Κυριακή, 28 Ιουλίου 2019 08:54

Ο φωτογράφος - graphic designer του Φεστιβάλ Χορού Mike Rafail: «Ποτέ δεν ένιωσα ότι πρέπει να έρθω και ν’ αλλάξω ό,τι συνέβαινε πριν»

Γράφτηκε από την
Ο φωτογράφος - graphic designer του Φεστιβάλ Χορού Mike Rafail: «Ποτέ δεν ένιωσα ότι πρέπει να έρθω και ν’ αλλάξω ό,τι συνέβαινε πριν»

Την πρώτη του έκθεση φωτογραφίας παρουσιάζει έως και αύριο Κυριακή στο κοινό του 25ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας ο graphic designer - φωτογράφος από τη Θεσσαλονίκη Mike Rafail, με τίτλο “Ten”.

Η έκθεση είναι επισκέψιμη από τις 7 το απόγευμα, στο φουαγιέ του Μεγάρου, και αφορά πορτρέτα των χορευτών που συμμετείχαν στο 24ο Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, 10 μόλις λεπτά μετά το τέλος της παράστασής τους. Ο ίδιος συνεργάζεται με το Φεστιβάλ εδώ και δύο χρόνια και αξίζει να σημειωθεί πως για το σχεδιασμό της εταιρικής ταυτότητας του 24ου Φεστιβάλ βραβεύτηκε με 3 βραβεία ΕBΓΕ (Ελληνικά Bραβεία Γραφιστικής και Eικονογράφησης), πριν από λίγο καιρό. Με σεβασμό για το θεσμό του χορού, αλλά και αγάπη για τη Μεσσηνία και τους ανθρώπους της, μιλά στην “Ε” για τη δουλειά του και για το ότι θα ήθελε να ζήσει ένα διάστημα στην Καλαμάτα.

 

- Πώς γεννήθηκε η ιδέα της συγκεκριμένης έκθεσης – και της αντίστοιχης φωτογράφησης από το περσινό Φεστιβάλ;

Ηταν μια πολύ παλιά ιδέα που είχα, το πώς θα μπορούσα να αποτυπώσω πρόσωπα μετά από μια παράσταση. Στις παραστάσεις, οι χορευτές δοκιμάζουν πάρα πολύ το σώμα τους, είτε με τη σκηνοθεσία είτε με τα υλικά που χρησιμοποιούν, οπότε σκέφτηκα ότι ίσως θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τα πρόσωπά τους, το πώς είναι... μετά. Ηταν κάτι που ήθελα να πραγματοποιήσω. Την είχα ξεκινήσει με μικρά βήματα σε άλλες παραστάσεις, αλλά όχι σε τέτοιο εύρος. Τώρα έπρεπε να καλύψω ένα ολόκληρο φεστιβάλ.

 

- Στο Φεστιβάλ κλείνεις δύο χρόνια...

Στο Φεστιβάλ ξεκίνησα πέρυσι, με τον ερχομό της Λίντας Καπετανέα. Μπήκα κι εγώ σε αυτή την ομάδα, με σκοπό να έχω την ευθύνη της οπτικής επικοινωνίας.

 

- Οπότε η πρώτη χρονιά ήταν κάπως διερευνητική;

Δεν νομίζω ότι ήταν διερευνητική. Ηταν σκληρή και απαιτητική από την πρώτη στιγμή.

 

- Πάντως πλέον ωρίμασαν οι συνθήκες για να υλοποιήσεις αυτή την ιδέα της έκθεσης φωτογραφίας...

Πέρυσι δεν το είχα σκεφτεί από πριν. Οτι δηλαδή θα πάω και θα φωτογραφήσω τα πορτρέτα ώστε να κάνω έκθεση. Αυτό έγινε μια μέρα πριν, πριν ξεκινήσω να κάνω το πρώτο μου πορτρέτο με τον Σαγκαζάν. Σκέφτηκα να στήσω το φως πίσω από την κεντρική σκηνή και να συνεχίσω σταδιακά. Οπότε το μόνο μου άγχος ήταν το πώς θα τους προσεγγίσω.

 

- Ηταν όλοι τους δεκτικοί;

Ηταν όλοι τους δεκτικοί, εκτός από έναν/μία. Τους ενημέρωνα μια μέρα πριν -αν είχαν διπλή παράσταση- και τους το υπενθύμιζα λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση. Ηταν σίγουρα δύσκολο, γιατί οι περισσότεροι μετά τις παραστάσεις δεν ήταν σε κατάσταση που να μπορούν να μιλήσουν, πολλοί ήθελαν να αυτοσυγκεντρωθούν. Πάντως καμία φωτογράφηση, κανένα πορτρέτο δεν έγινε με πίεση, και πάντα τους έλεγα να κοιτάξουν το φακό ανάλογα με το πώς ένιωθαν. Ολα κύλησαν πάρα πολύ ωραία.

 

- Ποιος από τους καλλιτέχνες σας προξένησε τα πιο έντονα συναισθήματα κατά τη διάρκεια του πρότζεκτ και γιατί;

Περίμενα πάρα πολύ την παράσταση του Ολιβιέ ντε Σαγκαζάν, γιατί είχα δει τα πάντα γι’ αυτόν. Αυτόν “φοβόμουν” περισσότερο. Οταν τον γνώρισα και μιλήσαμε, κατάλαβα τελικά ότι δεν θα ήταν δύσκολο. Ενδιαφέρον είχαν επίσης και οι ομαδικές φωτογραφίες που έβγαιναν στο τέλος.

 

- Τι σηματοδοτεί αυτή η πρώτη για σας έκθεση φωτογραφίας;

Εγώ προέρχομαι από τον χώρο της γραφιστικής. Αυτό σπούδασα, αυτό αγάπησα, και η γραφιστική με έβαλε στον κανόνα σχεδιασμού κάδρων και χρωμάτων, οπότε τη φωτογραφία την ξεκίνησα 6 χρόνια πριν. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα κάνω έκθεση, ήταν όμως μια προσωπική ανάγκη. Μόνο όταν βγάζεις κάτι στο φως δοκιμάζεις κι εσύ τον εαυτό σου - και πιστεύω ότι μετά από τόσα χρόνια που ασχολούμαι με τη φωτογραφία, έπρεπε να το κάνω αυτό το βήμα και να δω πώς θα είναι. Μόνο όταν δεις μια δουλειά σου τυπωμένη, να είναι δημόσια, τότε καταλαβαίνεις. Αν την έχεις στο ντουλάπι σου, την καμαρώνεις εσύ ο ίδιος μόνο. Οταν θα έχεις να επιλέξεις 52 καλές φωτογραφίες, εκεί προκύπτει το δημιουργικό άγχος.

 

- Σε ποιο πλαίσιο επιλέξατε να προχωρήσετε, όταν αναλάβατε το Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Το Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας το ήξερα. Ηξερα τις ομάδες που έρχονταν κάθε χρόνο. Δεν είχα όμως την τιμή να κατέβω να το παρακολουθήσω. Οπότε δεν ξέρω πώς λειτουργούσε. Αυτό που ξέρω είναι αυτό που έζησα πέρυσι, το πώς οργανώθηκε αυτός ο μηχανισμός για να καλύψουμε όσα έπρεπε. Ποτέ δεν ένιωσα ότι πρέπει να έρθω εδώ και να αλλάξω ό,τι συνέβαινε πριν. Ποτέ δεν ρώτησα τι γινόταν πριν. Είμαι πολλά χρόνια σε αυτή τη θέση, οπότε έχω έναν συγκεκριμένο τρόπο και μια σειρά πραγμάτων που κάνω για να πετύχω αυτό που έχω εγώ στο μυαλό μου για το κάθε πρότζεκτ. Οπότε πρότεινα κάποια πράγματα για το πώς μπορεί να λειτουργήσει, έγιναν δεκτά και τα πραγματοποιήσαμε.

 

- Πώς είναι η συνεργασία με την καλλιτεχνική διευθύντρια;

Η συνεργασία είναι πάρα πολύ καλή. Εγώ με τη Λίντα Καπετανέα συνεργάζομαι αρκετά χρόνια. Η Λίντα είναι επαγγελματίας, θέλει αποτελέσματα, θέλει όλα να είναι στο φως, θέλει σωστές και αληθινές απαντήσεις. Είναι αυστηρή εκεί που πρέπει, είναι χαμογελαστή εκεί που πρέπει. Είναι από τους ανθρώπους που θέλω να είναι δίπλα μου, είτε ως συνεργάτιδα είτε ως φίλη. Θεωρώ ότι είναι πολύ άξια γι’ αυτή τη θέση, βλέποντας την στο πώς λειτουργεί, πώς μιλάει στους συνεργάτες της, στον κόσμο.

 

- Μετά την Καλαμάτα, το “Τen” θα ταξιδέψει και σε κάποια άλλη πόλη της Ελλάδας ή του εξωτερικού;

Επειδή είναι η πρώτη μου έκθεση, δεν έχω σκεφτεί τίποτα για μετά. Υπάρχει κόσμος που με ρωτάει αν θα πωλούνται οι φωτογραφίες, κι εμένα αυτό δε μου είχε περάσει από το μυαλό. Δεν θέλω να πουλήσω τίποτα, θέλω όμως να στείλω όλους αυτούς τους πίνακες στους καλλιτέχνες. Θα ήθελα να παρουσιάσω τη δουλειά στην πόλη μου τη Θεσσαλονίκη, αλλά το κακό είναι ότι ο κόσμος δεν θα έχει μεγάλη σύνδεση με το Φεστιβάλ. Εδώ έχει μεγάλη σημασία. Αν είδες μια παράσταση πέρυσι και αναγνωρίσεις κάποια πορτρέτα, κατευθείαν θα σου θυμίσει κάτι. Αυτό είναι το στοίχημα σε αυτή την έκθεση στην Καλαμάτα.

 

- Οταν βλέπεις τις παραστάσεις, τις βλέπεις ως θεατής ή είσαι συγκεντρωμένος στο πώς θα τραβήξεις το κλικ σου;

Αυτό δεν το καταφέρνω ούτε στο θέατρο, δηλαδή να δω το έργο ως θεατής. Στο θέατρο υπάρχει και ο λόγος, οπότε μπορεί να είσαι πίσω από τη μηχανή και να προσπαθείς να βρεις την κατάλληλη γωνία για να βγάλεις μια ωραία λήψη, αλλά ακούς το κείμενο και πάνω κάτω καταλαβαίνεις τι συμβαίνει. Στο χορό όμως που έχει πιο βαθιά νοήματα, όπου με το σώμα τους οι άνθρωποι προσπαθούν να περάσουν κάποια νοήματα, το χάνεις τελείως. Με όλο τον “αγώνα” να πετύχεις 1, 2, 3 καλές λήψεις, έχεις χάσει την παράσταση...

 

- Τελευταίες σκέψεις λίγο πριν την εκπνοή του Φεστιβάλ;

Οι σκέψεις μου αφορούν το κλίμα που βλέπω να επικρατεί στην πόλη αυτές τις μέρες. Αν ήμουν χορευτής, αυτή η πόλη θα ήταν ιδανική για εμένα. Οι συμμετέχοντες στα σεμινάρια διδάσκονται, περπατούν στην πόλη και συνεχίζουν βλέποντας παραστάσεις, συναυλίες και προβολές. Ποιος δεν θα ήθελε να ζήσει μια τέτοια εβδομάδα, πάνω σε αυτό που αγαπάει; Μπορεί η γενέτειρά μου να είναι η Θεσσαλονίκη, εκεί έχω την οικογένεια μου. Εχω ταξιδέψει πολύ και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το μόνο μέρος που θα ήθελα να περάσω ένα διάστημα της ζωής μου είναι η Καλαμάτα. Την αγαπάω αυτή την πόλη...

 

 


NEWSLETTER