Το έργο του Ζόλταν Εγκρεσι κέρδισε πολύ καλές κριτικές και πλέον κάνει μια μικρή περιοδεία σε επαρχιακές πόλεις της χώρας. Ο Μπάμπης Χατζηδάκης μιλά στην “Ε” για την παράσταση, που προσφέρει απλόχερα τόσο το γέλιο όσο και τον προβληματισμό. Επί σκηνής θα δούμε τον Μεσσήνιο ηθοποιό Νεκτάριο Παπαλεξίου (καταγόμενο από το χωριό Τσέρια), τον Σπύρο Σιδέρη και τον Αλέξανδρο Ζουριδάκη. 

- Αν δε κάνω λάθος αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που επισκέπτεστε την Καλαμάτα, στο πλαίσιο της δουλειάς σας… Τι γνώμη έχετε σχηματίσει για το κοινό της επαρχίας, διαφέρει από αυτό της Αθήνας;

«Οχι, δεν είναι η πρώτη φορά. Επαιξα πέρσι την "Μαγείρισσα" στην κεντρική σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας. Αλλά και πριν αρκετά χρόνια έπαιξα στην παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ οι “Επιτρέποντες”. Ετσι έχω μια θετικότατη γνώμη για το κοινό της Καλαμάτας, σε σύγκριση με των Αθηνών, γι’ αυτό και είπα αμέσως “ναι” στην προοπτική να παίξει η παράστασή μας στην Καλαμάτα. Ναι, η Καλαμάτα ξέρει να βλέπει θέατρο». 

- Ο κόσμος σας γνώρισε ευρέως μέσα από την τηλεόραση, σε ένα σίριαλ που άφησε εποχή, τους «Φρουρούς της Αχαΐας». Τι θυμάστε από αυτή την εμπειρία;

«Δεν είναι το μόνο σίριαλ στο οποίο έχω παίξει, αλλά μιας και το αναφέρατε, θέλω να σας πω πως έχω μια αναμνηστική πλακέτα στο σπίτι που μου δόθηκε σε ανάμνηση της σειράς μετά το τέλος των γυρισμάτων. Ετσι, θέλοντας και μη έρχονται στο νου μου γλυκές αναμνήσεις από όλη τη διαδικασία των γυρισμάτων. Εχουν χαμόγελο, συγκίνηση και νοσταλγία αυτές οι αναμνήσεις».

- Πώς βλέπετε την απουσία τέτοιων τηλεοπτικών παραγωγών αυτού του βεληνεκούς σήμερα;

«Ε, δεν έχει γίνει πιο φτωχή η κοινωνία μας τώρα; Μας μαθαίνουν να φροντίζουμε για την τροφή του σώματός μας αλλά όχι και της ψυχής μας - και κατά τη γνώμη μου αυτή είναι εξίσου σημαντική».

- Πώς και πότε έγινε για εσάς η στροφή στη σκηνοθεσία; Πρέπει να είναι ένα τεράστιο στοίχημα για κάθε ηθοποιό.

«Δεν είναι η πρώτη μου σκηνοθεσία. Πέρασα και σ’ αυτή την πλευρά του θεάτρου μαλακά μαλακά, αρκετά χρόνια πριν, χωρίς όμως να προδίδω το υποκριτικό μου κομμάτι, γνωρίζοντας πως αυτή η γνώση είναι που μπορεί να με κάνει να καταλαβαίνω πώς και γιατί πρέπει να γίνει το οτιδήποτε πάνω στη σκηνή». 

- Γιατί επιλέξατε αυτό το έργο; Τι ανταπόκριση δείχνει ο θεατής μέχρι στιγμής;

 «Ξέρετε, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως οι "Καυκαλήθρες με πατάτες στο φούρνο” είναι ένα σπουδαίο σύγχρονο έργο. Από την πρώτη στιγμή που το διάβασα, σκέφτηκα πως είναι ένα δώρο σ’ εμένα και πρέπει να το κάνω, δίνοντάς του την αγάπη, το γέλιο και την συγκίνηση που μου έδωσε αυτό. Χαίρομαι δε ιδιαίτερα όταν βλέπω πως αυτά τα εισπράττει και το κοινό που βλέπει την παράσταση». 

- Το γεγονός ότι βγαίνετε με το θίασο περιοδεία, δείχνει πως ακόμα και σε αυτόν το δύσκολο καιρό για το θέατρο, οι κριτικές και ο κόσμος αγκάλιασαν την παράσταση. Θα συνεχίσει στην Αθήνα και την επόμενη σεζόν του χειμώνα;

«Υπάρχουν σκέψεις και συζητήσεις να γίνει αυτό. Μένει να κανονιστούν οι λεπτομέρειες».

- Με ποιο κριτήριο επιλέξατε τους ηθοποιούς σας και πώς είναι η συνεργασία μαζί τους;

«Εδώ είναι ένα σημείο που χρειάζεται να πω πως μου έδωσε μεγάλη χαρά. Το κριτήριο της επιλογής των ηθοποιών το επιβάλλει το ίδιο το έργο. Αλλά η συνεργασία είναι η πεμπτουσία της θεατρικής πραγμάτωσης... Και σ’ αυτό το κομμάτι οφείλω να ευχαριστήσω τους ηθοποιούς για την επιμέλεια, τη συνέπεια, την εμπιστοσύνη και την υπομονή που έδειξαν. Φαίνεται άλλωστε και στη σκηνή το αποτέλεσμά της. Πόσο καλή ήταν αυτή η συνεργασία».  

- Ζούμε σε μια εποχή όπου η μαγειρική δείχνει να έχει γίνει μόδα. Πού... κολλάει όμως με το ποδόσφαιρο; 

«Αυτό είναι ένα στοιχείο για τη μαγειρική του έργου από τον συγγραφέα. Εξυπνο, μιας και μας δείχνει τη χημεία και τις επιδράσεις που έχουν οι ενέργειές μας στους άλλους. Καλές ή κακές. Οπως και στη μαγειρική.

Οσο για το ποδόσφαιρο, έχουν γραφτεί πάρα πολλά για τον συσχετισμό του με την κοινωνία και όχι μόνο. Ολα όμως αυτά παράγονται από τον άνθρωπο, από την ανάγκη του να υπάρξει, να επικοινωνήσει. Είναι λοιπόν άρρηκτα συνδεδεμένα».  

- Το επάγγελμα του ηθοποιού… με αυτό του ποδοσφαιριστή βρίσκετε πως έχει ομοιότητες; Και αν ναι, ποιες θα ήταν αυτές; 

«Το επάγγελμα του ηθοποιού δεν είναι μια τέχνη που μπορεί να γίνει κατά μόνας. Χρειάζεται συνεργασία, επικοινωνία, ομαδικό πνεύμα, εμπιστοσύνη, κ.λπ. Να λοιπόν οι ομοιότητες. Αν και εδώ χρειάζεται να πω πως τα αποδυτήρια του διαιτητικού τιμ, στα οποία ξετυλίγεται το έργο, είναι η αφορμή για να παρακολουθήσουμε τις ανθρώπινες σχέσεις».

 - Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, λένε. Εχετε στα σκαριά μια νέα ιδέα για εσάς και τους συνεργάτες σας, ίσως, για τη νέα θεατρική χρονιά;

«Ναι. Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Γι' αυτό σκεφτόμαστε να το ξαναπάμε στην Αθήνα το χειμώνα. Οσο για νέες ιδέες, υπάρχουν... αλλά ας περιμένουν την ώρα τους!».