Βίντεο, ντοκιμαντέρ και μουσικά κλιπ δημιουργεί με περισσή αγάπη και ιδιαίτερη ματιά ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Σταθόπουλος τα τελευταία χρόνια, εδώ στην Καλαμάτα. Αρέσκεται στη μελέτη, στην έρευνα, στις ψαγμένες μουσικές και γενικότερα σε ό,τι του κάνει “κλικ” στην ψυχή. Αφησε λίγο την πόλη για τις σπουδές του, όμως πλέον αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητάς της και δη της κοινωνικής - δημιουργικής πλευράς της.
- Πώς είναι η ζωή για έναν νέο κινηματογραφιστή εδώ στην Καλαμάτα; Τι ερεθίσματα δίνει αυτός ο τόπος σε έναν άνθρωπο με τα δικά σου ενδιαφέροντα;
Αρχικά να πω πως παλιότερα δεν ήθελα να γυρίσω στην Καλαμάτα, γιατί έχω μεγάλη αγάπη με τη Θεσσαλονίκη, την πόλη που σπούδασα. Οταν όμως γύρισα, ήθελα να δω την επιστροφή μου με καλό μάτι και με διάθεση να κάνω κάτι δημιουργικό. Τα ερεθίσματα είναι ελάχιστα, γιατί ο κόσμος δεν ασχολείται πολύ με αυτόν τον τομέα. Τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον για τα βίντεο ανεβαίνει, λόγω της ανόδου των σόσιαλ μίντια. Το βίντεο έχει μπει στη ζωή μας και ο κόσμος είναι πιο εξοικειωμένος πλέον. Στον τομέα της διαφήμισης κάτι γίνεται παραπάνω. Αλλά για μένα, ερεθίσματα είναι οι άνθρωποι. Αυτοί που συνεργάζεσαι (για μένα ο Γιώργος Μπελογιάννης για παράδειγμα), αυτοί που θέλουν να δημιουργήσουν, οι φίλοι. Αυτοί είναι τα πιο σημαντικά ερεθίσματα για μένα. Υπάρχει βέβαια κορεσμός από ένα σημείο και μετά. Δεν μπορείς να επιβιώσεις μόνο από αυτό, όσους το έχουν καταφέρει τους θαυμάζω. Εγώ προς το παρόν προσπαθώ να αξιοποιώ το κάθε τι, ακόμα και το πιο “μικρό”.
- Σκέφτεσαι κάποια στιγμή να ζήσεις κάπου αλλού για να κυνηγήσεις περισσότερο τα όνειρά σου;
Εχει περάσει από το μυαλό μου, αλλά δεν ένιωθα μέσα μου ως τώρα αυτό το αίσθημα ως ακατανίκητη επιθυμία. Μ’ αρέσει να πηγαίνω ταξίδια, να ανακαλύπτω νέα μέρη, να γνωρίζω ανθρώπους και να πίνω μπίρες μαζί τους (για μένα είναι πολύ βασικός τρόπος ώστε να γνωρίζεις κάποιον!). Δεν το έχω σκεφτεί σοβαρά ως τώρα, ξέρω ότι είναι κάτι που φοβάμαι. Δεν είμαι πολύ θαρραλέος, ούτε “βουτάω” μέσα στα πράγματα. Μένω εδώ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τρέφω και ιδιαίτερη… εκτίμηση στη χώρα μας. Μέχρι στιγμής μου αρέσουν τα μέρη εδώ γιατί νιώθω και κάπως ασφαλής μέσα στους κύκλους μου. Ποτέ δεν ξέρεις όμως τι επιφυλάσσει το μέλλον.
- Παρότι είμαστε σε μια επαρχιακή πόλη, έχεις κάνει εδώ αρκετές δουλειές, είτε με καθαρά επαγγελματικό σκοπό είτε για καλλιτεχνικούς λόγους. Τι είναι αυτό που σε εκφράζει περισσότερο;
Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια έχω κάνει κάποιες δουλειές όντως, όχι όσες θα ήθελα, αλλά έχω κάνει διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους. Εχω περάσει από διάφορα κομμάτια, άλλα τα κατέχω καλύτερα, άλλα όχι. Εχω κάνει και λάθη προφανώς, κάποια βίντεο δεν είναι τόσο καλά όσο κάποια άλλα. Ομως ως προς το τι με εκφράζει, πάντα αυτό που σκεφτόμουν είναι όταν ένα πρότζεκτ με κάνει να νιώθω πράγματα. Με νοιάζει πολύ το συναίσθημα. Αυτό που θα νιώσει όποιος το δει, αλλά και το τι θα νιώσω εγώ εκείνη τη στιγμή. Δεν με απασχολεί ιδιαίτερα το αν θα το “καταλάβει” ο άλλος αυτό που βλέπει. Με νοιάζει το τι -και αν- θα αισθανθεί. Γι’ αυτό μ’ αρέσει και πολύ το μοντάζ. Γιατί εκεί δημιουργείς το συναίσθημα. Εκεί είναι η ουσιαστική σκηνοθεσία των πραγμάτων πολλές φορές. Είναι η δεύτερη ματιά που καλύπτει την πρώτη και γίνεται βασική.
Σίγουρα στην κάθε δουλειά μαθαίνεις πράγματα, και την κάθε δουλειά μπορείς να την κάνεις να είναι κοντά σε σένα. Εκεί είναι το πιο σημαντικό σημείο για μένα: να κρατήσεις την ισορροπία, στην κόντρα του τι θες εσύ να δείξεις και του πώς σου έχει ζητηθεί να το δείξεις. Αυτές που μου αρέσουν πιο πολύ είναι οι δουλειές που έχω την ελευθερία να κάνω ό,τι θέλω και που έχουν ανταπόκριση και στους άλλους.
- Μεγαλώνοντας ποιοι σκηνοθέτες, δημιουργοί, συγγραφείς ήταν τα βασικά σου ερεθίσματα ώστε να καταλήξεις να ασχοληθείς με αυτόν τον τομέα;
Μέχρι τα 15-16 δεν ήξερα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Το μόνο που μου άρεσε ήταν να πηγαίνω στο σινεμά. Ο θείος μου με πήγαινε συνέχεια από μικρό και ένιωθα ότι εκεί βρίσκω την ηρεμία μου. Το να είμαι σε μια κινηματογραφική αίθουσα είναι το καλύτερο που μπορεί να μου συμβεί. Πηγαίνοντας λοιπόν εκεί συνέχεια, απέκτησα σχέση με τους ιδιοκτήτες του σινεμά της πόλης και έβλεπα και πώς προβάλλεται μια ταινία. Μου άρεσε που έμαθα πώς λειτουργεί ένας κινηματογράφος, οι άνθρωποι με βοήθησαν και έμαθα πολλά, τους ένιωσα σαν οικογένεια. Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα πώς βγαίνουν οι σκηνές που βλέπουμε, κι αυτό άρχισε να με “τρώει”. Αρχισα να διαβάζω, να βλέπω τις ταινίες διαφορετικά. Κατάλαβα πως αυτό μου έδινε χαρά. Μετά παρατηρούσα, έβλεπα διαφορές, έψαχνα παλιότερες ταινίες ή ταινίες που δεν βρίσκουμε εύκολα. Κατάλαβα ότι το σινεμά είναι ένας τρόπος να αναρωτιέσαι, να χαίρεσαι, να πληγώνεσαι, να ζεις.
Ενας σκηνοθέτης που με επηρεάζει ως και σήμερα πολύ είναι ο Κισλόφκσι. Για μένα είναι βαθιά μελαγχολικός, έχοντας μια πολύ γλυκιά ματιά για τη ζωή, τους ανθρώπους, τον πόνο και τον έρωτα. Ακόμη, ο Φίντσερ – και πολλοί άλλοι. Από Ελληνες θα πω τον Παντελή Βούλγαρη, τεράστιο κεφάλαιο. Βλέπω κάποια κοινά στον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα ο Κισλόφκσι με το Βούλγαρη, το πόσο ευαίσθητοι είναι και οι δύο.
- Ποιες είναι οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει σήμερα ένας νέος δημιουργός; Αν πρέπει να δουλεύει και σε άλλα επαγγέλματα, του στερείται ο χρόνος που θα μπορούσε να μελετάει, να εξελίσσεται στον τομέα του.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που τα τελευταία 25-30 χρόνια δεν είναι ιδιαίτερα ενεργή στο κομμάτι του κινηματογράφου, όχι από την άποψη της δημιουργίας, αλλά από την πλευρά της θέασης. Κατά μέσο όρο στο σινεμά ο Ελληνας πάει… 1,5 φορά το χρόνο ενώ ο Γάλλος 7! Είναι τεράστια η διαφορά και είναι δύσκολο να υπάρχει αυτό που λέμε “βιομηχανία” ώστε οι άνθρωποι να δουλεύουν και να ζουν από αυτό. Είναι πολύ δύσκολο. Ολοι δουλεύουν “οικογενειακά”. Η δουλειά αυτή είναι δύσκολη εξαρχής, ακόμα και αν ζεις στην Αθήνα. Και η αλήθεια είναι πως μετά το ωράριο σε ένα διαφορετικό πόστο, είναι δύσκολο να ασχοληθείς με την τέχνη σου. Υπάρχει μεγάλος κορεσμός, μεγάλη κούραση. Η δουλειά αυτή απαιτεί πολύ χρόνο και αφοσίωση. Οταν λοιπόν την ενέργειά σου αυτή την έχεις δώσει σε κάτι άλλο, σωματικά και ψυχικά, μετά κάνεις τρομερές εκπτώσεις και παύσεις. Είναι όντως δύσκολο. Θέλει μεγάλες θυσίες. Σίγουρα οι περίοδοι που δεν δουλεύεις σε άσχετες δουλειές είναι πολύ καλύτερες.
- Από το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Αγρινίου κέρδισες μια διάκριση. Τι σου άφησε ως αίσθηση;
Αυτό το φεστιβάλ ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για μένα, το έκανε με πολύ κόπο ο επίσης Καλαματιανός Γιώργος Λουριδάς. Η πόλη το στήριξε και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Εγινε μια γιορτή. Αυτό είναι πολύ σημαντικό σε αυτή τη χώρα. Το να δημιουργεί κάποιος κάτι από το μηδέν και να φέρνει κι άλλο κόσμο κοντά του. Ηταν μεγάλη χαρά που έλαβα μέρος με την “Προσωπογραφία” μου. Είναι ένας παλιότερος, προσωπικός μονόλογος, που αποτελούσε πρότζεκτ για τη σχολή. Δεν είναι εύκολο να λάβεις μέρος σε φεστιβάλ, κάθε ένα έχει τα δικά του στάνταρντ. Το συγκεκριμένο του Αγρινίου είχε το χαρακτηριστικό ότι φιλοξένησε ταινίες που τις έκαναν άνθρωποι με ελάχιστα μέσα και άνθρωποι που τώρα ξεκινάνε. Ακόμα και μη επαγγελματίες. Αυτό ήταν τρομερά ωραίο για μένα, δείχνει ότι θέλει να δει άτομα που ακόμα δεν έχουν εμπειρία. Εδωσε βήμα και στο μη τέλειο, στο μη επαγγελματικό.
- Αρκετός κόσμος έχει δει τα βιντεάκια σου για τις “SNL” βραδιές στο “Bandapart studio”. Πώς τα δουλεύεις, ποια είναι η ταυτότητα που βλέπουμε σε αυτά;
Αυτά αποτελούν ένα δικό μου μεγάλο κομμάτι τον τελευταίο χρόνο, αλλά και της πόλης. Μου αρέσουν πολύ αυτές οι συναυλίες, τόσο που δεν το βλέπω καθόλου σαν δουλειά. Ολο αυτό ξεκίνησε μετά από μια συζήτηση-πρόσκληση με τον Γιώργο Δημητρακόπουλο. Είναι σημαντικό γιατί σε έναν πολύ μικρό χώρο έρχονται μπάντες από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, και όλο αυτό έχει το κοινό του. Σε λίγο ξεκινάμε και πάλι από ό,τι φαίνεται. Εδώ δεν με πίεσε κανείς, δοκίμασα πολλά πράγματα. Εμαθα πολλά γιατί δοκίμασα τα πάντα. Ημουν τελείως ελεύθερος. Αυτά αποδείχτηκαν διασκεδαστικά και για τον κόσμο κι έβγαλαν πολλά συναισθήματα. Τα τραγούδια που ακούγονται στο βίντεο πολλές φορές δεν έχουν καν σχέση με τη μουσική της μπάντας! Κάποιες φορές στα βίντεο αυτά έβαλα ψηφίδες από μια ταινία που ίσως είχα πρόσφατα παρακολουθήσει, από κάποιο βίωμά μου, κάποιο συναίσθημα. Αλλες φορές λειτούργησα αυθόρμητα. Δεν το σκεφτόμουν, απλά το έκανα!
- Ποια είναι τα επόμενα βήματα; Σε ό,τι αφορά τους στόχους, τα σχέδια, σκέψεις πάνω στα πολιτιστικά της Καλαμάτας, τα φεστιβάλ, τα θεατρικά της, τα κινηματογραφικά της...
Ενας βασικός στόχος είναι να μπορώ να επιβιώνω από αυτό που κάνω. Να ζω με τα καλά του και τα κακά του. Εδώ γίνονται πολλά καλλιτεχνικά πράγματα, έχει αρκετές σκηνές. Μου αρέσει πάρα πολύ να μετέχω σε μια θεατρική προσπάθεια, κάνοντας το τρέιλερ της παράστασης. Εχω σχέδια για κάποια βιντεοκλίπ, αλλά και για ένα ντοκιμαντέρ σε συνεργασία με άτομα από το εξωτερικό. Αυτό θα έχει ως κεντρικό θέμα το μεταναστευτικό ζήτημα. Είναι κάτι νέο, πήγαμε με το Γιώργο Μπελογιάννη στη Μυτιλήνη και στην Αθήνα για γυρίσματα, μας αρέσει πάρα πολύ. Θα πάμε και στην Πολωνία το Φεβρουάριο, αλλά έχει πορεία πάνω από ένα χρόνο.
Ο Κωνσταντίνος Σταθόπουλος σπούδασε στο ΙΕΚ “Ακμή”. Κάποια από τα βασικότερα βίντεό του είναι τα εξής: Montes Jura “Αγύριστα μυαλά” 2021, Takos “Vythos” 2021, Takos “Now” 2020, Villa Navarino 2020, Scavolini 2020, Φεστιβάλ Δρόμου Καλαμάτας 2019, “Ο γλάρος” 2019, “Basement Bike Store” 2019, “Rodanthos” 2019, “Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα” 2019, “Καλαμάτα Τόπος Ζωής” 2018, “4:48 ψύχωση” 2018, Mr.Booze “✝” 2018, “3 χρόνια Bandapart” 2018, “Πού πάνε όλα αυτά” 2018, “Makers” coffee shop & sandwiches, “Dance club academy” 2017
“Madame Angelique στην Καντοίνα” 2016, “Η καντοίνα” 2016, “Coffee walk in Athens” 2015, “Black dog” 2015, “Προσωπογραφία” 2014.
