Κυριακή, 10 Φεβρουαρίου 2019 09:22

Η εικαστικός Βίκυ Γεωργιοπούλου στην “Ε”: “Η τόλμη αυτή την εποχή είναι αναγκαία”

Γράφτηκε από την
Η εικαστικός Βίκυ Γεωργιοπούλου στην “Ε”: “Η τόλμη αυτή την εποχή είναι αναγκαία”

 

“Εις υγείαν”... Ευχή τόσο τετριμμένη, αλλά με τόσο βάθος, ελπίδα και πόνο πολλές φορές μέσα της. Με αυτό το εξαιρετικά ευαίσθητο -και δύσβατο- θέμα καταπιάστηκε η Μεσσήνια εικαστικός Βίκυ Γεωργιοπούλου και πριν από λίγο καιρό παρουσίασε στην Αθήνα την ομώνυμη έκθεσή της, που θα μπορούσε με την πρώτη ματιά να χαρακτηριστεί ως “γροθιά στο στομάχι”.

Η ίδια είναι απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών, διδάσκει σε σχολεία και ταυτόχρονα συνεργάζεται και με την Athens Voice. H “φωνή” της είναι τέτοια, που κάνει κάθε επισκέπτη της έκθεσής της, φιλότεχνο ή μη, να ταυτιστεί με τους προβληματισμούς της, να κατανοήσει τους φόβους της...

- Πώς θα χαρακτηρίζατε αυτή την τελευταία σας έκθεση, ως προς την επιλογή του θέματος; Τολμηρή; Αναγκαία ίσως; Ακραία; Τι μας λέει η δουλειά σας αυτή για τη φάση στην οποία βρίσκεστε δημιουργικά;

Η τόλμη αυτή την εποχή είναι αναγκαία. Ενα τολμηρό έργο εύκολα βαφτίζεται ακραίο. Οι θεατές μου σοκάρονται με την τελευταία μου δουλειά, ενώ καθημερινά εικόνες βίας εισβάλλουν στη ζωή τους από τα ΜΜΕ. Είναι οξύμωρο αυτό το γεγονός από την στιγμή που οι ίδιοι επιλέγουν να γεμίζουν καθημερινά το μυαλό τους με βάναυσες εικόνες. Η ζωγραφική μου δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια καθημερινή αλήθεια, ένας ωμός ρεαλισμός, γεμάτη συναισθήματα και πόνο, που δεν λείπει από καμιά σύγχρονη κοινωνία.

- Στους “πρωταγωνιστές” των πινάκων βλέπουμε και δικά σας οικεία πρόσωπα αν δεν κάνω λάθος. Γιατί έγινε αυτή η επιλογή;

Επειδή η ζωγραφική μου είναι βιωματική από την αρχική ιδέα έως το τελικό αποτέλεσμα, δεν μπορεί να λείψει ποτέ το συναισθηματικό δέσιμο με τους ήρωές μου. Είναι μέρος της προσωπικής μου ψυχοθεραπείας, να πλάθω χαρακτήρες συγγενών και φίλων με τέτοιο τρόπο ώστε να ωριμάζω, να διώχνω τους φόβους μου και να ελευθερώνομαι.

- Θα λέγατε ότι η δουλειά σας αυτή είναι μια “απάντηση” στο (σχεδόν εξαναγκαστικό) κίνημα της υγιεινής διατροφής, της επίμονης άσκησης, της ομορφιάς και της αψεγάδιαστης εικόνας που περνάει μέσα από τα ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια;

Δεν σκέφτηκα να αντιπαραθέσω τους χαρακτήρες των έργων μου απέναντι στα αψεγάδιαστα μοντέλα της τηλεόρασης, των περιοδικών και το life style που βλέπουμε στο Ιντερνετ. Αυτή την ανάγνωση που κάνετε δεν την έλαβα υπ’ όψιν μου φτιάχνοντας τα έργα μου.

- Οι εικόνες σας δείχνουν με -άλλοτε λιγότερο και άλλες φορές περισσότερο- σκληρό τρόπο τη ζωή ή κάποιες στιγμές των ανθρώπων που δοκιμάζονται από ζητήματα υγείας. Τι σας έδωσε την αφορμή για αυτή την επιλογή; Εχει και πολιτική χροιά η πράξη σας αυτή;

Σε μια άσχημη ψυχολογική μου κατάσταση πριν 5 χρόνια ξεκίνησα να δουλεύω τα έργα “Τομή Ι”, “Τομή ΙΙ”, αισθανόμενη η ίδια διχοτομημένη και το έργο “Ο γιατρός’’ που ακολούθησε ήταν μια κραυγή για βοήθεια. Εκείνη την περίοδο η μητέρα μου αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας. Οι δυσκολίες, η αβεβαιότητα και η συναισθηματική φόρτιση μου έδωσαν έμπνευση να αποτυπώσω στον καμβά αυτή την περιπέτεια με την υγεία μας και έτσι σιγά-σιγά δημιουργήθηκε η ενότητα.

- Χωρίς να γίνεται απόλυτα σαφές πάντα τα έργα σας αγγίζουν και το θέμα της ψυχικής αρρώστιας. Ολη η έκθεση μοιάζει ως σπουδή πάνω στον πόνο, ο οποίος δείχνει να είναι βουβός. Η έκθεσή σας κατάφερε να του δώσει μιλιά;

Ηθελα οι χαρακτήρες των έργων μου όχι απλώς να μιλάνε για τον πόνο τους αλλά να κραυγάζουν. Να πεθαίνουν καθημερινά και να φωνάζουν “θάνατος δεν υπάρχει”, όπως λέει και ο Καζαντζάκης. Να ελπίζουν όμως ότι θα βγούνε νικητές και μέσα από αυτή την “πονεμένη" διαδικασία να γίνουν πιο δυνατοί και αισιόδοξοι. Τα περισσότερα έργα μου έχουν αναφορές στην ψυχική υγεία, όπως “Τα φτερουγίσματα”, “Οι φόβοι”, “Ο τρελός”, “Το θύμα” κ.ά. Η σωματική και η ψυχική υγεία είναι αλληλένδετες και εξίσου σημαντικές. Προσπάθησα μέσα από τη δουλειά μου να ασχοληθώ και με τις δύο πτυχές, με αποτέλεσμα οι “ασθενείς μου” να νικάνε το θάνατο.

- Πώς αντέδρασαν οι επισκέπτες της έκθεσης; Τι σχόλια σας έκαναν;

Οι θεατές των έργων μου είχαν ποικίλες αντιδράσεις. Αλλοι ταυτίστηκαν, άλλοι μούδιασαν, άλλοι τρόμαξαν, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι δονήθηκαν συναισθηματικά. Αυτή είναι και η μαγεία της ζωγραφικής. Να σε βάλει να σκεφτείς, να προβληματιστείς και να δεις πως πέρα από τον μικρόκοσμό σου υπάρχουν άπειροι σαν και εσένα που σου ζητάνε να γνωριστείτε. Ετσι και αλλιώς, όπως σχολίασε και ένας θεατής, ο πόνος που μοιράζεται... μειώνεται.

- Μετά από ένα τόσο δύσβατο “μονοπάτι” προσωπικής εργασίας, τι ακολουθεί;

Υπάρχει ακόμα πολύ έντονα η αίσθηση της έκθεσης “Εις υγείαν’’. Είναι πολύ νωρίς για να κάνω σχέδια για την επόμενη ατομική μου δουλειά. Επειδή η ζωγραφική μου βασίζεται στο θέμα, χρειάζομαι να με “ξυπνήσει” κάτι και να μου δώσει έμπνευση. Ιδέες έχω, αλλά είναι σκόρπιες και δεν έχουν συνοχή. Πάντως σίγουρα θα υπάρξει επόμενη.

- Ενα από τα έργα σας τα είδαμε και εξώφυλλο στην Athens Voice. Θα δούμε κάποια στιγμή την έκθεση και στην Καλαμάτα;

Με την Athens Voice συνεργάζομαι από το 2005. Μέχρι στιγμής έχω κάνει 6 εξώφυλλα. Θα ήθελα κάποια στιγμή να εκθέσω στη γενέτειρά μου. Θα με χαροποιούσε να δει το κοινό της Καλαμάτας από κοντά τη δουλειά μου και όχι από φωτογραφίες.


NEWSLETTER