Η συγγραφέας όπως και στη ζωή έτσι και στα βιβλία της κτίζει χαρακτήρες ανθρώπων που δεν ανησυχούν για το αύριο και όταν το κάνουν προσπαθούν να αποβάλλουν την «άσκοπη» αγωνία. Πιστεύει ότι αυτό που αξίζει είναι να ζήσουμε αληθινά.
Από το θάνατο, άλλωστε, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, λέει η ίδια, γιατί είναι τόσο φυσιολογικός όσο και η ζωή. Όταν υπάρχει φόβος θανάτου, δεν υπάρχει ελευθερία σκέψης. “Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ σήμερα, για να αντιμετωπίσω το αύριο με τις καλύτερες προοπτικές”, μοιράζεται μαζί μας.
Φτιάξτε ό,τι σας έρχεται στο μυαλό. Μη φοβάστε να αποτυπώσετε ό,τι απίθανο μπορείτε να φανταστείτε... Οτιδήποτε μπορείτε να σκεφτείτε, μπορείτε να το κάνετε πραγματικότητα!
Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Δρακουλάκου
- Πότε ξεκίνησε η σχέση σας με τα βιβλία και τη λογοτεχνία; Σε ποια ηλικία;
Η σχέση μου με τα βιβλία ξεκίνησε από το σχολείο. Μου άρεσε το διάβασμα, αλλά όχι τόσο και το σχολείο. Τα σχολικά βιβλία μας έδιναν τις γνώσεις, αλλά τα ερεθίσματα για να προβληματιστούμε περαιτέρω, μας τα έθεταν οι «σωστοί» δάσκαλοι. Η σχέση με τη λογοτεχνία ξεκίνησε μετά το σχολείο, τα καλοκαίρια που ήμουν χαλαρή από τα υπόλοιπα διαβάσματα.
- Η συγγραφή πώς μπήκε στη ζωή σας; Θυμάστε το αρχικό ερέθισμα;
Στη συγγραφή με οδήγησε η ανάγκη να εκφράσω συναισθήματα και απόψεις που σχετίζονται με την καθημερινή ζωή. Όταν έγραψα το πρώτο βιβλίο "Τα 3Α", το 2016, δεν είχα δουλειά και είχα άπλετο χρόνο να σκεφτώ. Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι απλά προσπαθούσα να επιβιώσω, αλλά είχα την ανάγκη να ζήσω.
Για να βάλω τις σκέψεις μου σε μία σειρά έγραφα συνέχεια, πρώτα σε ένα τετράδιο, μετά σε δεύτερο και γενικά έγραφα παντού, ακόμα και πάνω στα χέρια μου. Έγραψα γράμμα ακόμα και στον τότε πρωθυπουργό κ. Αλέξη Τσίπρα, για να εκφράσω την απογοήτευσή μου για την τότε κατάσταση, αλλά και την ελπίδα μου ότι μπορώ να παλέψω για ένα μέλλον όχι ως επαίτης, αλλά ως αξιοπρεπής επιστήμονας και προπάντων άνθρωπος.
Αυτό κάνω μέχρι σήμερα. Γράφω γιατί νιώθω ζωντανή.
- Εργάζεστε ως μηχανικός. Τι θα μπορούσε να αλλάξει στην Καλαμάτα ώστε να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής στην πόλη μας;
Κάθε αλλαγή έρχεται από εμάς τους ίδιους. Για να βελτιωθεί η πόλη μας, θα πρέπει να βελτιωθεί ο τρόπος σκέψης μας. Ο μόνος τρόπος που μπορώ να σκεφτώ είναι να φτιαχτούν περισσότερες εστίες πολιτισμού, στις οποίες θα συμμετέχουν ενεργά οι κάτοικοι. Για παράδειγμα υπάρχουν η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη και η Λαϊκή Βιβλιοθήκη, που είναι αξιόλογες ως προς την ποσότητα και την ποιότητα βιβλίων, αλλά δεν αρκεί. Θα πρέπει να βρεθεί τρόπος πρόσκλησης και πρόκλησης των κατοίκων να γίνουν ενεργά μέλη.
Ως μηχανικός θεωρώ ότι θα πρέπει να βελτιωθεί η καλαισθησία της πόλης μας και αυτό δεν μπορεί να γίνει από άτομα που νοιάζονται για τα πλούτη και τη δόξα. Η καλαισθησία είναι αλληλένδετη με το σεβασμό στον άνθρωπο και τη φύση και δεν έχει σχέση με τις προσωπικές φιλοδοξίες των εκάστοτε αιρετών.
- Η καραντίνα είναι μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση; Ανησυχείτε για το αύριο, κάνετε όνειρα;
Η πρώτη καραντίνα για εμένα ήταν μία απειλή, μήπως δεν καταφέρω να ζήσω όσα έχω ονειρευτεί. Όταν υπάρχει φόβος θανάτου, δεν υπάρχει ελευθερία σκέψης. Δεν μπορούσα να ζήσω άλλο υπό αυτές τις συνθήκες εγκλεισμού και εγκλωβισμού. Για κάποιους μπορεί να είναι ευκαιρία για ενδοσκόπηση, αλλά για εμένα ήταν η παρότρυνση να πραγματοποιήσω πιο γρήγορα τα όνειρά μου.
Συνήθως δεν ανησυχώ για το αύριο και όταν το κάνω προσπαθώ να αποβάλλω την «άσκοπη» αγωνία. Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ σήμερα, για να αντιμετωπίσω το αύριο με τις καλύτερες προοπτικές. Άλλωστε είναι κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω και προτιμώ να αφήνομαι στην έκπληξη του αγνώστου. Ό,τι και να έρθει θα το αντιμετωπίσω με τη βοήθεια των ανθρώπων που έχω δίπλα μου και με την πίστη ότι θα περάσει και αυτό.
Αν δεν κάνω όνειρα δεν έχω λόγο ύπαρξης. Η ζωή μου θα είχε τελειώσει, αφού όλα θα ήταν τακτοποιημένα και κεκτημένα.
- Όπου υπάρχει αγάπη υπάρχει και πόνος γράφετε στα βιβλία σας. Αν ζήσουμε τον πόνο μπορεί να βγούμε δυνατότεροι και να γίνει κάποια στιγμή "γλυκιά μελαγχολία" και τίποτα άλλο;
Όσο πιο πολύ αγαπάμε τόσο πιο πολύ θα πονέσουμε, κυρίως λόγω της απώλειας. Ο πόνος της αγάπης είναι ένας μικρός θάνατος. Όμως δεν θα υπήρχε ανάσταση χωρίς να έχει προηγηθεί ο θάνατος και δεν θα υπήρχε λύτρωση αν δεν αισθανόμασταν πρώτα τον πόνο. Όλα αυτά είναι αλληλένδετα και συνδετήριος κρίκος είναι η αγάπη.
Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και αντιδρά μοναδικά σε κάθε περίπτωση. Κάποιοι θα βγουν δυνατότεροι και κάποιους θα τους λυγίσει ο πόνος. Δεν υπάρχει κανόνας, αλλά υπάρχει η ελπίδα ότι αυτοί που έχουν λυγίσει, κάποια στιγμή θα βρουν τη δύναμη να σηκωθούν ξανά.
Απλά εμένα μου αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά από την πληγή του, όπως έχει γράψει ο Φρίντριχ Νίτσε.
- Τους αγαπημένους μας ανθρώπους τούς κρατούμε ζωντανούς με τη μνήμη και πολλές φορές αισθανόμαστε την παρουσία τους ακόμα και αν έχουν φύγει απ’ τη ζωή. Οι δεσμοί που ενώνονται με αγάπη διακόπτονται ή είναι εφ' όρου ζωής;
Στο βιβλίο «Η ζωή έχει δύο όψεις» γράφω: Οι δεσμοί που ενώνονται με αγάπη, δεν κόβονται ποτέ. Αγάπη κάθε είδους και στην κάθε μορφή της, αδερφική, ερωτική, συντροφική, φιλική, γονική.
Το συγκεκριμένο βιβλίο το αφιέρωσα στη γιαγιά μου Στυλιανή, η οποία αν και έχει φύγει από κοντά μας ακριβώς δεκαπέντε χρόνια, για μένα είναι ακόμα εδώ. Τα λόγια της αντηχούν ακόμα στο μυαλό μου και οι πράξεις της είναι πάντα υπόδειγμα για τις δικές μου ενέργειες.
- Οι αλλαγές είναι δύσκολες αλλά είναι το πιο αναγκαίο στη ζωή μας. Κάτι πρέπει να αφήσεις πίσω για να πας μπροστά;
Οι αλλαγές είναι δύσκολες, αλλά είναι απαραίτητες για την εξέλιξή μας. Συνήθως υπάρχει κάποιο βαρίδι που μας κρατάει πίσω, είτε είναι ένα άσχημο παρελθόν, είτε εμμονές που κρύβουν εγωισμό, είτε κάποια άτομα που μας εμποδίζουν να νιώσουμε ελεύθεροι κρατώντας μας δέσμιους με τη δικαιολογία της «αγάπης». Απλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όσοι μας αγαπούν πραγματικά, μας ωθούν να πάμε μπροστά ακόμα και αν πρέπει να τους αφήσουμε πίσω.
- Η τέχνη αποπνέει συναίσθημα. Πολλά εκθέματα στα μουσεία υμνούν τον έρωτα και την επιθυμία (αγάπη) του ανθρώπου για ένωση. Μπορεί η τέχνη και ο έρωτας να είναι μια διέξοδος για να ξεφύγουμε από το θάνατο;
Ο Γιάννης Τσαρούχης είχε πει ότι: «Η ποιότητα ενός πολιτισμού φαίνεται στη στάση του απέναντι στον έρωτα και τον θάνατο». Αυτά τα δύο συνδέονται πλήρως, άλλωστε διαβάζουμε στη βιβλική παράδοση: «Κραταιά ως θάνατος αγάπη». Ακριβής ορισμός της τέχνης δεν υπάρχει, αλλά σχετίζεται με τον έρωτα και τον θάνατο.
Από το θάνατο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, γιατί είναι τόσο φυσιολογικός όσο και η ζωή. Απλά όταν ερωτευόμαστε δεν μας ενδιαφέρει, τον ξεχνάμε. Είναι οι στιγμές που νιώθουμε γεμάτοι και πιστεύουμε ότι ακόμα και αν πεθάνουμε, τουλάχιστον ζήσαμε ολοκληρωτικά γιατί αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε.
- Τι είναι αυτό που φοβόμαστε, ο θάνατος ή μήπως δεν ζήσουμε όσα έχουμε ονειρευτεί στο χρόνο που μας έχει δοθεί;
Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος, θα έρθει κάποια στιγμή για όλους μας. Οι περισσότεροι ζούμε σαν να είμαστε αθάνατοι ξεχνώντας ότι κάποια στιγμή έρχεται το τέλος ή τουλάχιστον το τέλος αυτού που γνωρίζουμε. Δεν καταλαβαίνουμε ότι έχουμε περιορισμένο χρόνο για να πραγματοποιήσουμε αυτά που επιθυμούμε. Βάζουμε τα όνειρά μας σε αναμονή.
Αυτό που ελπίζω είναι να ζήσω όσα έχω ονειρευτεί στον χρόνο που μου έχει δοθεί. Αυτό εύχομαι και στον καθένα από εσάς.
Η καραντίνα να γίνει η αφορμή να ρισκάρουμε όσο μπορούμε για να ζήσουμε ό,τι έχουμε φανταστεί. Να ενωθούμε ουσιαστικά με ανθρώπους και να μην γινόμαστε εγωπαθείς, να κάνουμε περισσότερα ταξίδια, να βρούμε τη δουλειά που επιθυμούμε και γενικά να ζήσουμε αληθινά.
- Όλα σας τα βιβλία είναι υπό τη στέγη των εκδόσεων Πηγή. Αυτήν την περίοδο γράφετε κάτι;
Εδώ και αρκετό καιρό προσπαθώ να ολοκληρώσω το βιβλίο με τίτλο « 7 υπέροχες μέρες», αλλά δεν με βοηθά η περίοδος που διανύουμε. Ευελπιστώ όμως να εκδοθούν σύντομα τα βιβλία με τους τίτλους «Τα 3Α», ένα παιδικό βιβλίο που σχετίζεται με την εντροπία και «Κοιτάζοντας προς τους αιθέρες». Η ιστορία αυτή περιγράφει μία αλυσίδα ανθρώπων που δημιουργήθηκε, με γνώμονα την αγάπη και δεν μπορούσε να την σπάσει ούτε ο θάνατος. Οι άνθρωποι αυτοί αγάπησαν, γιατί ήταν διατεθειμένοι να πονέσουν.
Η Κωνσταντίνα-Παρασκευή Δουβόγιαννη είναι σύγχρονη συγγραφέας και πολιτικός μηχανικός. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Σπούδασε στη σχολή Πολιτικών Μηχανικών στο Ε.Μ.Π. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών της, επέστρεψε στη γενέτειρά της, όπου διαμένει και δραστηριοποιείται στο επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού έως σήμερα. Η συγγραφή μπήκε στη ζωή της ως δημιουργική ανάγκη και τρόπος εσωτερικής έκφρασης. Έκτοτε έχει γίνει κομμάτι του εαυτού της.
Τον Νοέμβριο του 2017 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο, μία κοινωνική νουβέλα με τίτλο «Η Ζωή έχει δύο όψεις», από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή, το οποίο ήταν υποψήφιο στην τελική δεκάδα των βραβείων βιβλίων PUBLIC 2018, στην κατηγορία «Ελληνική πεζογραφία από πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα». Τον Ιούνιο του 2019 εκδόθηκε το αισθηματικό μυθιστόρημα με τίτλο «Ο πόνος της αγάπης», από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή. To 2020 εκδόθηκε το αισθηματικό μυθιστόρημα με τίτλο «Το άγγιγμα του αρώματος», από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.
