Το σχήμα αποτελείται από τον Πάνο Ταντή και την Ελένη Χρηστίδου, ένα ανδρόγυνο που η ιστορία του σπανίζει στις μέρες μας. Τα πρώτα βήματα του γάμου τους, τους βρήκαν στην Αθήνα δουλεύοντας πάνω σε θεατρικά και μουσικά παιχνίδια, όμως η διάθεσή τους για αποκέντρωση τους οδήγησε μαζί με το παιδί τους το 2015 στο χωριό του Πάνου, στο Μαντζάρι Μεσσηνίας, στο οποίο έμειναν για 2,5 χρόνια κάνοντας αγροτικές δουλειές. Στη συνέχεια η ανάγκη τους να εργαστούν πάνω σε αυτό που αγαπούν τους έφερε στην Καλαμάτα.

 Η πρώτη τους παράσταση ανέβηκε στο θέατρο Νηπιαγωγείο με τίτλο «Ξεκινάμε από την αρχή». Εκτοτε οι «Τσικιμπόμ» είναι σταθερά ενεργοί στους θεατρικούς κύκλους της μεσσηνιακής πρωτεύουσας, ως μέλη της Κοιν.Σ.Επ. «Πράματα και Θάματα» με αντικείμενο πολιτιστικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Εχουν όμως και μουσική παρουσία, μιας και με το σχήμα τους «Γουόκι Τόκι» εμφανίζονται συχνά σε μαγαζιά εστίασης παρουσιάζοντας ένα ρεμπέτικο-ροκ πρόγραμμα.

- Τι ήταν αυτό που σας άρεσε στο θέατρο και ασχοληθήκατε με αυτό;

Π.Τ.: Ηταν ένα παιδικό όνειρο. Εχει πλάκα να παίζεις, να γίνεσαι κάποιος άλλος, να μεταμορφώνεσαι. Μέσα από το θέατρο μπορείς να μεταφερθείς παντού. Εισέρχεσαι πραγματικά σε έναν διαφορετικό χωροχρόνο και αυτό είναι άκρως γοητευτικό...

- Η ονομασία της ομάδας σας από πού προέκυψε;

Π.Τ.: Προέκυψε από ρυθμικό και παιχνιδιάρικο «ταχτάρισμα» της κόρης μας όταν... χωρούσε ακόμη στη χούφτα μου. Με τη συνοδεία της μουσικής -που σπανίως λείπει από το σπίτι μας- χόρευα τη μικρή Μελίνα και λέγοντας «τσίκι τσίκι μπομ - τσίκι τσίκι τσίκι τσίκι μπομ» το αγαπήσαμε!

- Πόσο εύκολο είναι να ακολουθήσει κανείς το δρόμο της αποκέντρωσης;

Π.Τ.: Φαντάζει αρκετά δύσκολο να αλλάξεις τον τόπο διαμονής και τις συνήθειές σου. Πόσω μάλλον όταν ζεις κυρίως στην Αθήνα για 30 και βάλε χρόνια, και από κει να μεταφέρεσαι σε ένα μικρό χωριό της Μεσσηνίας με 80 κατοίκους. Πιστεύω όμως πως ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως νομαδικό ον. Ή τουλάχιστον κατ’ αυτόν τον τρόπο εξελίχθηκε και εμπλουτίστηκε. Ετσι και για μας το να αφήσουμε τη μεγαλούπολη ήταν μια κίνηση που μας προσέφερε πολλά. Ηρεμία, ποιότητα ζωής, για εμάς και το παιδάκι μας, επαφή με τη φύση, φόρτιση και νέες προκλήσεις. Τον τελευταίο χρόνο ζούμε στην πόλη της Καλαμάτας -ένα ακόμη μονοπάτι του δρόμου μας-, χαρούμενοι και ευγνώμονες για τις συνθήκες και την επιλογή μας.

- Εγκλιματιστήκατε εύκολα στην Καλαμάτα; Θα προτείνατε και σε άλλους που ασχολούνται με το επάγγελμά σας να μείνουν μόνιμα στην πόλη;

Π.Τ.: Είμαστε πολύ ευγνώμονες γιατί η Καλαμάτα μάς έχει πραγματικά καλοδεχτεί. Είναι μια πόλη με καλλιτεχνικές ανησυχίες, πολιτιστικά ζωντανή στους περισσότερους τομείς της τέχνης. Προσωπικά αποκομίζω σημαντικές εμπειρίες και γνώσεις από τις επαφές μου και τις δράσεις μου εδώ, γι' αυτό και ήδη το προτείνω με θέρμη σε φίλους, καλλιτέχνες και μη.

- Η Καλαμάτα έχει θεατρική παιδεία;

Ε.Χ.: Η Καλαμάτα έχει δυνατή σχέση με το θέατρο. Το πρώτο ΔΗΠΕΘΕ άλλωστε δημιουργήθηκε εδώ. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ασχολούνται με το θέατρο, είτε αυστηρώς επαγγελματικά είτε σε ερασιτεχνικές ομάδες και εργαστήρια, επιλέγοντας να περάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους παίζοντας θέατρο. Αυτό είναι όμορφο κατά την άποψή μου και σημαίνει πολλά!

- Στις μέρες μας ποιος είναι ο ρόλος του θεάτρου;

Ε.Χ.: Ο ρόλος του θεάτρου είναι κοινωνικός και στις μέρες μας, όπως και σε όλες τις εποχές. Δημιουργείται μέσα σε συγκεκριμένες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες και τις αντικατοπτρίζει, όπως συμβαίνει με όλα τα ρεύματα της τέχνης. Είναι σημαντικό η τέχνη στη ζωή μας να μας γεμίζει ερωτηματικά, ανησυχίες, να μας ξεβολεύει. Κάθε επιλογή έργου και κάθε παράσταση θα έπρεπε να έχει κάτι να πει.

- Τι σας δίδαξε το θέατρο στην προσωπική σας ζωή;

Ε.Χ.: Με δίδαξε πολλά. Ενα από τα πιο σημαντικά είναι από τη Λένα Φιλίποβα, που είχα την τύχη να την έχω δασκάλα. Το "να είμαι, όχι να κάνω ό,τι είμαι": να είμαι δηλαδή παρούσα στη σκηνή και τη ζωή.

- Αλλάζει τον κόσμο το θέατρο;

Ε.Χ.: Ναι, μπορεί να τον αλλάξει, μπορεί να βάλει κι αυτό το λιθαράκι του, όπως κάθε μορφή τέχνης. Ενα αγαπημένο μας τραγούδι από το "Παρεόστατο" λέει: "Αν έστω λίγο όλοι αλλάζαμε, αν η καρδιά μας γέμιζε φως, στα ξαφνικά αγάπη - χαρά θα γέμιζαν οι μέρες μας, και ο κόσμος αυτός που είναι μουντός, θα ‘ταν χρωματιστός". Το θέατρο έχει τη δυνατότητα να γεμίζει φως τις καρδιές μας.

- Τι δυσκολίες έχετε αντιμετωπίσει ως ηθοποιοί;

Ε.Χ.: Οι δυσκολίες ξεκινάνε με το που λες ότι θες να γίνεις ηθοποιός. Πώς θα ζεις... τι θα τρως, τι θα κάνεις... Σίγουρα υπάρχει μεγάλη επαγγελματική ανασφάλεια, όπως σε πολλά επαγγέλματα, ειδικά στις μέρες μας. Το ζήτημα κατ’ εμέ είναι να μάθει κανείς να κάνει πολλά πράγματα για να μπορεί να ζήσει, να είναι στην ουσία ευέλικτος. Εγώ με τον Πάνο κάνουμε μαθήματα μουσικής σε παιδιά, γράφουμε και παίζουμε σε θεατρικές παραστάσεις, αναλαμβάνουμε γιορτές και διάφορα δρώμενα στην πόλη, έχουμε τους "Γουόκι Τόκι", μια μπάντα που παίζουμε δικά μας τραγούδια και διασκευές, ασχολούμαστε με τη γη, με βότανα και διάφορα άλλα. Το σημαντικό είναι πως ό,τι κάνουμε το κάνουμε με την καρδιά μας, αλλιώς δεν το κάνουμε. Είναι όμορφο αυτό.

- Ο ηθοποιός κατά πόσο μπορεί να επηρεάσει το κοινό του ιδεολογικά; Μπορεί να στείλει κοινωνικά μηνύματα;

Ε.Χ.: Θεωρώ πως ναι, ο ηθοποιός μπορεί να επηρεάσει ιδεολογικά τον θεατή, αυτός είναι και ο άλλος ρόλος του θεάτρου, ο διδακτικός. Ο θεατής μαθαίνει από το πάθημα του ήρωα, στην περίπτωση που επιτευχθεί η ταύτισή του με τον ηθοποιό, και στη συνέχεια λυτρώνεται μαζί του, έρχεται η κάθαρση. Και οπωσδήποτε κάθε θεατρικό έργο, από τη στιγμή που δημιουργήθηκε σε συγκεκριμένες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, καθρεφτίζει την εποχή του και περνάει τα αντίστοιχα κοινωνικά μηνύματα. Είναι πολύ ενδιαφέρον όταν αυτό γίνεται με έναν ποιητικό τρόπο, μέσα από τον οποίο καταφέρνει να μας συν-κινήσει και να μας ταρακουνήσει.

- Στην παιδική θεατρική παράστασή σας "Το Παρεόστατο" συνεργαστήκατε με πολλά παιδιά (μεταξύ αυτών και ΑΜΕΑ). Πώς ήταν η εμπειρία αυτή;

Π.Τ.: Το "Παρεόστατο" (μουσικοθεατρικό παιχνιδιάρικο δρώμενο για παιδιά) ταξίδεψε αρκετά φέτος το καλοκαίρι και πραγματικά παίξαμε με πάρα πολλά παιδιά. Το πρώτο μαγικό ταξίδι έγινε μαζί με τα παιδιά του ΕΕΕΕΚ Καλαμάτας, που πραγματικά ήταν μοναδική εμπειρία ζωής η συνεργασία μας μαζί τους. Μέσα από τα θεατρικά και μουσικά παιχνίδια που παίξαμε όλοι μαζί, καταφέραμε και γίναμε μια ομάδα με σεβασμό και αγάπη ο ένας για τον άλλον. Ηταν μια εκπληκτική εμπειρία. Τα ταξίδια μας συνεχίστηκαν στην Πάρο, τη Ρόδο, τη Σαντορίνη, στα υπέροχα χωριά της Καλαμάτας: Θουρία, Λέικα, Λαδά, Περιβολάκια, Αμφεια, αλλά και στη Μάνη. Περάσαμε υπέροχα και ευχαριστούμε από καρδιάς όλους τους μικρούς και μεγάλους φίλους που έπαιξαν μαζί μας.

- Εχετε προγραμματίσει κάποια παρόμοια παράσταση για το μέλλον;

Π.Τ.: Προγραμματίζουμε διάφορα πράγματα για τη φετινή χρονιά. Ετοιμάζουμε μια θεατρική παράσταση για παιδιά, τις "Ποντικόντρες", με το Θέατρο Νηπιαγωγείο, σε δικό μας σενάριο, μουσικές, σκηνοθεσία και σκηνικά. Επίσης άμεσα θα ξεκινήσουμε μουσικές εμφανίσεις σε μαγαζάκια της πόλης μας με το σχήμα "Γουόκι Τόκι", σε ένα πρόγραμμα που ταξιδεύει από το ρεμπέτικο και το παραδοσιακό έως τη ροκ και το χιπ χοπ, τραγούδια δικά μας και διασκευές. Επιπλέον, έχουμε ξεκινήσει μαθήματα μουσικής με μικρούς φίλους. Ηδη μοιάζει να δημιουργείται η πρώτη λιλιπούτεια μπάντα της Καλαμάτας, τα "Τραλαλάγγια".

- Πώς είναι σαν εμπειρία να παίζεις με τον/την σύζυγό σου στην ίδια σκηνή;

Π.Τ.: Το να είσαι στην ίδια δουλειά με το σύντροφό σου είναι σε γενικές γραμμές δύσκολο, θεωρώ. Στην περίπτωσή μας με τη Λένα έχει συμβεί κάτι διαφορετικό, κάτι μεγαλύτερο. Εχει δημιουργηθεί μια πολύ δυνατή ομάδα, έχουν μπλεχτεί ιδέες, δυναμικές, όνειρα και αγάπη, και το ταξίδι είναι τόσο όμορφο. Είναι μεγάλη μου τιμή.

Ε.Χ.: Είναι πολύ όμορφο να είμαι στη σκηνή και στη ζωή με τον Πάνο Ταντή. Τον ευχαριστώ για όλα.