Το όνομά του είναι ταυτισμένο με την λαϊκή μας μουσική. Ο Κώστας Παπαδόπουλος είναι ο κορυφαίος σολίστας μπουζουκιού έχοντας δισκογραφήσει περίπου 50.000 τραγούδια, ενώ μετράει συνολικά μισό αιώνα στο χώρο της μουσικής. Με τον άλλο σπουδαίο σολίστα του μπουζουκιού Λάκη Καρνέζη υπήρξαν ένα αξεπέραστο ντουέτο μπουζουκιών, ενώ έγιναν γνωστοί από την εκτέλεση όλων των έργων του Μίκη Θεοδωράκη.
Ο Κώστας Παπαδόπουλος διδάσκει πολλά χρόνια τρίχορδο μπουζούκι σε ωδεία, μεταδίδοντας στις νεότερες γενιές την παράδοση του λαϊκού μας οργάνου και την τέχνη του, ενώ στην Καλαμάτα θα βρεθεί για να διδάξει στα σεμινάρια της ακαδημίας μπουζουκιού που διοργανώνει το "Κρυφό Σχολειό" του Συλλόγου "Νεανές" του Τάκη Λουκαρέα.

- Τι σημαίνει για εσάς το να διδάσκετε μπουζούκι;
«Είναι υποχρέωση γιατί πρέπει να μάθουν να παίζουν σωστά και όταν λέω σωστά, δεν εξηγείται με μια λέξη. Υπάρχει παράδοση στο παίξιμο, υπάρχει χρώμα, αγάπη για το κλασικό λαϊκό τραγούδι που είναι δικαιωμένο εδώ και τόσα χρόνια. Μόνο μέσα από αυτά τα τραγούδια μπορούν να μάθουν σωστό μπουζούκι και να συνεχιστεί η ιστορία. Οι άλλοι μουσικοί που κάνουν άλλα όργανα, κιθάρες, πιάνα κ.λπ. είναι άλλη ιστορία. Το μπουζούκι έχει το δικό του ξεχωριστό κόσμο και τους δικούς του κώδικες».

- Είναι εύκολο μουσικό όργανο;
«Οχι δεν είναι εύκολο, αλλά έχει τη χάρη ότι μπορείς να το μάθεις με το αυτί χωρίς να χρειαστεί να κάνεις σολφέζ. Μπορείς βεβαίως να μάθεις και σολφέζ κι ακόμα καλύτερα δηλαδή για να μπορείς να τα ενώσεις. Το μπουζούκι δεν είναι όπως τα άλλα όργανα που πρέπει να φας και πάρα πολλά χρόνια για να παίξεις κάποια στιγμή. Για να μάθεις μπουζούκι είναι να πέσεις στον καλό τον δάσκαλο και ο μαθητής να έχει ένα σχετικό ταλέντο. Γιατί έχω συναντήσει πολλούς που είναι "κουφοί" και θέλουν να μάθουν ένα μουσικό όργανο. Η αγάπη που μπορεί να έχει κάποιος για τη μουσική σίγουρα βοηθάει, αλλά δεν είναι αρκετή για να μάθουν όργανο, χρειάζεται και το ταλέντο».

- Θέλει καλό αυτί και "καλά" δάχτυλα;
«Κι αυτό είναι φυσικό χάρισμα, αλλά όταν ακολουθηθεί ένας σωστός δρόμος διδασκαλίας μπορούν να παίξουν και καλά και γρήγορα και να φτάσουν σύντομα σε ένα σημείο που δεν το είχαν φανταστεί. Αμα πεις σε κάποιον που βλέπεις ως δάσκαλος ότι έχει τις προϋποθέσεις, σε κοιτάζει δύσπιστα. Κι όμως μπορεί να γίνει».

- Εχουν περάσει πολλοί μαθητές από τα χέρια σας;
«Είναι αρκετοί, αν και δεν έχω πολύ χρόνο για να αφιερώνω στη διδασκαλία. Κυρίως έρχονται σε μένα άνθρωποι που ξέρουν μπουζούκι και θέλουν να πάνε παραπάνω τις γνώσεις τους... Αυτοί είναι που με κουράζουν και περισσότερο από τους αρχάριους, γιατί έχουν μάθει "στραβά" και είναι δύσκολο να αλλάξουν».

- Πώς ήταν εκείνες οι εποχές με τις συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη;
«Οχι μόνο οι συναυλίες αλλά όλο το πακέτο, οι ηχογραφήσεις των έργων του Μίκη και η ενασχόλησή μου με την Columbia όλα αυτά τα χρόνια όπου έχω παίξει σε 50.000 τραγούδια που έχουν δισκογραφηθεί από το 1955 μέχρι το 1985. Βέβαια οι συναυλίες ειδικά με τον Θεοδωράκη ήταν οι πρώτες που γίνονταν με μπουζούκι γιατί δεν μπορούσαν να το φανταστούν ότι το μπουζούκι που πέρασε απ' όλα αυτά τα βάσανα, ναργιλέδες και τεκέδες και τέτοια, θα παίζει σε κάποια στιγμή σε συναυλίες. Αλλά επειδή εγώ με τον Καρνέζη ήμασταν μόνιμοι στην Columbia και περνούσαν όλοι οι συνθέτες από τα χέρια μας, αποκτήσαμε μια περισσότερη πείρα και το παίξιμο που ήθελε ο Θεοδωράκης για να ξεχωρίσει το έργο του, μπορούσαμε να το ακολουθήσουμε άνετα. Γι' αυτό κάναμε και όλες αυτές τις συναυλίες και όλα αυτά τα έργα "Αξιον εστί", "Ρωμιοσύνη". Οσο για τις συναυλίες που κάναμε με τον Μίκη, δεν ήμασταν μεγάλη ορχήστρα, έξι άτομα μόνο αλλά γινόταν πάταγος. Εβγαινε ο ψηλός και γέμιζε η σκηνή κι από εκείνη τη στιγμή κιόλας άρχιζε το χειροκρότημα».

- Είστε πλήρης από μουσική;
«Δεν θα το 'λεγα, είμαι όμως κουρασμένος, γιατί παίζω συνεχώς 52 χρόνια. Οποια δουλειά κι αν κάνεις, ακόμα κι όταν έχει σχέση με την τέχνη, σε κάποια στιγμή ο ρομαντισμός αρχίζει και ξεφτάει γιατί έρχεται η κούραση. Εγώ βέβαια κάνω το λάθος να επιμένω και παίζω και σε συναυλίες και σε μαγαζιά ακόμα».

- Υπάρχουν νέοι ερμηνευτές που ξεχωρίζετε και θα θέλατε να παίξετε μαζί τους;
«Δεν προλαβαίνω να ξεχωρίσω, κάθε μήνα βγαίνει κι άλλος... Είναι κάποιοι που αξίζουν τον κόπο αλλά θα 'λεγα ότι αυτοί θα 'πρεπε να προσπαθήσουν να παίξουν μαζί μου κι όχι εγώ μαζί τους. Αφού ήμουν με τους πολύ μεγάλους... δεν χρειάζεται να τρελαίνομαι κιόλας».

- Πώς διασκεδάζετε;
«Πάντως όχι με μουσική, δεν μπορώ καθόλου να ακούω, αρρωσταίνω. Οταν ακούω δε, να παίζουν όλα αυτά τα μεγάλα τραγούδια που έχω παίξει, λέω "ωχ, όχι άλλο αλκοτέστ". Μ' αρέσει να πηγαίνω σε κάνα μπαράκι να πίνω ποτάκι, σε καμιά ταβερνούλα αν υπάρχει καλή παρέα αλλά όχι να ακούω μουσική!».

- Στην Καλαμάτα σας φέρνει η γνωριμία σας με τον Τάκη Λουκαρέα;
«Ναι, με ξέρει χρόνια. Ερχομαι γιατί είναι πρόταση αυτό που κάνει με το "Κρυφό Σχολειό" γενικά και να δημιουργήσει μια ακαδημία με ιδιωτική πρωτοβουλία και να δίνει διπλώματα, δεν γίνεται νομίζω πουθενά. Και εγώ θα το στηρίξω όσο μπορώ κάνοντας σεμινάρια και μ' όλη μου την ψυχή θα βοηθήσω όλα τα παιδιά».

* Ο Κώστας Παπαδόπουλος θα διδάξει στη "Μουσική Ακαδημία μπουζουκιού" την Κυριακή και τη Δευτέρα για επαγγελματίες, αλλά και ερασιτέχνες, ακόμα και για αρχάριους. Τα μαθήματα θα γίνονται στην επάνω αίθουσα του ξενοδοχείου ''Ρεξ'', ενώ τη Δευτέρα το βράδυ στην αίθουσα του εστιατορίου θα γίνει συναυλία με τον ίδιο, τον Μάριο Κώστογλου (κιθάρα-τραγούδι) και την Σταυρούλα Μανωλοπούλου (τραγούδι).