Είναι ένας από τους πολύ αγαπητούς σύγχρονους Ελληνες συγγραφείς. Εχει καταπιαστεί με το διήγημα, το μυθιστόρημα, την ποίηση, το παραμύθι. Ο Κωστής Γκιμοσούλης γράφει μόνο όταν το νιώθει, όταν θα αισθανθεί την ανάγκη. Μεγάλη του αγάπη, τα ταξίδια. Σε ένα τέτοιο ταξίδι πριν λίγες μέρες βρέθηκε στην Καλαμάτα (της αγαπημένης του Μαρίας Πολυδούρη) και με αυτή την αφορμή μίλησε στην "Ε" για τους λόγους που τον συνδέουν με τη Μεσσηνία και για το τελευταίο του βιβλίο "Για να μάθεις να πετάς".
- Καταρχάς ξεκινώντας θέλω να σας ρωτήσω για το βιβλίο "Το φάντασμά της"... Από την πρώτη κιόλας σελίδα του διαπιστώνουμε πως η ιστορία εκτυλίσσεται στον Ταΰγετο. Πώς προέκυψε να επιλέξετε αυτό το "σκηνικό" για το βιβλίο, τη Μεσσηνία;
"Υπάρχουν δυο πράγματα που με έχουν τραβήξει εδώ... Το ένα είναι η Μαρία Πολυδούρη, γιατί έχω γράψει ένα βιβλίο για εκείνη ("Βρέχει φως", εκδόσεις "Κέδρος"). Εγώ δεν την ήξερα, μου έδωσε ποιήματά της, όταν ήμουν πιτσιρικάς, ο Γιώργος Σαββίδης, ο οποίος έχει γράψει τη βιογραφία του Καρυωτάκη. Μου έκανε φοβερή εντύπωση αυτή η γυναίκα. Ηταν ασύλληπτη για την εποχή της... Η γυναίκα αυτή με ενδιαφέρει και τη βλέπω "χωρίς φωτοστέφανο". Ηταν πολύ έντονη, πολύ δυνατή γυναίκα. Ετσι είναι και η Καλαμάτα, μια δυνατή πόλη, στην οποία πρόσφατα μάζεψα και ελιές! Εμένα μου κάνει εντύπωση γιατί έχει βουνά και θάλασσα... Αυτό λοιπόν ήταν το πρώτο κομμάτι που με κέρδισε από τη Μεσσηνία. Το άλλο αφορά τη Μάνη, το Ακροταίναρο. Εχω πάει εκεί και ένιωσα πως είναι ένα μαγικό μέρος. Ενας ιδιαίτερος τόπος. Στην Καλαμάτα έχω γνωρίσει και τη Σοφία Φίλντιση, που ήταν ένας πολύ γλυκός άνθρωπος".
- Εχεις περάσει και από τη Φοινικούντα, όπως αναφέρεις στο βιβλίο;
"Ναι έχω περάσει και έχω κατασκηνώσει σε οργανωμένο κάμπινγκ εκεί για πρώτη φορά".
- Από πού κρατά η δική σου καταγωγή;
"Από τη Θεσσαλία και από την Κρήτη, αλλά έχω γεννηθεί στην Αθήνα".
- Αθηναίος νιώθεις πιο πολύ;
"Μέχρι να μπουχτίσω. Αν συμβεί αυτό, φεύγω. Ομως η Αθήνα μ' αρέσει, την αγαπάω, είναι το... χωριό μου".
- Δε σε τρομάζει η έξαρση της εγκληματικότητας που υπάρχει τελευταία στην Αθήνα;
"Μη βλέπετε δελτία ειδήσεων! Είναι και έτσι τα πράγματα, όπως φαίνονται στα δελτία, όμως υπάρχουν γωνιές στην Αθήνα που είναι πολύ όμορφες, όπως είναι το Μοναστηράκι. Ολα πάντως είναι μαζεμένα στην Αθήνα και τα πολλά καλά, αλλά και αρκετά άσχημα. Αυτό που λείπει πάντως, είναι η φύση, η οποία σου δίνει κάποιο κίνητρο".
- Οταν θες να ταξιδέψεις πού πηγαίνεις;
"Πάω σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και κυρίως ταξιδεύω με μηχανή".
- Πάμε στο τελευταίο σου βιβλίο από το "Μεταίχμιο"... Μικρές ιστορίες, με σχέδια του Γιάννη Ψυχοπαίδη. Αλλες θυμίζουν παραμύθια ταξιδιάρικα, από άλλους μακρινούς πολιτισμούς. Πάντως μπορούν να διαβαστούν και από μικρούς και από μεγάλους...
"Είναι πολύ ανοιχτές πραγματικά. Νομίζω ότι αν δεν ήταν ο Ψυχοπαίδης δεν θα το έκανα το βιβλίο. Είχα κάνει 3 ιστορίες και πήγα και του τις έδωσα. Εκείνος στη συνέχεια έκανε τις ζωγραφιές, με αφορμή τις ιστορίες. Εκανα κι άλλες ιστορίες και όλο αυτό ήταν μια διαδικασία πολύ ευχάριστη. Τις ιστορίες τις είχα μέσα μου, δε τις έψαξα. Τις είχα ακούσει από κάποιους παραμυθάδες...".
- Θα υπάρξει και συνέχεια όπως μαθαίνουμε. Θα ακολουθήσει άλλο ένα τέτοιο βιβλίο σαν το "Για να μάθεις να πετάς";
"Μάλλον ναι".
- Ησουν πάντα ένας συγγραφέας που τα βιβλία σου πήγαιναν καλά, διαβάζονταν σε μεγάλο βαθμό από το αναγνωστικό κοινό. Υπήρξαν στιγμές που ενδεχομένως να σε πίεσε αυτό το γεγονός; Να σου δημιούργησε άγχος για το επόμενο βιβλίο σου;
"Η επιτυχία σε οποιοδήποτε τομέα σε παγιδεύει. Είναι χειρότερη κατάρα από την αποτυχία... Γιατί θες να κάνεις κι άλλα. Ευτυχώς όμως το όλο θέμα το έβλεπα πάντα ως ένα ανοικτό παράθυρο. Είμαι επαγγελματίας όταν γράφω, αλλά δε σκέφτομαι ποτέ να πληρώσω το νοίκι ή να πάω ένα ταξίδι, γράφοντας ένα βιβλίο. Το κάνω για μένα. Δεν πιέζομαι, πρέπει να έχω κάτι να πω".
- Πώς βλέπεις το γεγονός ότι τώρα πια βγαίνουν τόσα πολλά βιβλία;
"Ισχύει αυτό που ισχύει παντού... Είναι αλήθεια. Παλιότερα κάποια πράγματα είχαν διαφορετική σημασία. Και εμείς πάντως σήμερα δεν διαβάζουμε όλα τα βιβλία που βγαίνουν, διαβάζουμε κάποια από αυτά. Πάντως το διάβασμα είναι μια προσωπική υπόθεση, όσο κι αν προσπαθούν να μας επιβάλλουν διάφορα πράγματα. Πριν από δέκα χρόνια, κάποιοι νόμιζαν πως μπορούν να βγάλουν λεφτά από το βιβλίο. Τζιράρανε πολλοί πάνω στο βιβλίο. Ομως ένα καλό βιβλίο, όπως και μια ταινία, το καταλαβαίνεις ότι είναι καλό, όταν περάσει ο χρόνος και αυτό έχει μείνει μέσα σου... Είναι τα βιβλία "γκόμενες", που δε θες να τελειώσουν ποτέ"!
- Εσείς τι προτιμάτε να διαβάζετε;
"Διαβάζω τα βιβλία που μου αρέσουν, δεν είμαι βιβλιοφάγος. Διαβάζω κυρίως κλασικούς συγγραφείς, αυτούς που δε ζουν πια. Τους "πεθαμένους" συγγραφείς τους διαβάζω γιατί έχουν καταφέρει να περάσουν κάποια δικά τους αιτήματα. Εμείς είμαστε "υπό αίρεση" συγγραφείς, δε ξέρουμε αν θα υπάρχουμε μετά από κάποια χρόνια. Εκείνοι όμως δοκιμάστηκαν. Και είναι συνήθως πολύ ενδιαφέροντες. Εγώ τους θεωρώ σύγχρονούς μου".
- Ποιος ήταν ο συγγραφέας που σε στιγμάτισε μεγαλώνοντας;
"Είναι πολλοί, δε μπορώ να πω... Αγαπώ πολύ τη Σαπφώ και με έκπληξη είδα πως άρεσε πολύ και στην Πολυδούρη ένας στίχος της...".
- Θέλω να σας ρωτήσω κάτι σχετικά με τον έρωτα και το τρόπο που αυτός υπάρχει στα βιβλία σας. Για τους ήρωες δείχνει να παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή τους, όμως τελικά, πορεύονται στο μέλλον μόνοι τους. Με τον εαυτό τους και μόνο. Δεν θα τους πάει ο έρωτας ένα βήμα παρακάτω. Γιατί συμβαίνει αυτό;
"Πιστεύω πως μόνο το πένθος και ο έρωτας μας "ξεκουνάνε". Είναι κινητήριες δυνάμεις. Ισως να γίνεται αυτό που λες, δε το κάνω επίτηδες στους ήρωές μου, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει κάτι πάνω από τον σωματικό οργασμό, υπάρχει και κάτι παραπάνω. Αλλά αν δεν υπήρχε ο έρωτας ή το πένθος - οποιασδήποτε μικρής ή μεγάλης απώλειας - νομίζω δεν θα προχωρούσαμε. Ερωτας είναι όταν κάνεις πράγματα που δε θα έκανες σε φυσιολογικές συνθήκες. Είναι ένα βήμα στο κενό. Και το λέω εγώ που αισθάνομαι αρκετά προφυλαγμένος στο καβούκι μου, αλλά παρόλα αυτά, τρία πράγματα με έχουν βγάλει από αυτό... Η μηχανή, ο έρωτας και ο θάνατος".
- Τι κοινό έχουν αυτά τα τρία; Το ταξίδι;
"Ή το βήμα στο κενό...".
Ο Κωστής Γκιμοσούλης γεννήθηκε στην Αθήνα. Μεταξύ άλλων έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα: "Μια νύχτα με την Κόκκινη" (1995), "Ανατολή" (1998), "Χέρι στη φωτιά" (1999), "Βρέχει φως" (2002), που είναι η ιστορία δύο ιδιαίτερων ποιητών του Μεσοπολέμου, της Πολυδούρη και του Καρυωτάκη. Το 2001 εκδόθηκε ένα βιβλίο του που περιέχει ποιήματα, διηγήματα και ζωγραφιές με νερομπογιές, και ονομάζεται "Μαύρος χρυσός", ενώ το 2007 εκδόθηκε μια συλλογή με διηγήματά του, "Η κραυγή της πεταλούδας".
