Τα έργα τους, φωτογραφικά, ενδυματολογικά και ζωγραφικά συγκινούν όποιον τα δει με την πρώτη ματιά, γιατί χαρακτηρίζονται από βαθιά ανθρωπιά και ανησυχία για το μέλλον. Οπως και αν τα δει ή τα “μεταφράσει” κανείς, ένα είναι το σίγουρο. Είναι έργα που αφορούν τον άνθρωπο, αφορούν τους γύρω μας, αφορούν όλους μας.
- Πώς γεννήθηκε η αγάπη σας για τη φωτoγραφία και για το εικαστικό ένδυμα αντίστοιχα;
Μένια: Πριν από 10 χρόνια πήγα να παρακολουθήσω -από περιέργεια- μαθήματα φωτογραφίας στο δήμο όπου κατοικώ. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα όμως ότι αυτό το “κλικ” θέλω να το ακολουθήσω, ότι η φωτογραφία είναι η μορφή τέχνης που με εκφράζει και ότι θα γινόταν το μέσον της καταγραφής των συναισθημάτων και των ανησυχιών μου.
Ρουσσέτος: Η αφετηρία μου είναι ο σχεδιασμός ενδυμάτων (έχω σπουδάσει σχέδιο μόδας), που για χρόνια μου κάλυπτε την ανάγκη της δημιουργικότητας.Ομως κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι η δική μου αισθητική είναι αντιστρόφως ανάλογη των εμπορικών επιταγών. Από εκείνο το σημείο και μετά, το ρούχο δεν ήταν για μένα ένα σχέδιο και ένα χρώμα, αλλά ένα έργο που περικλείει όλα τα συναισθήματα της ψυχής μου. Αυτό για μένα είναι το εικαστικό ένδυμα.
- Αγαπάτε περισσότερο την ψηφιακή ή την αναλογική φωτογραφία;
Μένια: Η καθεμία ξεχωριστά έχει τη δική της ομορφιά. Η δυνατότητα προεπισκόπησης της ψηφιακής φωτογραφίας σού επιτρέπει να δεις άμεσα το αποτέλεσμα της λήψης. Οι φωτογραφίες μπορούν εύκολα να αποθηκεύονται στον υπολογιστή, να μεγεθύνονται, να επεξεργάζονται και να αποστέλλονται. Από την άλλη, η αναλογική πιστεύω είναι το αλφάβητο της φωτογραφίας. Επειδή το κάθε κλικ κοστίζει και το φιλμ δεν είναι απεριόριστο, πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος, να έχεις ήδη σκεφτεί και αποφασίσει τι θα φωτογραφίσεις καθώς και να είσαι σίγουρος εκ των προτέρων για τις σωστές ρυθμίσεις της μηχανης. Αγαπώ και τις δύο, για εντελώς διαφορετικούς λόγους.
- Εμπνέεστε κυρίως από την καθημερινότητα στην Αθήνα, από τα θέματα της επικαιρότητας, ή από τους θησαυρούς της τέχνης, όπως είναι για παράδειγμα ένα θεατρικό κείμενο;
Μένια: Εμπνευση αντλώ κυρίως από τα θέματα της νεκρής φύσης. Αγαπημένο μου θέμα είναι το still life, δηλαδή η φωτογράφιση αντικειμένων που έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους, τοποθετημένα και φωτισμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν ενδιαφέρον. Η ταυτότητά μου και το στυλ μου είναι πιο μινιμαλιστικό. Προσπαθώ τα στοιχεία που περιλαμβάνονται στη σύνθεση να είναι δυναμικά και να μπορούν από μόνα τους να σταθούν στο κάδρο και να περάσουν το μήνυμα. Μου αρέσει πολύ και η φωτογραφία δρόμου. Η καταγραφή των εικόνων που συναντάμε στους δρόμους και στους δημόσιους χώρους είναι στην ουσία η καταγραφή της ίδιας της ζωής.
Ρουσσέτος: Ολα αυτά που αναφέρετε είναι σίγουρα μεγάλη πηγή έμπνευσης. Επειδή έχω κάνει κοστούμια για το θέατρο, θα έλεγα ότι ένα θεατρικό κείμενο είναι πραγματικά θησαυρός. Κάθε φορά που προκύπτει, είναι μια μεγάλη πρόκληση. Ομως επειδή με ενδιαφέρει πολύ η αυτογνωσία, προσωπικά αντλώ τα θέματά μου, τόσο στη ζωγραφική όσο και στο εικαστικό ένδυμα, από τα βιωματά μου.
- Η φωτογραφία είναι σαφώς μια πιο προσιτή τέχνη. Ομως πώς αντιδρά ο κόσμος απέναντι στο εικαστικό ένδυμα; Τι θέλει να μάθει, τι σχολιάζει;
Ρουσσέτος: Ακούγοντας κάποιος τον όρο “εικαστικό ένδυμα” κάποιες φορές ίσως περιμένει να δει κάτι άλλο από αυτό που βλέπει τελικά. Για μένα το εικαστικό ένδυμα είναι ολόκληρη εγκατάσταση, την οποία συνθέτουν μαζί με το ύφασμα ασύμβατα υλικά, όπως μέταλλο, ξύλο, πλαστικό και ό,τι άλλο θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τον σκοπό μου. Επειδή όλο αυτό δε το συναντάμε πολύ συχνά, δεν υπάρχει ιδιαίτερη εξοικείωση του κοινού, οπότε οι αντιδράσεις και τα συναισθήματα βρίσκονται στα άκρα, ή θα αρέσει πολύ ή καθόλου. Το σημαντικό είναι πως δεν περνά απαρατήρητο.
- Μαζί και στη ζωή και στην τέχνη; Οι προκλήσεις, οι διαφωνίες ενδεχομένως, πού καταλήγουν συνήθως;
Μένια-Ρουσσέτος: Η φύση των ανθρώπων που ασχολούνται με την τέχνη σε μικρό ή μεγάλο βαθμό κρύβει εγωκεντρισμό, φιλαρέσκεια, φιλοδοξία και πολλά άλλα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται καλλιτεχνικές διαφωνίες που μέσα από αυτές γεννάται πάντα κάτι νέο, πολύ πιο όμορφο από το προηγούμενο. Εχουμε καταφέρει να έχουμε μια άψογη συνεργασία και να βρίσκουμε πάντα τη χρυσή τομή.
- Πιστεύετε πως στη σύγχρονη Ελλάδα η ιστορία του ενδύματος έχει αναδειχθεί όσο θα έπρεπε;
Ρουσσέτος: Εκτός μερικών εξαιρέσεων, δυστυχώς όχι. Οπως όλες οι τέχνες, έτσι και η τέχνη του ενδύματος έχει παράλληλη πορεία και εξέλιξη με τον πολιτισμό και την ιστορία ενός τόπου. Ο κόσμος όμως την έχει συνδέσει με τη μόδα, παρόλο που ενδυμασία είναι μια ολόκληρη κουλτούρα. Ολες οι μορφές πολιτισμού έχουν το μουσείο τους, το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει και με το ένδυμα.
- Ποιο “αντικείμενο” αποδείχθηκε το πιο δύσκολο, όσον αφορά την αποτύπωσή του στο φωτογραφικό χαρτί;
Μένια: Ολα μπορούν να είναι δύσκολα αν δεν ξέρεις πώς να τα χειριστείς. Το σημαντικότερο στη φωτογραφία είναι να μπορεί να δει ο φωτογράφος το θέμα. Καλές φωτογραφίες σπάνια βγαίνουν στην τύχη. Η καλλιτεχνική φωτογραφία έχει τις δυσκολίες της, όπως όλα τα είδη τέχνης. Σπουδαίο ρόλο παίζουν, εκτός από το ίδιο το θέμα, ο τρόπος που το χειρίζεται ο φωτογράφος και η προσωπική του ματιά. Η σύνθεση, δηλαδή ο τρόπος που ενθέτουμε όλα τα στοιχεία σε μια φωτογραφία, ο φωτισμός, είναι κάποιες από τις παραμέτρους όπου μπορούν να μας δώσουν ένα καλό αποτέλεσμα. Αλλιώς θα έχουμε μια μέτρια και ίσως αδιάφορη φωτογραφία.
- Πώς άλλαξε τη δουλειά και των δύο η πανδημία του κορονοϊού;
Μένια-Ρουσσέτος: Οσον αφορά τις εκθέσεις και τις ημερομηνίες, σίγουρα θα υπάρχουν προβλήματα και αλλαγές στους προγραμματισμούς. Ομως στο δημιουργικό κομμάτι δεν επηρέασε καθόλου. Η δημιουργικότητα θέλει απομόνωση!
- Υπάρχουν σχέδια για κάποια έκθεση το επόμενο διάστημα; Ή μία παρουσίαση παλιότερου πρότζεκτ σας στην Καλαμάτα;
Μένια-Ρουσσέτος: Μια έκθεση στην Καλαμάτα είναι κάτι που μας ενδιαφέρει πάρα πολύ, υπάρχει μια ιδέα και ελπίζουμε να παραγματοποιηθεί σύντομα. Την επόμενη έκθεση τη δουλεύουμε με σκοπό να είναι έτοιμη σε ένα χρόνο από τώρα. Το θέμα της θα είναι για τις ανθρώπινες σχέσεις - κάτι που αφορά όλους μας.
Σχετικά με την επιτυχημένη έκθεσή τους “Υπόγειος σταθμός Βικτώρια”: Ενας τίτλος συμβολικός που στέκεται μπροστά στην απόφαση σου να κατέλθεις στο κόσμο της αυτογνωσίας. Το σώμα μιλάει. Το σώμα σου μιλάει έχει φωνή και δεν την ακούς. Σου ζητάει, ποθεί, πονάει, διψάει και συ δεν το ακούς… Από την μέρα που γεννήθηκες δεν σε ρώτησε κανείς τι θα ήθελες, αποφάσισαν να σου δώσουν μια ταυτότητα που διάλεξαν για σένα ή μάλλον μια ταυτότητα για να επεκτείνουν τον εαυτό τους. Και συ ποιος είσαι; Κάθε βήμα σταυροδρόμι, κάθε βήμα μια ερώτηση και μια απόφαση. Βράζεις, κοχλάζεις μέσα σου, στο μυαλό σου, στην καρδιάς σου, στην ψυχή σου. Είναι η ανάγκη, το συναίσθημα εκείνο που κινητοποιεί τα πάντα, και συ βλάσφημος όσο της αντιστέκεσαι. Η ανάγκη όλα τα διεγείρει και προσπαθείς να τα κρύψεις, να τα κρύψεις καλά, και τα καταφέρνεις. Σε αυτή τη γιορτή των Αποκρεών, που κρατάει μια ζωή, εσύ τα έχεις καταφέρει. Μη φοβηθείς να σπάσεις, μη φοβηθείς να δεις τα κομμάτια σου διάσπαρτα. Μόνο έτσι αλλάζεις. Ναι, αλλάζεις, είτε θες να το πεις “βελτιώθηκα”, είτε θες να το πεις “εξελίχθηκα”, όπως και να το πεις, η ουσία είναι ότι προχωράς. Σαν το φίδι αλλάζεις το δέρμα σου, με τα ίδια σου τα νύχια γδέρνεις το παλιό για να βγει το καινούργιο. Και κάθε φορά που προχωράς, κάτι θα μείνει πίσω. Αστο να μείνει πίσω. Εσύ συνέχισε! Ο χρόνος είναι πολύς αλλά και λίγος. Κερδίζεις ένα λεπτό της ώρας, μα χάνεις ένα λεπτό ζωής. Κάνε αυτό που ποθείς, μην το αφήνεις. Γιατί στην άκρη της διαδρομής σε περιμένει το αχόρταγο τέλος. Σε αυτό το αστείο ή το θαύμα που λέγεται “ζωή”, αν αποφασίσεις να κατέβεις στον “Υπόγειο σταθμό Βικτώρια” προσπάθησε να βρεις αυτό που πραγματικά σου ανήκει. Την αυτογνωσία.
Ο Ρουσσέτος Σιγάλας γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ενδυματολογία θεάτρου και σχέδιο μόδας στο “Fashion School Veloudakis” και έχει παρακολουθήσει μαθήματα ελεύθερου σχεδίου και ζωγραφικής. Τα τελευταία χρόνια έχει αφιερωθεί αποκλειστικά στη ζωγραφική και στο εικαστικό ένδυμα. Εχει παρουσιάσει 6 ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές. Εχει διδάξει και οργανώσει σεμινάρια θεατρικού ενδύματος. Εδώ και χρόνια διδάσκει επίσης σε εργαστήρια ζωγραφικής για ενήλικες και παιδιά. Παράλληλα παρουσιάζει και νέες συνθέσεις εικαστικού ενδύματος πλήρως εναρμονισμένες με τα θέματα της ζωγραφικής του.
Η Μένια Μπογέα γεννήθηκε στη Καλαμάτα. Σπούδασε μηχανικός έργων υποδομής και φωτογραφία.Τα τελευταία χρόνια ασχολείται επαγγελματικά με τη διαφημιστική φωτογραφία (e-shops). O μινιμαλισμός και η αφαίρεση είναι αυτά που χαρακτηρίζουν την προσωπική της δουλειά. Εχει παρουσιάσει δύο ατομικές εκθέσεις και έχει πάρει μέρος και σε ομαδικές.
