- Ηθοποιός, συγγραφέας, τραγουδιστής. Ποιο από τα τρία προϋπήρχε, άσχετα με τη σειρά που σας βγήκε προς τα έξω;

"Η μουσική, αλλά ήταν μια δεξιότητα που ποτέ δεν την δούλεψα, ποτέ δεν επένδυσα σ' αυτήν γιατί δεν έτυχε να ασχοληθώ, δεν το είχα θέσει ως προτεραιότητα και το έκανα μόνο για την παρέα. Και το ότι προέκυψε τελικά ήταν τυχαίο, δεν το κυνήγησα και πάλι. Ηρθε και με βρήκε. Μου έγινε η πρόταση να φτιάξουμε αυτή την αφιερωματική μουσική παράσταση στο "Ποντίκι" με επίκεντρο τους στίχους τεσσάρων μεγάλων ποιητών, του Αλκη Αλκαίου, του Κώστα Τριπολίτη, του Μάνου Ελευθερίου και του Μανώλη Ρασούλη. Προφανώς άρεσε στον κόσμο, ασχολήθηκαν και τα ΜΜΕ και έγινε πιο γνωστό".

- Πώς επελέγησαν αυτοί οι τέσσερις ποιητές;

"Με το κριτήριο ότι είναι τεράστιοι, όχι απλώς σημαντικοί. Είναι οι τέσσερις άνθρωποι που μέσα από την πένα τους έχει καταγραφεί η σύγχρονη ελληνική ιστορία καθώς και οι εκδοχές της ιστορίας που δεν έχουν καταγραφεί από τους ιστορικούς. Αν κανείς τους μελετήσει έναν έναν χωριστά θα δει ότι ο καθένας έχει το δικό του ύφος. Οπότε ακούς ένα τραγούδι ή διαβάζεις έναν στίχο ξέρεις ποιος το έγραψε. Επιπλέον ο Κώστας Τριπολίτης νομίζω ότι είναι ο πλέον καυστικός και προφητικός".

- Και με τον πιο πολιτικό λόγο ίσως;

"Πολιτικό λόγο έχουν και οι τέσσερις αλλά ο καθένας έκανε πολιτική με τον δικό του τρόπο. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω τον Κώστα Τριπολίτη με κάποιο χαρακτηρισμό θα έλεγα ότι από τους στίχους του φαίνεται μια περισσότερη έγνοια για τον στόχο. Είναι πιο στρατευμένος ο στίχος του και μιλάει ακριβώς γι' αυτό που συμβαίνει, χωρίς να το πηγαίνει παραδίπλα, χωρίς να το στολίζει, δεν μιλάει με παραβολές αλλά στα ίσια λέει αυτό που θέλει να πει. Κάτι βέβαια που το κάνει και ο Μανώλης Ρασούλης αλλά έχοντας και ένα... μισοχαμόγελο από κάτω".

- Αν σας έλεγα να διαλέξετε ως πιο αγαπημένο σας έναν, ποιος θα ήταν;

"Δεν μπορώ να διαλέξω έναν, αλλά αν διάλεγα μεταξύ των τεσσάρων θα έλεγα τους δύο που είναι εν ζωή, τον Μάνο Ελευθερίου και τον Κώστα Τριπολίτη δηλαδή. Από τα τραγούδια που μ' αρέσει να λέω πάρα πολύ είναι η "Δίκοπη ζωή" του Ελευθερίου όπως επίσης και το "Ανεμολόγιο" του Τριπολίτη.

Υπάρχει όμως κι ένα τραγούδι που δεν μπορώ να το πω πια, το "Ποιος τη ζωή μου" του Μάνου Ελευθερίου, το οποίο το έχω συνδέσει με το θάνατο του πατέρα μου κι όσες πρόβες έκανα είναι αδύνατον να το πω".

- Γράφτηκε κάπου ότι γίνατε τραγουδιστής επειδή πια δεν υπάρχει δουλειά στο θέατρο. Ισχύει κάτι τέτοιο;

"Οχι, σαφώς και δεν ισχύει και οι γνώμες είναι ξέρετε σαν τι... Ο καθένας έχει κι από μία. Ο τρόπος που το κάνω εγώ το τραγούδι είναι τέτοιος ώστε δεν με εμποδίζει να κάνω θέατρο, γιατί παίζουμε Δευτέρες. Επιπλέον αν η περίοδος της κρίσης έπαιξε κάπου ρόλο, ήταν μόνο στην επιλογή του συγκεκριμένου προγράμματος και τίποτα άλλο. Δεν θα πω τίποτα περισσότερο γιατί αυτό που γράφτηκε δεν το θεωρώ καν σοβαρό".

- Η συγγραφή συνεχίζεται; Σας αφήνει χρόνο το θέατρο και το τραγούδι να γράφετε;

"Εγώ πάντα στη διάρκεια της συγγραφής των βιβλίων μου δεν είχα τον χρόνο που έχει ένας τυπικός συγγραφέας. Δηλαδή, φτιάχνω τον καφέ μου, κάθομαι στο γραφείο και γράφω. Τα βιβλία φτιάχνονται μέσα στο μυαλό μου και όταν έρθει η στιγμή βγαίνουν όλα μαζί. Αυτό λοιπόν συμβαίνει και τώρα κι απλώς αυτό τον καιρό υπάρχει μια τεράστια δυσκολία που δεν έχει να κάνει με τίποτα περισσότερο απ' ό,τι συμβαίνει γενικότερα. Ζούμε όλοι σε μια βαθιά κατάθλιψη και αυτό είναι ένα εμπόδιο στο να κάτσω να γράψω. Υπάρχουν όμως τα δεδομένα αυτού που θέλω να γράψω και σε κάποια στιγμή θα βγουν".

- Ακόμα είναι στο προσκήνιο ο Μπίλης Καντίλης;

"Ο Μπίλης είναι ένας ήρωας που εφευρέθηκε προκειμένου να φτιάξω κάποιες ιστορίες, κάποια παραμύθια που θα είναι εργαλεία στα χέρια γονιών και παιδιών σε σχέση με την οδηγική συμπεριφορά. Γιατί τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας τον μαθαίνεις μεγάλος όταν πας να δώσεις εξετάσεις για να βγάλεις δίπλωμα, αλλά το πώς συμπεριφερόμαστε στο δρόμο, την ηθική και το ήθος του ανθρώπου που βγαίνει στο δρόμο σαν οδηγός ή σας πεζός, τον τρόπο που προετοιμαζόμαστε όμως γι' αυτά δεν μας τον έχει μάθει κανείς ούτε στο σχολείο ούτε στο σπίτι. Υπάρχει η εξαίρεση ίσως κάποιων σπιτιών που οι γονείς είναι πιο προβληματισμένοι ή πιο έμπειροι, ή ίσως έχουν πληρώσει σε ζωές ή σε αρτιμέλεια κάποιες οδηγικές συμπεριφορές. Υπήρχε λοιπόν ένα τεράστιο κενό -όπως και πολλά άλλα της ελληνικής Πολιτείας- και θέλησα με το δικό μου τρόπο να συμβάλλω και βέβαια αφορμή ήταν η γέννηση του δικού μου παιδιού και η επιθυμία του να καβαλήσει ποδήλατο, μηχανάκι κλπ. Σκέφτηκα λοιπόν ότι από τη στιγμή που είναι μια από τις δραστηριότητές μου και αφού θα το μάθω στο δικό μου παιδί, γιατί να μην δώσω την ευκαιρία και σε άλλους που ενδιαφέρονται να ενημερωθούν σωστά οι ίδιοι πρώτα και να βοηθήσουν και τα παιδιά τους".

- Η ενασχόληση όμως με το παιδικό βιβλίο προϋπήρξε. Τι σας έκανε να γράψετε για τα παιδιά;

"Ναι βέβαια προϋπήρχε, ο Μπίλης είναι το 17ο βιβλίο μου. Εχω καταλήξει ότι τα βιβλία τα φτιάχνω τελικά για τον εαυτό μου. Δηλαδή προσπαθώ να φτιάχνω ιστορίες που θα ήθελα κάποιος να μου έχει αφηγηθεί και κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ. Δεν είναι επειδή αγαπάω τα παιδιά, αλλά από ένα εσωτερικό ελατήριο πιστεύω ότι ο καθένας ξεκινάει να γράψει. Γράφουμε για τον εαυτό μας πιστεύω, όπως και παίζουμε για τον εαυτό μας ή τραγουδάμε για τον εαυτό μας. Αν ζούμε την ευτυχία αυτό που κάνουμε να αρέσει και σε περισσότερους ανθρώπους, τότε σημαίνει ότι ενδεχομένως έχουμε κάτι σημαντικό να πούμε. Ωστόσο όλες οι μορφές τέχνης νομίζω ξεκινούν και καταλήγουν στον ίδιο άνθρωπο χωρίς να είναι εγωιστικό αυτό. Είναι αν θέλετε και ένας τρόπος ψυχοθεραπείας".

- Πέραν των άλλων ιδιοτήτων ωστόσο είστε ηθοποιός. Τώρα που γίνονται όλο και πιο δύσκολα τα πράγματα στο χώρο σας, τι περιθώρια έχει ο καθένας που θέλει να παραμείνει σ' αυτή τη δουλειά;

"Το αν θα παραμείνεις σε μια δουλειά ή όχι εξαρτάται από δυο βασικούς παράγοντες. Ο ένας είναι το πόσο το αγαπάς αυτό που κάνεις, από το πόσο πολύ δουλεύεις και βέβαια από το πόσο θα σου το επιτρέψουν οι συνθήκες. Νομίζω ότι στην πλειοψηφία, όταν η επιθυμία είναι βαθιά, υπερισχύει της συνθήκης. Νομίζω ότι η κρίση σε βάθος χρόνου που δεν είναι πολύ μακριά, θα μας δώσει ωραία αποτελέσματα στο χώρο της τέχνης γιατί είναι άλλο πράγμα να κάνεις καριέρα για να βγάλεις λεφτά κι άλλο γιατί δεν έχεις άλλον τρόπο να εκφραστείς. Αλλωστε όλα τα μεγάλα έργα σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης δημιουργήθηκαν μέσα από την ανάγκη κι όχι από την ευμάρεια. Ο,τι βγει από δω και πέρα, λοιπόν, πιστεύω ότι θα είναι ουσιαστικό γιατί δεν έχουμε περιθώριο να προκύψει τίποτα άλλο. Ο κόσμος πια είναι επιλεκτικός σε ό,τι παρακολουθεί γιατί δεν μπορεί να πληρώσει πια για πολλά. Ενώ συνήθως η ανοησία είναι στολισμένη με πολύ ακριβές παραγωγές που δεν γίνονται πλέον. Οπότε τα απλά και τα αληθινά θα είναι αυτά που θα μείνουν".

- Κι όταν περάσει η κρίση;

"Δεν θα περάσει... Και δεν έρχεται καμία ανάπτυξη, όπως ακούω και λέει ο πρωθυπουργός. Θα δουλέψουν λέει επτά χιλιάδες άνθρωποι. Δεν μας λέει πού, για πόσο καιρό, με ποιες συνθήκες και με τι αμοιβές. Γιατί όταν ο άλλος είναι άνεργος δυο χρόνια θα έρθει να σου δουλέψει και με 200 ευρώ... Ε, αυτό όμως δεν είναι ανάπτυξη και δεν σηματοδοτεί τη λήξη της κρίσης. Η κρίση θα υπάρχει μέχρι να επανακτηθούν τα δικαιώματα των ανθρώπων στην εργασία, την υγεία, την παιδεία κι αυτό δεν θα γίνει τόσο εύκολα. Τους πήρε μόλις τρία χρόνια για να καταστρέψουν τα πάντα αλλά το δύσκολο είναι να μπορέσεις να δημιουργήσεις μετά την καταστροφή και μάλιστα με τα ίδια υλικά. Η γενιά μας πάντως δεν θα προλάβει την επόμενη ανάκαμψη".

- Η επόμενη σεζόν τι έχει;

"Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να γεννηθεί ένας καινούργιος Μπίλης Καντίλης που θα είναι και ο τελευταίος. Είναι ένα πολύ φιλόδοξο σχέδιο και η ιδέα είναι να έχει σχέση με τον Αγιο Βασίλη όχι για να το πουλήσουμε τα Χριστούγεννα, αλλά γιατί θέλω μέσα από την πλοκή να κάνω κοινωνούς τους πιτσιρικάδες στα στοιχεία των μεγάλων πολιτισμών της γης. Το κόνσεπτ ας πούμε είναι ότι οι καλικάντζαροι στη Φινλανδία κλέβουν τους ταράνδους του Αϊ Βασίλη και ο  Μπίλης -στον ύπνο του πάντα- πάει να βοηθήσει και σε κάθε μεγάλη στάση ανά τον κόσμο θα αντιμετωπίσει τους ανάλογους καλικάντζαρους που θα βάζουν εμπόδια κι αυτοί θα βρίσκουν έναν τρόπο να ξεφεύγουν. Ο στόχος είναι να γραφεί ως μιούζικαλ και ν' ανέβει θεατρικά βέβαια.

Το επόμενο καλοκαιρινό σχέδιο είναι μουσικό. Θα είμαι μαζί με τους "Εμμετρον" που θα κάνουμε μια μεγάλη συναυλία στο ΟΑΚΑ και περιοδεία στην Ελλάδα, οπότε πιστεύω ότι θα έρθουμε και στην Καλαμάτα".