηση την κατάργηση του εξαγωγικού δασμού στο λάδι. Η αντιλαϊκή κυβέρνηση του Τσαλδάρη μπροστά στην ογκούμενη αγανάχτηση των ελαιοπαραγωγικών περιφερειών κάνει την πρώτη υποχώρηση. Πριν από ένα μήνα κατάργησε την ελαιοαδεκάτη της Εύβοιας.
Με τη νέα συγκομιδή του ελαιοκάρπου όλα τα αρπαχτικά όρνεα, λαδέμποροι, τράπεζες, τοκογλύφοι, τσιφλικάδες, μοναστήρια με επικεφαλής το κράτος, τροχίζουν τα δόντια τους για το καταβρόχθισμα του πράσινου παχτωλού της ελιάς που τον δημιουργούνε χιλιάδες ροζιάρικα χέρια φτωχών ελαιοπαραγωγών.
Μα ταυτόχρονα οι ελαιοπαραγωγικές μάζες προπαρασκευάζονται να δώσουν τη μάχη τους ενάντια στο αστικοτσιφλικάδικο αυτό κηφηναριό της σοδιάς των και θα τη δώσουν. Οι κομμουνιστές θα βρεθούν επί κεφαλής αυτής της μάχης.
Με τη νέα συγκομιδή της ελιάς πρώτοι βγήκαν στην κλεψιά οι μεγαλοχτηματίες και τα παχύδερμα των Μοναστηριών σε βάρος των εργατών γης που χρησιμοποιούν στο μάζωμα του ελαιοκάρπου.
Χιλιάδες εργάτες και μικροκαλλιεργητές δέρνονται περασμένοι και κάτω απ’ τη χειρότερη καταπίεση των τεμπέληδων αφεντικών και των μπράβων επιστατών των ελαιοχτημάτων τους.
Στη Μυτιλήνη στα τσιφλικάδικα ελαιοχτήματα του εκατομμυριούχου Βασιλείου δουλεύουν 175-200 εργάτες και εργάτριες γης. Στην καλή χρονιά του μαζεύουν 1.500 περίπου μόδια ελαιόκαρπο ήτοι 750.000 οκάδες. Απ’ τη σοδειά αυτή βγάζει 187.500 οκάδες λάδι, αξίας πάνω από 5.000.000 δρχ. και οι εργάτες που χύνουν ποτάμι τον ιδρώτα τους γιαυτή τη σοδειά παίρνουν για αμοιβή ψωρομεροκάματο των 20-40 δρχ. και τις χυδαιότερες βρισιές των τσανακιών του Βασιλείου.
Στα ελαιοχτήματα του Κουρτζή με 700-900 μόδια ελιές δουλεύουν άλλοι 120-150 εργάτες. Στα ελαιοχτήματα του Μπουστάνη, Μπίνου κλπ. άλλες εκατοντάδες δούλοι με μεροκάματα πείνας είτε κατ. Αποκοπή. Αλλες εκατοντάδες εργάτες λυώνουν μέσ’ τη βρώμα των ελαιοτριβείων και πυρηνεργοστασίων τους για να πλουτίζουν τις κάσσες των μεγαλοχτηματιών αυτών με χρυσάφι.
Τα ελαιοχτήματα των 30 μοναστηρίων του “Αγίου Ορους” Χαλκιδικής με τις μεγάλες βουνοσειρές των ελαιοδέντρων, στο Μεγάλο Σπήλαιο και στον Ταξιάρχη Αιγιαλείας Πελοποννήσου και σε δεκάδες άλλα Μοναστηριακά ελαιοκτήματα οι παχύδερμοι καλόγεροι των μοναστηριών εκμεταλλεύονται εκατοντάδες και χιλιάδες επίσης εργάτες και φτωχούς αγρότες στο μάζωμα τώρα της ελιάς και πιό πολύ ακόμα κι’ απ’ τους τσιφλικάδες. Είτε κατ’ αποκοπήν δουλεύουν είτε με μεροκάματο το εργατικό τους έσοδο είναι 20-45 δραχμές και χωρίς τροφή. Στις διαμαρτυρίες που θα κάνουν οι “Αγιοι Πατέρες” των Μοναστηριών, τους τρομοκρατούν, τους διώχνουν απ’ τη δουλειά και τους βγάζουν ακόμη και “αφορισμό”!!!
Ταυτόχρονα τώρα αρχίζουν και οι ληστείες των μαγαλοχτηματιών σε βάρος των χρεωμένων ελαιοπαραγωγών. Με τους τόκους και τα επιτόκια να φθάνουν 50-100% οι μεγαλοχτηματίε ςκαι λαδέμποροι γεμίζουν τις ελαιοδεξαμενές τους με λάδι των φτωχών παραγωγών. ΟΙ μεγαλοχτηματίες ελαιοτριβείων τους παίρνουν 10-12% στη σοδειά του λαδιού και οι Τράπεζες εξαπλώνουν αποσπάσματα από κλητήρες και χωροφύλακες στα ελαιοχτήματα και στα ελαιοτριβεία για την είσπραξη των τοκοφγλυφικών τους δανείων.
Ερχονται κατά σειρά οι λαδέμποροι, που φτιάνουν μεταξύ τους τραστ και με διάφορους εκβιασμούς σε βάρος των τσακισμένων από τη φτώχεια ελαιοπαραγωγών τους παίρνουν τα λάδια τους (αν θα μείνουν απ’ τους παραπάνω εκμεταλλευτές) με ξεφτιλισμένες τιμές. Τους αρπάζουν τα λάδια με 20-25 δραχμές, πολλές φορές και με 15 δραχμές την οκά τη στιγμή που τα πωλούν σήμερα 35-40 δραχμές χονδρικώς στις εσωτερικές αγορές του Πειραιά, Θεσσαλονίκης και άλλες και οι εργαζόμενοι καταναλωτές το τρώνε με 45 δραχμές την οκά.
Μα πάνω σ’ όλες αυτές τις κλεψιές έρχεται ο μεγάλος διαρρήχτης των αγροτικών φτωχόσπιτων, το κράτος, πότε με αρχηγό το Βενιζέλο, πότε τον Καφαντάρη είτε τον Παπαναστάση και σήμερα με το μοναρχικό τσαλδάρη για να ολοκληρώσει τη λεηλασία των εργαζομένων ελαιοπαραγωγών.
Στα τελωνεία Κρήτης, Μυτιλήνης, Εφτανήσων, Πηλίου κλπ. με τους εξαγωγικούς δασμούς για το λάδι που μεταφέρεται στις εσωτερικές αγορές το κράτος καταβροχθίζει τα 15-20% της αξίας του λαδιού. Με τιμή 30 δραχμές οι φόροι (δημόσιος, κοινοτικοί, τεμείων ελαιοπαραγωγής) φτάνουν τις 5-6 δρχ. Στις άλλες περιφέρειες Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα κλπ. οι φορατζήδες ελαιοδεκατιστές με το βούρδουλα στο χέρι φορολογούν και τις 15 ακόμα οκάδες λάδι που θα φάει η οικογένεια του ελαιοπαραγωγού.
Η ελαιοδεκάτη είναι 5,25%, μα με τους πρόσθετους, 40% για αναγκαστικό δάνειο, 40-60% για ταμεία ελαιοπαραγωγής κλπ. φθά νει τα 12-15% στην ακαθάριστη σοδειά των ελαιοπαραγωγών.
Για τις καταστροφές του δάκου, σαπίλας και του πυρηνοτρίτη πούχουν ρημάξει ολάκερες περιοχές και χωριά καμία πρόνοια. Αντίθετα την καταπολέμηση του δάκου τη φορτώνει με τα ταμεία προνοίας ελαιοπαραγωγών στην πλάτη των παραγωγών.
Για τις απέραντες κρατικές, μοναστηριακές και λοιπές εχτάσεις, καμία πρόνοια του κράτους να δοθούνε στους αχτήμονες και μικροπαραγωγούς καθώς και τα οικονομικά μέσα για να εγκεντρωθούνε.
Στον καιρό της Ενετοκρατίας που βασίλευε ο βάρβαρος Μεσαίωνας, δινόνταν δώρα και ενισχύσεις στους καλλιεργητές που θα αμπολίαζαν αγριελιές. Στον 20ο αιώνα τώρα του “πολιτισμού” και της “προόδου” η αντιλαϊκή κυβέρνηση του Τσαλδάρη αντί για τέτοια προστατευτικά μέτρα χαρίζει στους Σαμιώτες ελαιοπαραγωγούς της Παγώνδας καυτό μολύβι και δεκάδες χρόνια καταδίκες.
Μα για το καλύτερο αλυσσόδεμα των εργαζομένων ελαιοπαραγωγών και σύμφωνα με τις διαταγές του τραπεζητικού κεφαλαίου η κυβέρνηση Τσαλδάρη μελετάει να»” (1114).
(1114) “Ριζοσπάστης” 31/10/1934
