Συγκεκριμένα την Τετάρτη στις 9.30 μ.μ., «ο ΠαΝοΣ ΜΟυΖΟυΡακηΣ and the MOuZiCiANs» έρχονται να δώσουν μια εντελώς ιδιαίτερη νότα στο φετινό μουσικό καλοκαίρι. Στο μεταξύ, ο Πάνος μιλάει στην «Ε» για ετούτη την παράξενη εποχή, για τη φάση στην οποία τον πετυχαίνει, για τις πτυχές του εαυτού του που ανακαλύπτει μέσα απ' την καινούργια του δουλειά, αλλά και για τα υλικά της αυτής και κάθε συναυλίας...

- Πώς κυλάει μέχρι στιγμής αυτό το καλοκαίρι; Αν ήταν ένα απ' τα τραγούδια σας, τι στίχους και τι μουσική θα είχε;


«"Αλλο ένα ένδοξο ελληνικό καλοκαίρι" όπως λέει ο Διονύσης Σαββόπουλος… Νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο δύσκολα καλοκαίρια από την έναρξη της οικονομικής κρίσης, όπως δείχνουν τα πράγματα - αλλά παρ’ όλα αυτά ο κόσμος το παλεύει. Εχουμε αυτή την ωραία mentalité εδώ στη χώρα μας, ίσως γονιδιακά, ίσως και λόγω κλίματος, που όσα βάσανα κι αν έχουμε, μόλις λάμψει λίγο αυτός ο ήλιος ο καλοκαιρινός λέμε… Οπ! Τώρα διακοπές! Μπανάκι, μπαράκι, ντοματούλα και κεφτεδάκι στην παραλία, κι όταν χειμωνιάσει ξανά πίσω στον αγώνα.

Εμένα προσωπικά αυτό το καλοκαίρι μου φαίνεται λίγο τρελό: Ερχονται δώρα από παντού - και δεν ξέρω αν είναι και ηλικιακό το θέμα μου, αλλά νιώθω να επέρχεται αν όχι ακριβώς μια ωριμότητα,  πάντως κάτι σαν γαλήνη, την οποία αναζητούσα για καιρό. Δεν ξέρω αν είναι απλά μια φάση, αν πρόκειται για κάτι περαστικό, αλλά προσπαθώ να το απολαύσω όσο θα διαρκέσει».

- Ο νέος δίσκος με το Μανώλη Φάμελλο ποια πτυχή του εαυτού σας, προσωπική ή καλλιτεχνική, νιώθετε πως αποκαλύπτει περισσότερο;

«Ο Μανώλης κατάφερε και με μελέτησε πολύ όμορφα, χωρίς εγώ να το προσέξω. Εκεί επάνω στους καφέδες που πίναμε και στις συναντήσεις που κάναμε, κατά βάθος μού έκανε μάλλον… profiling. Και μπόρεσε έτσι στα περισσότερα τραγούδια του δίσκου να βγάλει ένα μέρος του εαυτού μου που ούτε εγώ δεν το ήξερα. Και να μιλήσει για πράγματα που με αφορούν αλλά εγώ τόσο καιρό τα έβλεπα από μια διαφορετική γωνία. Για παράδειγμα, ενώ μου αρέσει πάρα πολύ στα τραγούδια μου να μιλάω για αγάπη, στον δίσκο αυτό ο Μανώλης κράτησε μεν την ίδια θεματολογία, αλλά από μια αντίθετη, ας πούμε, οπτική: τι συμβαίνει με την έλλειψη αγάπης. Ακόμα και το τραγούδι της πρώτης μας συνεργασίας, το "Χρυσό Αυγό", ρωτάει πού είναι η αγάπη, τι είναι η αγάπη. Ετσι συνεχίζει και στο "Φωτόσπαθο", με τον εξοργισμένο τύπο που τα ’χει πάρει στο κρανίο και θέλει να τ’ αλλάξει όλα, αλλά στο τελευταίο ρεφρέν αναλαμβάνει την ευθύνη των πραγμάτων και λέει πως "τελικά εγώ φταίω μονάχα". Κάτι που είναι πολύ κοντά στον τρόπο σκέψης μου. Γιατί πιστεύω πραγματικά πως όσα μας συμβαίνουν εμείς τα προκαλούμε - είτε είναι καλά είτε κακά.

Περνάω γενικότερα μια φάση ανάληψης ευθυνών, οπότε υπάρχει ταύτιση. Και με το "Φωτόσπαθο" αλλά και με την εικόνα μου έτσι συγχυσμένος μέσα στο μποτιλιάρισμα, όπως με πετυχαίνετε κι αυτή τη στιγμή που μιλάμε, την οποία περιγράφει το άλλο τραγούδι που λέει "κράτα τα άλογά σου Θανάση…". Μάλιστα πολύ ρομαντικά, όπως μου είπε ο Μανώλης, καθώς αναρωτιόμουν για ποιον Θανάση να το τραγουδήσω αυτό, σκέφτηκα ότι είναι εκείνος ο Θανάσης που χάσαμε, από εκείνο το άλλο τραγούδι της παρέας, που σε γυρνούσε στις ταβέρνες και σ’ έκανε να γελάς και να ξεχνιέσαι… Ο Θανάσης εκείνος, που χάθηκε μέσα στην οικονομική κρίση και στην καθημερινότητα, έγινε κι εκείνος ένας μίζερος ανθρωπάκος - και εμείς αναρωτιόμασταν τόσα χρόνια, πού ‘σαι Θανάση, πού’ σαι Θανάση, θα’ θελα να σ’ αντάμωνα, η γρουσουζιά να σπάσει.

Αυτόν το Θανάση νομίζω ότι ξανασυναντάμε στο "Κράτα τ’ άλογά σου" - ο οποίος έχει εξοργιστεί πλέον, και με το "Φωτόσπαθο" στην πλάτη του, μ’ ένα χρυσόψαρο το οποίο τον κάνει να ξεχνάει, προσπαθεί να επιφέρει το δίκαιο και την αλλαγή όπως ο ίδιος τα αντιλαμβάνεται, ρίχνοντας τις ευθύνες δεξιά κι αριστερά γύρω του, στη μοίρα και στον υπόλοιπο κόσμο».

- Ο τίτλος του δίσκου "Μονόλογος για δύο" αντιπροσωπεύει έτσι κι αλλιώς πολύ ευρύτερες καταστάσεις από τη σχέση ενός ζευγαριού... Ξέρουμε γενικά να συζητάμε, ιδιωτικά, δημόσια, ερωτικά, πολιτικά;

«Ο λόγος είναι ένα πολύ όμορφο εργαλείο, που νομίζω ότι το έχουμε υπο-χρησιμοποιήσει. Βασική διαφορά μας από τα ζώα είναι ότι εμείς μπορούμε να επικοινωνούμε λεκτικά μεταξύ μας, αντί με κραυγές, γαβγίσματα και τιτιβίσματα, δίνοντας έννοιες στα πράγματα και τις καταστάσεις. Θα περίμενα λοιπόν να έχουμε φτάσει λίγο πιο μακριά... Ενώ τεχνολογικά και γενικότερα πολιτισμικά αυτό μας έχει οδηγήσει πιο πέρα, στην επικοινωνία δεν είμαι σίγουρος ότι ο λόγος είναι πάντα ξεκάθαρος. Και χρειάζεται πιο πολύ συναίσθημα, για να μπορέσουμε πράγματι να καταλάβουμε τον άλλο. Πρέπει μάλλον να εξελιχθούμε περισσότερο ως οντότητες, για να φτάσουμε στο σημείο να μιλάμε και όντως να καταλαβαινόμαστε.

Φυσικά έχει υπάρξει εξέλιξη, και η Ιστορία κάνει πάντα τους κύκλους της. Αλλωστε οι άνθρωποι γεννιόμαστε συνέχεια και ζούμε σύντομες ζωές. Αν ήμασταν όντα που ζουν χιλιετίες, αντί για μισό με έναν αιώνα, φαντάζομαι ότι θα μαθαίναμε καλύτερα τα πράγματα. Τώρα προσπαθούμε να εξελιχθούμε με βάση τα λάθη των προγόνων μας - αλλά από τη στιγμή που δεν τα έχουμε βιώσει, κι όταν τα κάνουμε εμείς είναι πάλι η πρώτη φορά, ίσως μπορούμε και να συγχωρήσουμε λιγάκι τον εαυτό μας».

- Εχετε σηκώσει άγκυρα για Αμερική. Πέρα από τις προοπτικές για μια καριέρα άλλης κλίμακας, τι άλλο σας τραβάει εκεί;

«Προσπαθώ να αποδείξω στον εαυτό μου πως οτιδήποτε θέλω μπορώ να το κάνω. Πιστεύω σ’ αυτό το ίσως παρωχημένο "αμερικάνικο όνειρο" - που δεν είναι βέβαια αμερικάνικο, ουσιαστικά είναι το Ονειρο, σκέτο. Δεν θέλω να ξοδέψω αυτά τα χρόνια που μου δόθηκαν πάνω στον πλανήτη. Θέλω να μάθω όσο περισσότερα πράγματα γίνεται. Και το να βάζω κάτι στο μυαλό μου και να το πετυχαίνω δεν είναι κυρίως μια προσωπική δικαίωση, δεν είναι ότι α, δούλεψα σκληρά και τα κατάφερα· είναι πιο πολύ η επιβεβαίωση μιας φιλοσοφίας: ότι αν περπατάς και στοχεύεις προς την αγάπη, το σύμπαν σού ανοίγει τρομερούς δρόμους και πολύ όμορφες πόρτες να διαβείς. Προς όποιο σημείο κι αν εσύ διαλέξεις, θα σε πάει από κει για να μάθεις και κάτι.

Εσύ, βαδίζοντας προς το στόχο σου, έχεις πάντα στο μυαλό σου το πού θα φτάσεις. Αλλά το ποιος θα είσαι όταν θα φτάσεις, είναι η διαδρομή που θα το φτιάξει. Κατά κάποιον τρόπο ο θεός, το σύμπαν, ξέρει γιατί σε πηγαίνει από αυτά τα μέρη. Γι’ αυτό αισθάνομαι ότι όλες οι ευχές μου βρίσκουν τρόπο να εκπληρωθούν - κι όσο μεγαλώνω και πιστεύω πιο πολύ σ’ αυτό το πράγμα, τόσο πιο γρήγορα πλέον βλέπω να εκπληρώνονται οι επιθυμίες και οι ευχές μου. Κι αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα που θα μπορέσω ίσως να μεταφέρω. Τώρα θα μου πεις, κι αν τα καταφέρεις εσύ, δεν σημαίνει ότι θα τα καταφέρουν κι όλοι οι υπόλοιποι αν πάρουν αυτό το δρόμο. ΟΚ. Θα ήθελα πάντως να πιστεύω ότι υπάρχει ένα… pattern, ένας οδηγός, ένα μοτίβο».

- Ποια είναι η αρχιτεκτονική της συναυλίας σας στο Κάστρο της Καλαμάτας; Πώς έχετε επιλέξει τα υλικά αυτής της βραδιάς;


«Το άνοιγμα της βραδιάς και το κλείσιμό της γίνονται με δυο τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου. Ετσι ξεκινάω, γιατί μου αρέσει να βάζω σταθερές βάσεις... και ταυτόχρονα τιμώ τον άνθρωπο που θεωρώ από τους μεγάλους μέντορές μου στο χώρο. Και έτσι κλείνω επίσης, μ’ ένα από τα υπέροχα τραγούδια του Σαββόπουλου. Ενδιάμεσα, υπάρχουν τραγούδια φίλων μου (για παράδειγμα του Κωστή, της Νατάσσας, της Ελεωνόρας), δικά μου κομμάτια από παλαιότερη δισκογραφία, αλλά πολύ θαρραλέα έχω βάλει και τραγούδια από τον καινούργιο δίσκο - τα οποία, δεν ξέρω αν παίζει ρόλο και η αγάπη που πήρα συμμετέχοντας στο “The Voice”, αλλά βλέπω πως έγιναν πολύ γρήγορα αποδεκτά: Ενώ έχει ένα μήνα μόνο που κυκλοφόρησε ο δίσκος, πηγαίνω στις συναυλίες και βλέπω ότι ο κόσμος ήδη τα ξέρει. Αυτό πρώτη φορά συμβαίνει, και φυσικά με κάνει πολύ χαρούμενο.

Εχουμε επίσης κι ένα medley αμερικάνικων τραγουδιών, για ν’ αποδείξω ενώπιον του κόσμου ότι όντως μπορώ να τα καταφέρω και πέρα απ’ τον Ατλαντικό…

Τα θεμέλια της βραδιάς αυτής θα είναι η αγάπη, η χαρά, ο αυτοσαρκασμός, μαζί με μια προσπάθεια να σκεφτούμε λίγο, ίσως όμως και να ξεχαστούμε κάπως… Προσπάθησα να τα βάλω όλα μέσα. Με οδηγό, πάλι μια χαρακτηριστική ατάκα μου είχε πει ο Διονύσης, όταν τον ρώτησα τι είναι αυτό που πρέπει να έχει μια καλή συναυλία. Μου λέει λοιπόν: “Πρέπει να φροντίσεις, όταν τελειώνει η συναυλία ο θεατής να φεύγει ευγενέστερος”. Κι αυτό προσπαθώ πάντα να φροντίζω».