Αλλά και με τη μακριά, ζαλιστική της διαδρομή. Με τις αμέτρητες επιτυχίες της από την πιο ετερόκλιτη μουσική παλέτα. Με την ακατάλυτη παιδική της ζωντάνια και, ταυτόχρονα, με τον αυστηρότατο επαγγελματισμό της. Κακά τα ψέματα. Η Αλκηστη Πρωτοψάλτη δεν είναι απλά μια επιτυχημένη τραγουδίστρια. Είναι ένα ίνδαλμα διεθνών προδιαγραφών, που στέκει πλέον σχεδόν πέρα από κάθε κριτική. Κι αυτή την Πέμπτη, μαζί με το ιερό τέρας ονόματι Σταύρος Ξαρχάκος, έχει κλείσει μια «Συνάντηση» μαζί μας, στην Αρχαία Μεσσήνη. Ως τότε, λίγα δικά της λόγια εδώ στην «Ε»: για αυτή την ιδιαίτερη συναυλία, μα και για τα «σαράντα τρία χρόνια γεμάτα επικοινωνία, μουσική, εικόνες, ανθρώπους, συναίσθημα και πάθος...» που κουβαλάει πάντα μαζί της.

- Από τα πρώτα βήματά σας συνεργάζεστε με μεγάλους Ελληνες συνθέτες. Τι σηματοδοτεί σήμερα για εσάς η «Συνάντηση» με τον Σταύρο Ξαρχάκο;

«Νιώθω πολύ τυχερή που στο ξεκίνημά μου με εμπιστεύτηκαν σπουδαίοι συνθέτες και έγινα η προέκταση της έμπνευσής τους. Oσον αφορά τον Σταύρο Ξαρχάκο, είναι πολύ σημαντική η στιγμή της συνάντησης μας, μετά από τόσα χρόνια: μία συνάντηση που ορίστηκε σχεδόν μετά τη συγκλονιστική επαφή μας πέρυσι στο Καλλιμάρμαρο, στη συναυλία του “Ολοι μαζί μπορούμε”! 

Αυτή η συνεργασία έχει μια χαρά, μια έμπνευση, μια πρόκληση... Ερμηνεύω μόνο δικά του τραγούδια, και εκείνος διευθύνει με μαγικό τρόπο τη φανταστική 9μελή ορχήστρα!».

- Είστε, υποθέτω, χορτασμένη κι από ωραίες συνεργασίες με συναδέλφους σας ερμηνευτές και μουσικούς, απ' την ελληνική ή τη διεθνή σκηνή. Τι κερδίζετε από αυτές... και πώς καταφέρνουν τα μεγέθη σας να συνυπάρχουν αρμονικά στη σκηνή; 

«Η μουσική είναι μια συνομιλία, είναι μια παγκόσμια γλώσσα - και είναι καταπληκτικό να συνεργάζεσαι με καλλιτέχνες που θαυμάζεις. 

Ολες οι συνεργασίες που έχω κάνει βασίστηκαν σε όμορφες σκέψεις και όνειρα που πραγματοποιήθηκαν σωστά και με πάθος. Οι συνταξιδιώτες, άλλωστε, παίζουν σπουδαίο ρόλο στο “ταξίδι” ενός καλλιτέχνη».

- Εχετε όμως κάποια όνειρα ή «απωθημένα», για καλλιτέχνες με τους οποίους θα θέλατε να βρεθείτε μα δεν έτυχε ακόμα - ή ίσως είναι πια αργά; 

«Η μουσική πάντα εκπλήσσει και αυτοσχεδιάζει. Ονειρα, επίσης, πάντα θα υπάρχουν, χωρίς αυτά δεν υπάρχει ζωή. Η μουσική είναι συνοδοιπόρος στα όνειρά μου… 

Με τον Μάνο Χατζιδάκι δεν πρόλαβα να συνεργαστώ, ζει και θα ζει όμως μέσα μας».

- Η φωνή και τα τραγούδια σας έχουν μαρκάρει... κατάστηθα πάνω από μια γενιά - κι ακούω αρκετούς μεταξύ 40 και 60 να διαμαρτύρονται ότι πλέον δεν τους δονούν τόσο πολλά ακούσματα. Πώς νιώθετε γι' αυτό; 

«Τα τραγούδια είναι βασική πηγή συναισθημάτων, ακόμα και σε διαφορετικές γενιές ανθρώπων. Είναι ένα κύριο μέσο έκφρασης: δυνατό, διεισδυτικό, αληθινό. 

Κάθε εποχή έχει το δικό της χρώμα και φωνή. Αλλα τραγούδια μάς άγγιζαν στα 20 μας και άλλα στα 50... Ετσι είναι η ζωή, κι αυτό έχει μια γοητεία. Αλλα τραγούδια μάς “ξεκλείδωναν” στην εφηβεία και άλλα στην ενηλικίωση. 

Υπάρχουν σίγουρα κάποιες δεκαετίες διαμάντια… και πολλές φορές γυρίζουμε προς το παρελθόν. Οπως και να έχει όμως, το τραγούδι πάντα θα είναι ένα μέσο έκφρασης πάρα πολύ ισχυρό και απόλυτα συνδεδεμένο με τον άνθρωπο. Πάντα θα εκφράζει όλες τις πτυχές της ζωής μας. Χορεύουμε τη χαρά μας και τη λύπη μας, τραγουδάμε όλες τις εικόνες της ζωής…».

- Η «Αγία Τριάδα» Κραουνάκης - Νικολακοπούλου - Πρωτοψάλτη εγκαινίασε, μεταξύ άλλων, και τις μουσικές παραστάσεις στην Ελλάδα. Τι παρακαταθήκες έμειναν στο χώρο, αλλά και στη μνήμη σας, από εκείνη τη χρυσή εποχή; 

«Κάθε εποχή έχει το μέταλλό της. Αναμφισβήτητα είναι με πλατινένια γράμματα γραμμένα στην ψυχή μου αυτά τα 16 χρόνια συνεργασίας. Τραγούδια, παραστάσεις, ιδέες, όνειρα... Ηταν μια εποχή που άφησε γερό αποτύπωμα κι άλλαξε και τον τρόπο διασκέδασης. Νιώθω πολύ όμορφα κάνοντας αυτή τη βουτιά στο παρελθόν...».

- Εσείς πάντως δεν σταματήσατε ποτέ να δοκιμάζετε νέα πράγματα, να πειραματίζεστε και να κάνετε επιτυχίες. Ποια μούσα σάς ωθεί κάθε φορά στο παραπέρα; 

«Μα φυσικά η ίδια η μουσική και τα τραγούδια. Είναι σαν ορυχείο: Σκάβεις για να βρεις αυτό που σε συγκινεί περισσότερο. Σαράντα τρία χρόνια γεμάτα επικοινωνία, μουσική, εικόνες, ανθρώπους, συναίσθημα και πάθος... Στα μάτια μου μπροστά, έχω εικόνες για δυο ζωές από το κοινό, το ευλογημένο αυτό κοινό που μοιράστηκε και μοιράζεται μαζί μου όλα όσα ονειρεύομαι. 

Η καλλιτεχνική μου ζωή είναι η αλήθεια μου, ο καθρέφτης μου, η ανάσα μου, η χαρά μου, η λύπη μου, η μοναξιά μου, η επικοινωνία μου, η δημιουργία μου, η αγωνία μου, η ισορροπία μου, η βαθιά ικανοποίηση του να κάνω αυτό ακριβώς που θέλει η ψυχή μου». 

- Κι αυτή η εσωτερική, ακατάβλητη, πάντα νεανική ενέργειά σας, που ξεχειλίζει σε κάθε σας έκφραση και εμφάνιση, από πού πηγάζει; 

«Πηγάζει κατευθείαν από την ψυχή μου. Εχω τεράστια υπομονή και τρελή περιέργεια για τη ζωή. Αυτό με οδήγησε σε απίθανα μονοπάτια. Δεν φοβήθηκα να διεκδικήσω ό,τι έκανε την ψυχή μου να φτερουγίζει. Η αναμονή του “άγνωστου” με κρατάει σε εγρήγορση, η δημιουργία και η επικοινωνία είναι τα οχήματά μου». 

- Ο αθλητισμός ήταν πάντα σημαντικό κομμάτι της ζωής σας. Αν του είχατε αφιερωθεί, ίσως να είχατε διαπρέψει και εκεί, όπως στο τραγούδι; 

«Δεν μπορώ να απαντήσω… Σίγουρα όμως με βοήθησε πολύ - στο θέμα της πειθαρχίας, του στόχου, της προετοιμασίας και της ευγενούς άμιλλας».

- Σε λίγες μέρες θα σας δούμε στο θέατρο της Μεσσήνης: μιας αρχαίας δημοκρατικής πόλης που σταδιακά ορθώνεται ξανά στο φως - ίσως για να μας θυμίσει μια άλλη ισορροπία μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου χώρου. Τι θα θέλατε ν' αλλάξει στις σημερινές δημοκρατικές πόλεις;

«Κατ’ αρχήν θα ήθελα όλες οι πόλεις που έχουν στα σπλάχνα τους αρχαία Ιστορία να γίνουν ακόμα πιο γνωστές στον πλανήτη και ακόμα μεγαλύτερος πόλος έλξης τουριστών. Τα μουσεία μας -που είναι τα κοσμήματά μας- πρέπει να είναι κάθε μέρα ανοικτά για το κοινό που επισκέπτεται την χώρα μας.

Εχουμε συγκλονιστική Ιστορία και πρέπει να τη χρησιμοποιήσουμε για το καλό μας. Ας μην ξεχνάμε ότι η μόρφωση/παιδεία, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός ήταν βασικά στοιχεία κι ασχολίες των πόλεων της Αρχαίας Ελλάδας, ενώ τώρα σε πάρα πολλές όλα αυτά εκλείπουν. Είναι απαραίτητο να δώσουμε εκ νέου ισχυρές βάσεις στην παιδεία μας. Χωρίς μόρφωση πώς θα προχωρήσει η νέα γενιά; Χωρίς αθλητισμό πως θα στηριχθεί το "νους υγιής εν σώματι υγιεί"; Πρέπει επίσης να επενδύσουμε ακόμα περισσότερο στα εγχώρια προϊόντα, να έρθουν επενδύσεις και ανάπτυξη σε κάθε σημείο της πατρίδας μας... 

Δυστυχώς διανύουμε μια σύγχρονη “Οδύσσεια” που συνεχίζεται και γίνεται όλο και πιο δύσκολη, απάνθρωπη και βίαιη. Βιώνουμε ένα απαίσιο πείραμα εις βάρος ενός λαού στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία, έναν κατήφορο χωρίς τελειωμό, με αποσβολωμένους ανθρώπους... και με ένα πολιτικό σύστημα ανήμπορο να δώσει ελπίδα. Είμαι αισιόδοξη, αλλά δεν κρύβω ότι έχω κι ένα εσωτερικό αγκάθι που με βασανίζει και μου κλέβει τον ύπνο».