«Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι ανήσυχος και να μεταλαμπαδεύει στην κοινωνία αυτή την ανησυχία και την "ανασφάλεια", που κατ' εμέ είναι εξόχως δημιουργική», λέει ο γνωστός ηθοποιός Τάσος Νούσιας. Στη μέχρι τώρα καριέρα του, ο ίδιος ευτύχησε να παίξει σημαντικούς ρόλους στο θέατρο αλλά και να γίνει ευρύτερα γνωστός από την τηλεόραση. Τον περασμένο χειμώνα μάλιστα, ερμήνευσε έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στο τηλεοπτικό "Νησί". Αυτή τη σεζόν πρωταγωνιστεί και πάλι τηλεοπτικά στην κωμωδία "Κλινική περίπτωση" στο πλευρό του Γιάννη Μπέζου, ενώ για δεύτερη χρονιά συνεχίζει τις παραστάσεις στο θέατρο, με τα "Σκουλήκια" του Χιλέλ Μίτελπουνκτ.
Ο Τάσος Νούσιας μας μίλησε λοιπόν για την "Κλινική περίπτωση" και τα γυρίσματά της που έγιναν στην Καρδαμύλη, για την πρόκληση να ερμηνεύσει έναν κωμικό ρόλο, για το "Νησί" που τον ωρίμασε ως ηθοποιό, αλλά και για τις ανησυχίες που έχει ως πολίτης και ως καλλιτέχνης.
- Αλλη μια φορά στη Μεσσηνία, μετά το 2006 που βρέθηκες στο ΔΗΠΕΘΕ της Καλαμάτας...
«Ναι, και τότε ήταν κι η μοναδική φορά που έπαιξα σε περιφερειακό θέατρο, ακριβώς γιατί ήταν της Καλαμάτας! Τι χρώμα, τι φως, τι άνθρωποι... Είναι όλα αυτά που αγαπώ στη Μεσσηνία. Με τα γυρίσματα της "Κλινικής Περίπτωσης" στην Καρδαμύλη, γνώρισα κι αυτή τη μοναδική αρχιτεκτονική της πέτρας, τη γραφικότητα της περιοχής, κολύμπησα στην υπέροχη θάλασσα κι ας ήταν Οκτώβριος! Αυτό το θαύμα της Μεσσηνίας είναι που αγαπώ. Με θαυμάσιους ανθρώπους... ξέρεις άλλωστε έχω φίλους εκεί, και τη συμπρωταγωνίστριά μου στο "Νησί", τη Γιούλικα Σκαφιδά που είναι εξαίρετη ηθοποιός και εξαίρετος άνθρωπος. Είναι η μεγάλη μου συμπάθεια και της έχω μεγάλη εκτίμηση για το ήθος που κουβαλάει σαν πλάσμα».
- Πώς είναι να παίζεις έναν κωμικό ρόλο;
«Για μένα η μεγάλη πρόκληση ήταν ότι μπήκα για πρώτη φορά σε μια κωμωδία με τέτοιο εύρος, με πολλά επεισόδια πάνω μου, που σημαίνει μεγάλη έκθεση. Και η κωμωδία απαιτεί άλλους κανόνες, άλλη διαχείριση, άλλα εκφραστικά μέσα σε σχέση με το δράμα... Οσον αφορά τώρα το κομμάτι των ηθοποιών που έχουν μείνει συντριπτικά άνεργοι, μπορείς να πεις ότι αισθάνεσαι τυχερός - αν και δεν πιστεύω και πολύ στην τύχη. Νομίζω ότι δουλεύεις, προσπαθείς, είσαι συνεπής στη δουλειά σου και συν τω χρόνω ανταμείβεσαι γι' αυτό που καταθέτεις.
Γενικά πάντως ευτύχησα με τις δουλειές που έκανα στην τηλεόραση - ειδικότερα δε με "Το Νησί" που πήγε εξαιρετικά. Να σου πω την αλήθεια πάντως, δεν θα επιχειρούσα να κάνω κωμωδία αν δεν ήταν ο Γιάννης Μπέζος και ο Ανδρέας Μορφονιός, που τους οφείλω αν μη τι άλλο το ότι με εμπιστεύτηκαν. Γιατί εγώ είμαι ένας ηθοποιός που δεν κατέχω τις νόρμες της κωμωδίας, η οποία απαιτεί άλλους ρυθμούς και άλλες εντάσεις. Και με αβάνταραν πολύ... γιατί το κουβεντιάζαμε πολύ, το δουλεύαμε, το βελτιώναμε ώστε να πιάσω το ρόλο, στα πρώτα γυρίσματα. Ο Πάνος, ο ρόλος που υποδύομαι, είναι ένας τύπος πολύ οριακός - ειδικά με αυτή τη φωνή... για την οποία έκανα αρκετή δουλειά ώστε να μπορώ να μιλάω έτσι, τόσο χαμηλά!»
- Ηταν ρίσκο από "Το Νησί" στην κωμωδία; Σκέφτηκες πώς θα το έπαιρνε ο κόσμος;
«Ναι, όλο ήταν ρίσκο και μέσα στο μυαλό μου μετρούσε ισόβαρα, τόσο για το πώς θα το δεχόταν ο κόσμος όσο και για την προσπάθεια που θα έπρεπε να καταβάλω εγώ. Επρεπε η δική μου προσπάθεια να είναι αποτελεσματική και να μη φαίνεται γελοία ενώ κι ο κόσμος με έχει συνηθίσει... κάπως. Θεωρώ όμως ότι όταν το αποτέλεσμα υποστηρίζεται δεν έχει πρόβλημα ο κόσμος. Αλλωστε ηθοποιός είμαι και η έννοια της μεταμόρφωσης έχει πολύ μεγάλη σημασία. Αν καταφέρνεις την κάθε αλλαγή, κάνεις μια ακόμα ποιοτική δουλειά - είτε είναι ένας ρόλος δραματικός είτε είναι κωμικός».
- Θεωρείς ότι με "Το Νησί" ωρίμασες υποκριτικά σ' ό,τι αφορά τους μέχρι σήμερα τηλεοπτικούς σου ρόλους;
«Χρόνο με το χρόνο ωριμάζεις, αλλά "Το Νησί" είχε έναν τεράστιο αντίκτυπο. Τόσο που να μιλάμε για τομή στην ιστορία της τηλεόρασης. Οταν λοιπόν συμμετέχεις σε μια τέτοια δουλειά, μπορεί να μην πεις ότι ωρίμασες, αλλά σίγουρα γίνεσαι καθολικά γνωστός και γίνεσαι αποδεκτός μέσω της δουλειάς σου από περισσότερο κόσμο, εδραιώνεσαι ως ηθοποιός πια».
- Και δεν ήταν ο ρόλος του σκληρού γοητευτικού τύπου...
«Ναι, ο ρόλος είχε να κάνει με μια πολιτική προσωπικότητα που κουβαλούσε άλλο βάρος και που ηλικιακά δεν ήταν ο τυπικός γόης, αλλά ένα σύμβολο για τον αγώνα αυτών των ανθρώπων εκεί. Ηταν ένας ρόλος με πιο κοινωνικοπολιτική προέκταση κι όχι με την προέκταση ενός ρόλου ζεν πρεμιέ ή ενός τυπικά ωραίου άντρα - ο οποίος όμως μπορεί να είναι γοητευτικός, λόγω της δυναμικής του και μόνο. Εχει να διαχειριστεί πολλά πράγματα, και για να παίξεις έναν τέτοιο ρόλο πρέπει να έχεις μια υποκριτική ωριμότητα, δεν το κάνεις αυτόματα. Είναι κάτι που δουλεύεται καιρό... κι έρχεται ο κατάλληλος χρόνος και το αποδίδεις».
- Η προσωπικότητα του ρόλου σου στο "Νησί" πόσο σε αφορά, αν την ανάγουμε στο σήμερα;
«Με αφορά πάρα πολύ η προσωπικότητα αυτή, γιατί είναι κλασικό παράδειγμα αρχηγού που με τη διάνοιά του, την ψυχή του, την ευαισθησία του, αντιλαμβάνεται και τοποθετείται σε σχέση με τους συνανθρώπους του, διάγει ένα αγώνα σε συνθήκες κάτω από το μηδέν και το καταφέρνει με απόλυτη αξιοπρέπεια. Τους δίνει τη ζωή τους πίσω και τους προσδιορίζει ξανά ως ανθρώπους, αυτούς που ήταν δυο φορές νεκροί, και σωματικά και ψυχικά.
Μακάρι να υπήρχαν αναλόγου ύψους και ποιότητας αρχηγοί και σήμερα, ανά τον κόσμο - όχι μόνο σ' ό,τι αφορά την Ελλάδα. Γιατί η πολιτική είναι πια μια ιστορία ανδρείκελων που περιφέρονται γύρω από τις αγορές κι έχουν μετατρέψει ένα μέσο, που είναι το χρήμα, σε υπεραξία. Πουλάνε αέρα πάντα, κι αυτό είναι μεγάλη κατάντια για την ανθρωπότητα: να επιλέγει τέτοιους αρχηγούς για να οδηγούν τις ζωές της και ο κόσμος να είναι τόσο θολωμένος που να μην μπορεί ούτε καν να αντισταθεί».
- Αλήθεια, ισχυρή αντίσταση γιατί δεν προβάλλουμε;
«Γιατί θέλει μια εκρίζωση καθολική από εμάς, γιατί αυτοί οι τύποι είναι γεννήματα των κοινωνιών μας. Ειδικότερα δε για την χώρα μας, τους διαλέξαμε αυτούς για πάρα πολλά χρόνια - και πολύ υστερόβουλα και ιδιοτελώς, με αποτέλεσμα να διαλέξουμε τους χειρότερους. Και γίναμε κι εμείς χειρότεροι, επαναπαυτήκαμε σ' αυτή την εφήμερη ευρωστία. Το μεταφέραμε μάλιστα αυτό σε όλο το κοινωνικό φάσμα και σ' όλες τις μέχρι τώρα γενιές, που τις μάθαμε να βολεύονται στο Δημόσιο και να διαλύεται όποια δημιουργικότητα υπάρχει σε ανήσυχα πνεύματα - τα οποία είτε "εξορίστηκαν" κι επάνδρωσαν πολύ μεγάλα κομμάτια παραγωγής στο εξωτερικό, είτε καταλήξανε στο ψυχιατρείο.
Επικράτησε η χρυσή μετριότητα που πάντα τραβούσε το χαλί κάτω από τα πόδια των ικανών ανθρώπων, με αποτέλεσμα να έχει μείνει ένα ελάχιστο ποσοστό δημιουργικών ανθρώπων με φαντασία, που ένας θεός ξέρει πώς επιβιώνουν κι αυτοί».
- Τι πρέπει να κάνουμε, λες;
«Πρέπει έξω απ' αυτό το μοντέλο το κομματικό να αρχίσουν να συσπειρώνονται οι υγιείς δυνάμεις, χωρίς την παθογένεια των εργατοπατεροσυνδικαλιστών, με λογική και καθαρότητα. Να ξαναδιεκδικήσει ο τόπος τη θέση του, γιατί κουβαλάει μια τεράστια κληρονομιά σε όλα τα επίπεδα. Να σπάσει αυτή η κεντρική διοίκηση των πραγμάτων που αγνοεί τι συμβαίνει στα Γιάννενα, στην Καλαμάτα, στη Θράκη. Να αρχίσει ο κόσμος και σε τοπικό επίπεδο να παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Προς το παρόν όμως σερνόμαστε πίσω από δάνεια κι από τους ίδιους ανέμπνευστους τύπους που μας οδήγησαν εδώ. Αυτό είναι μεγάλη ντροπή, το ότι οι άνθρωποι που μας έφτασαν στην κρίση καλούνται να τη διαχειριστούν! Ο λύκος που φυλάει τα πρόβατα... Αν είναι δυνατόν!».
- Εγινες πιο ανήσυχος κοινωνικά όταν έγινες πατέρας;
«Πάντα ήμουν, δεν έχει να κάνει αυτό με το παιδί. Η κόρη μου, μου άλλαξε πράγματα σε πολύ προσωπικό επίπεδο, γιατί ολοκλήρωσα έναν κύκλο και πέρασα από το παιδί που ήμουν σε σχέση με τους γονιούς μου στο επίπεδο του γονέα. Για μένα ο κόσμος πια χωρίζεται σε δύο μπλοκ, σ' αυτούς που έχουν παιδιά και σ' αυτούς που δεν έχουν. Γίνεται αυτό - και το καταλαβαίνει κανείς μόνο όταν κάνει παιδί. Κι αυτό γιατί το παιδί σε φέρνει σε μια άλλη συναίσθηση του ίδιου σου του εαυτού. Αρχίζεις να δικαιολογείς πράγματα που κουβαλούσες χρόνια μέσα σου σε σχέση με τους γονείς σου, σου λύνει προβλήματα υπαρξιακά σε πολύ προσωπικό επίπεδο».
- Πρωταγωνιστείς και στην καινούργια βραβευμένη ταινία "Tungsten". Τι σημαίνει αλήθεια Tungsten;
«Είναι ένα υλικό, ένα μέταλλο που αντέχει φοβερές θερμοκρασίες 6.000 βαθμούς Κελσίου και χρησιμοποιείται για τις λάμπες, τους σωλήνες πυρακτώσεως. Εχει ένα συμβολικό χαρακτήρα, αλληγορικό, σε σχέση με τη θερμοκρασία της κοινωνίας. Σπουδαία ταινία που έγινε με το τίποτα... no badget, γι' αυτό λέω ότι οι καλλιτέχνες λόγω της φύσης της δουλειάς πρέπει να είναι πρωτοπόροι. Γιατί αν κάτσεις και αναλύσεις αυστηρά τη δομή του δικού μας συστήματος, η έννοια της εφεδρείας και του "δουλεύω όσο έχω συμβόλαιο με κάποιον" είναι ένα μοντέλο που το βιώνουμε ανέκαθεν! Μάλιστα, μετά την ιδιωτική τηλεόραση από το '90 και μετά, που έσπασαν και οι συμβάσεις με το Εθνικό Θέατρο και το ΚΘΒΕ, έγιναν συμβάσεις πραγματικές. Και εμένα μου φαίνεται αδιανόητο για τη φύση του καλλιτέχνη να συνταξιοδοτείται από έναν οργανισμό. Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι ανήσυχος και να μεταλαμπαδεύει στην κοινωνία αυτή την ανησυχία και την "ανασφάλεια", που κατ' εμέ είναι εξόχως δημιουργική. Αν ήταν ανήσυχη η κοινωνία μας, δεν θα "λίμναζαν" άνθρωποι πίσω από γραφεία υπηρεσιών χωρίς να προσφέρουν τίποτα. Δεν θα είχε πολιτικούς που θα συνταξιοδοτούνταν μετά από δύο τετραετίες».
