Ο νεαρός συγγραφέας φαίνεται πως ήρθε για να μείνει στον κόσμο των γραμμάτων και των εκδόσεων, αφού τα σχέδια του είναι να συνεχίσει και σε άλλα είδη γραφής...

Συνέντευξη στη Γιούλα Σαρδέλη

- Γεννηθήκατε στη Σπάρτη και έχετε ζήσει και στην Καλαμάτα, γι’ αυτό και βλέπουμε στο πρώτο σας βιβλίο, αναφορές στον Ταΰγετο. Υπάρχουν στοιχεία που να εμπνευστήκατε από τις δύο πόλεις, για το παραμύθι σας;

Το παραμύθι είναι βιωματικό. Εμπλεξα σκέψεις, συναισθήματα και καταστάσεις που έχω βιώσει και δημιούργησα την ιστορία του «Γίγαντα». Ετσι ήθελα κι ο τόπος του βιβλίου να μην είναι ένας ουδέτερος, «ξερός» τόπος. Για αυτό επέλεξα ως τόπο εξέλιξης της ιστορίας, τον τόπο μου. Αυτό νομίζω ότι επιτρέπει στους μικρούς αναγνώστες της περιοχής μας να νοιώσουν κάποια οικειότητα και να το αγαπήσουν περισσότερο, αλλά και να «διαφημίσει», κατά κάποιο τρόπο, την περιοχή στους αναγνώστες ανά την Ελλάδα. Θυμάμαι, επίσης, την πρώτη φορά που ξεφύλλισα μαζί με τους γονείς μου ένα παλιό αναγνωστικό και την εντύπωση που μου έκαναν κάποιες εικόνες που μου φάνηκαν οικείες. Ετσι, μέσα από την περιγραφή - και κυρίως μέσα από την εικονογράφηση - ήθελα να επαναφέρουμε τέτοιου είδους εικόνες σε μια πιο σύγχρονη εκδοχή, για να νιώσουν οι αναγνώστες μια κάποια οικειότητα και να ‘ρθουν πιο κοντά με την ιστορία που αφηγούμαι. 

- Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο, δε μπορεί κανείς να μη σχολιάσει την όμορφη εικονογράφηση του Γιώργου Σγουρού που συνοδεύει τα κείμενα. Πώς προέκυψε η συνεργασία σας και πώς φτάσατε στο  αποτέλεσμα του «Γίγαντα»;

Με το Γιώργο «συναντήθηκα» πρώτη φορά μέσα από το έργο του. Επεσε τυχαία στα χέρια μου ένα παιδικό βιβλίο σε δική του εικονογράφηση και θαύμασα πολύ τη δουλειά του. Εκείνο το βιβλίο, μάλιστα, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να γράψω κι εγώ λίγο καιρό αργότερα το «Γίγαντα». Ετσι είπα πως αν κάποια στιγμή η ιστορία του «Γίγαντα» κυκλοφορούσε, θα ήθελα να την εικονογραφήσει ο Γιώργος Σγουρός. Τον βρήκα διαδικτυακά και επικοινωνήσαμε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, του έστειλα και διάβασε την ιστορία μου και είπε πως θα τον ενδιέφερε να την εικονογραφήσει. Οταν έδωσα τα χέρια με τις Εκδόσεις “Πνοή”, ο μοναδικός μου αδιαπραγμάτευτος όρος ήταν να εικονογραφηθεί η ιστορία από το Γιώργο και πράγματι έτσι έγινε, ώστε σήμερα να βλέπετε αυτό το συνολικό αποτέλεσμα. Ο Γιώργος Σγουρός είναι ένας ευγενής και ταλαντούχος άνθρωπος, με δεκάδες υπέροχες δουλειές στο χώρο του παιδικού βιβλίου και είμαι πραγματικά πολύ ευτυχής που συνεργάστηκα μαζί του.

- Διαβάζοντας τον «Γίγαντα», βλέπουμε πως πρόκειται για ένα παραμύθι, το οποίο φέρνει αντιμέτωπα τα παιδιά με πολλά και έντονα συναισθήματα. Ο αρχικός φόβος του μικρού Λεωνίδα για τον γίγαντα, έχει σχέση με το φόβο για το διαφορετικό, που συναντάμε σε ένα σχολείο ή και στην κοινωνία συνολικά;

Οταν σκάρωσα την ιστορία στο νου μου, ήθελα να γράψω ένα παραμύθι για την απώλεια, για τη διαχείρισή της και πώς, παρά την τραγικότητα μια τέτοιας κατάστασης, μπορείς να αναζητήσεις αισιόδοξες διεξόδους και να αντλήσεις δύναμη και θάρρος. Κι εκεί επικεντρώθηκα. Δίνοντάς το σε διάφορους φίλους να το διαβάσουν πριν εκδοθεί, μου επεσήμαναν πως θίγονται κι άλλα ζητήματα, όπως η διαφορετικότητα, η φιλία, τα πρότυπα που δίνουμε και παίρνουμε στη ζωή μας, και η σημασία των υγιών προτύπων για την εξελικτική πορεία μιας κοινωνίας. Ετσι, λοιπόν, χωρίς να το αντιληφθώ προέκυψε μια ιστορία μου θίγει μια σειρά κοινωνικών ζητημάτων. Οταν έρχομαι σε επαφή με τα παιδιά, μέσα σε τάξεις ή σε εκδηλώσεις για το βιβλίο, προσπαθώ, μέσα από δρώμενα, να τους μιλήσω για όλα αυτά, να τα ακούσω και να συζητήσω μαζί τους, όπως ακριβώς έκαναν με εμένα οι γονείς και οι δάσκαλοί μου.

- Ασχολούμενος με πολλά και διαφορετικά είδη γραφής, τι να περιμένουν οι μικροί και οι μεγάλοι αναγνώστες σας στο άμεσο μέλλον;

Το παραμύθι προέκυψε τυχαία στη ζωή μου˙ σχεδόν εισέβαλε! Γενικά κάνω διάφορες απόπειρες και πειραματισμούς και σε άλλα είδη όπως ποίηση, στίχους, θεατρικό κ.ά., αλλά αυτό που λατρεύω περισσότερο και μου επιτρέπει καλύτερα να εκφραστώ είναι το διήγημα. Βέβαια, όταν έρθει η ώρα, δεν ξέρω τi θα είναι εκείνο που θα έχει μεστώσει περισσότερο και θα βγει προς τα έξω… Αυτή την περίοδο, όμως, κάνω μία μικρή παύση από τη λογοτεχνία γιατί ασχολούμαι εντατικά με την διπλωματική μου στο ΠΜΣ Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας του ΠΑΠΕΛ όπου φοιτώ στην Καλαμάτα και θέλω να παραδώσω ένα άρτιο ερευνητικό αποτέλεσμα. Πιστεύω, όμως, ότι το επόμενο λογοτεχνικό βήμα θα είναι μια συλλογή διηγημάτων.

- Τι θέλετε να κρατήσουν οι γονείς και τι οι πιτσιρικάδες από το παραμύθι;

Λέω συχνά πως το συγκεκριμένο παραμύθι είναι για μικρούς και μεγάλους. Στην πραγματικότητα όταν το έγραφα είχα στο μυαλό μου τους γονείς και πως αυτοί διαβάζοντάς το αγκαλιά με τα παιδιά τους θα προβληματίζονταν και θα μπορούσαν να τους μεταδώσουν τα μηνύματά του, ώστε να φτιάξουμε καλύτερους ανθρώπους και μια καλύτερη κοινωνία. Θα ήθελα όλοι να κρατήσουν την τελευταία πρόταση του παραμυθιού: «οι γίγαντες δεν πεθαίνουν ποτέ όσο γεννούν νέους γίγαντες». Ολα στη ζωή είναι δράση κι αντίδραση˙ μισή θετική δράση μπορεί να φέρει δεκάδες θετικότερες αντιδράσεις. Είναι θέμα οπτικής θέασης των πραγμάτων. Την αισιοδοξία, λοιπόν, και τα θετικά μηνύματα θα ήθελα να κρατήσουν οι μικροί κι οι μεγάλοι αναγνώστες.

- Θα γίνει κάποια στιγμή παρουσίαση στην Καλαμάτα;

Τα τελευταία χρόνια είμαι λίγο «νομάς» και δεν μπορώ να προγραμματίσω πάντοτε τα πράγματα όπως θέλω. Ολο αυτό το διάστημα που κυκλοφορεί το παραμύθι θέλω πολύ να κάνω μία παρουσίαση στην Καλαμάτα, αλλά να γίνει σωστά κι όχι με κάποια προχειρότητα ή βιασύνη. Πιστεύω πως σύντομα τα καταφέρω να προγραμματίσω  κάτι, όπως ακριβώς το θέλω. Πιθανόν αυτό να συμβεί τον ερχόμενο Σεπτέμβρη…

Το παραμύθι είναι υποψήφιο στα Βραβεία Βιβλίου Public στην κατηγορία "Ελληνική Παιδική Λογοτεχνία".