Ηρωική μορφή, συμμετείχε στις εκστρατείες που οργάνωσαν ο Κάρολος Η’, ο Λουδοβίκος ΙΒ’ και ο Φραγκίσκος Α’ εναντίον της Ιταλίας και τιμήθηκε για τη γενναιότητα που επέδειξε στη διάρκειά τους. Το 1512 ανέλαβε τη διοίκηση του γαλλικού στρατού στην Ιταλία, μέχρι που τραυματίστηκε θανάσιμα έξω από την Παβία. Αρκούσε όμως ένα φαιδρό μοιρολόι για να καταγραφεί στις δέλτους των αρνητικών ταυτίσεων, παρά τις μάχες που έδωσε ως δεινός πολεμιστής. Φαντασθείτε πόση πλάνη έχουν ενσταλάξει στις σελίδες της παγκόσμιας Ιστορίας οι συντάκτες εκείνοι που προσδίδουν βαρύτητα μεγαλύτερη σ' ένα ατυχές γεγονός, παρά στην μεγαλειώδη πορεία της ίδιας της προσωπικότητας με την οποία ασχολούνται.
Η εποχή μας διατηρεί άριστες σχέσεις με το ουσιαστικό «κοινοτοπία», αν και πολλοί χρησιμοποιούν τον εσφαλμένο τύπο «κοινοτυπία». Με ερέθισμα το σημαίνον και έναυσμα το σημαινόμενον, καταγράφω τις παρακάτω σκέψεις μου, ευελπιστώντας να μην αποτελέσω ένα επί πλέον θύμα του κοινότοπου λόγου.
Τι παρατηρούμε σήμερα στην κοινωνική, πνευματική και πολιτική κονίστρα; Επανάληψη φράσεων, τσιτάτων και κλισέ περιγραφών, από μονάδες ή ομάδες που έχουν καταλάβει κομματικά, θρησκευτικά ή επιχειρηματικά μετερίζια και διαλαλούν την ιδεολογική τους μαλάκυνση προς την απέναντι πλευρά που δεν είναι άλλη από το φτιασιδωμένο είδωλό τους. Ακριτα, αδόκιμα και άνευ επιχειρημάτων υιοθετούν ό,τι ακούνε, παπαγαλίζουν την τηλεοπτική τους ενημέρωση και κάποιοι πιο ξύπνιοι που διαθέτουν δήθεν πληροφορίες, κλείνουν το μάτι στη συνωμοσιολογία και σιγοψιθυρίζουν κενολογίες του στυλ: «Εχω πληροφορίες πως ο τάδε πολιτικός είναι πράκτορας» ή «ο δείνα συνδικαλιστής τα έχει πάρει χοντρά», συντηρώντας κατ' αυτό τον τρόπο ένα παιχνίδι που βολεύει το συστημικό θεωρείο και ουδόλως το λαό που ολολύζει στην κερκίδα. Το επαναλαμβανόμενο ρεφρέν καθίσταται πλέον δοξασία, άποψη, θέση, ιδεαλιστική προσέγγιση, με αποτέλεσμα η Αλήθεια να βυθίζεται στο τέλμα μιας πολιτικής απαξίας και στο τετριμμένο, δηλαδή η κοινοτοπία να αποθαρρύνει κάθε σκέψη για αντίδραση, αντίσταση και προληπτική τουλάχιστον άμυνα επιβίωσης.
ΤΟ ΟΠΛΟΣΤΑΣΙΟ ΤΟΥ ΒΕΡΜΠΑΛΙΣΜΟΥ
Το οπλοστάσιο του βερμπαλισμού διαθέτει πλήθος κοινότοπων μυθευμάτων τα οποία με περισσή λαγνεία οι αποπροσανατολισμένοι Νεοέλληνες ακούμε, αναπλάθουμε, αναμεταδίδουμε: «είμαστε Ευρωπαίοι», «ευρώ ή χρεωκοπία», «δημοκρατικό τόξο ή νεοναζισμός», «είδατε τι πάθανε οι Κύπριοι», «το μνημόνιο είναι απεχθές αλλά απαραίτητο», «όλοι οι πολιτικοί είναι κλέφτες», «η απεργία των καθηγητών είναι προσβολή για τα παιδιά μας», «όλοι οι μετανάστες νόμιμοι», «οι ξένοι τρώνε το ψωμί μας» και άλλα πολλά, που το τραγουδάκι της κοινοτοπίας του μακαρίτη Ντε Λα Παλίς ωχριά μπροστά στον κυκεώνα των φαιδρών εφευρημάτων.
Η πραγματικότητα όμως είναι ενώπιόν μας και μειδιά με την αφέλειά μας!
Οχι, αγαπητοί αναγνώστες: Δεν είμαστε Ευρωπαίοι! Μόνο οι ανιστόρητοι καθηγητές που διδάσκουν παραμύθια στους μαθητές το υποστηρίζουν αυτό. Είμαστε Βαλκάνιοι κι όποιος θέλει να το διαπιστώσει, ας δει στον παγκόσμιο Ατλαντα τη γεωγραφική μας θέση κι ας μελετήσει την Ιστορία μας. Οχι, δεν εξαρτώμεθα πλέον από το ευρώ, αλλά ακόμα και σήμερα… αυτό εξαρτάται από εμάς. Αν κάποιος διαφωνεί, ας μου εξηγήσει τη διαφορά μεταξύ ενός συνταξιούχου των 300 ευρώ, που αγοράζει τα φάρμακά του ή πληρώνει το νοσοκομείο του με το ευρωπαϊκό νόμισμα, αντί της δραχμής. Οχι, κύριε Βενιζέλε και λοιποί του κατ' επίφασιν δημοκρατικού τόξου, το νεοναζισμό τον επωάζουν οι κοινοβουλευτικοί αντιπρόσωποι που προστατεύονται με νόμους περί ευθύνης υπουργών, καθώς και οι πολιτικοί που υπογράφουν το θάνατο των ομολογιούχων του Δημοσίου, αφού προηγουμένως τους εξαπατούν με τη φράση «το κράτος εγγυάται τα ομόλογα». Δημοκρατικό τόξο με ψεύτες δημοκράτες δεν υπάρχει. Η γιγάντωση του φασισμού, από τα ποσοστά κάτω του μηδενός, σε νούμερα αναπάντεχα, είναι δημιούργημα της ματαιοδοξίας και της ομηρίας των ραγιάδων πολιτικών που ψήφισαν το ΦΕΚ 240 στις 13 Ιανουαρίου 2013, που αποστερεί από την Ελλάδα την εθνική της ανεξαρτησία. Οχι, κύριοι ευνούχοι της τροϊκανής αντίληψης, το μνημόνιο δεν είναι μόνο απεχθές, αλλά και αντισυνταγματικό, γιατί με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που συζητούνται και ψηφίζονται Μεγάλη Παρασκευή, η κόλαση είναι δεδομένη. Η δε ποθούμενη Ανάσταση επαφίεται στον πατριωτισμό του Στουρνάρα… δηλαδή της ανακεφαλαίωσης των τραπεζών και της επαναδιευθέτησης της μιζέριας μας. Οχι κύριοι, οι Κύπριοι αγωνίστηκαν και είπαν “ΟΧΙ” και μάλιστα πολύ ηχηρό, απλώς ο Αναστασιάδης και τα λοιπά κυπριακά τρωκτικά δεν το άκουσαν. Απόδειξη; Η μεταφορά χρημάτων σε ξένες τράπεζες των ολίγων και εκλεκτών του συστήματος λίγες εβδομάδες πριν την καταστροφή. Οχι, αγαπητοί φίλοι, όλοι οι πολιτικοί δεν είναι κλέφτες. Υπάρχουν και οι έντιμοι, όπως και οι αγωνιστές, απλώς η συντριπτική πλειοψηφία δεν αντέχει το ρίσκο και τρέμει να ξεπορτίσει απ' το μαντρί, οπότε και συμμορφώνεται με τας υποδείξεις...
Οσο για τη φαντασιωθείσα απεργία των καθηγητών, που το υποτελές κράτος στους επικυρίαρχους τοκογλύφους απαγόρευσε ακόμα και ως έμπνευση, ιδέα, σκέψη, καθότι πράξη δεν υπήρξε, θυμηθείτε μια φράση του Αλέξανδρου Παναγούλη τον πρώτο χρόνο της μεταπολίτευσης, όταν πετούσε αυγά στους αστυνομικούς που επιχειρούσαν να διαλύσουν βίαια τότε μια διαδήλωση των μαιών έξω από το Κοινοβούλιο: «Στις μαίες και τους δασκάλους χρωστώ τη μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη, γιατί οι πρώτες με έφεραν στη ζωή και οι δεύτεροι με έμαθαν να μιλώ και να γράφω». Ολα τα άλλα «περί ταλαιπωρίας των παιδιών μας» αποτελούν δακρύβρεχτες κοινοτοπίες εκείνων των πολιτικών γκάγκστερ που τα στέλνουν μετανάστες στο Μόναχο και τη Φρανκφούρτη. Τα ταπεινωμένα από την Πολιτεία ελληνικά πανεπιστήμια γεννούν επιστήμονες που τους αναγνωρίζουν τα μεγαλύτερα ινστιτούτα και επιχειρηματικά κέντρα του κόσμου!
ΚΟΙΝΟΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ
Τι κοινότοπος λόγος θα ήταν όμως, δίχως ολίγη δόση από μεταναστευτικό; Οταν ένα μέρος μιας κομπορρημονούσας Αριστεράς, που κατοικεί σε καλά προφυλασσόμενη περιοχή, μοιράζει ουμανιστικά ραβασάκια του τύπου: «Ανοίξτε τα σύνορα» και μια άλλη υπερμυώδης Ακροδεξιά ωρύεται «καλός μετανάστης είναι ο νεκρός μετανάστης», είναι επόμενο το ουσιώδες και ακανθώδες μεταναστευτικό ζήτημα να επαφίεται πότε στον πατριωτισμό του Νταλάρα και της συζύγου του Αννας, πότε στου Αδώνιδος τις εξάρσεις… και προσφάτως, στης συμπαθέστατης Αντζελίνας Τζολί τον οίκτο, που επισκέπτεται τα αποστεωμένα παιδάκια στο Μάλι και την Ερυθραία, με πενήντα φωτογράφους, εβδομήντα σωματοφύλακες και τριάντα μασέρ, γιατρούς, κομμώτριες και γραμματείς. Ετσι διδάσκει και στις ημεδαπές κυρίες της Εκάλης πώς να διοργανώνουν φιλανθρωπικά συσσίτια ελεημοσύνης για τους Ασιάτες φτωχοδιάβολους, των οποίων τα σπίτια και τις μάνες βομβάρδισε η χώρα της, όπως και η δική μας… ναι, ναι, και η δική μας! Αν διαφωνείτε, ρωτήστε τον αλησμόνητο υπουργό Εξωτερικών Γιωργάκη για τις θέσεις που είχε πάρει ή ενδυναμώστε τη μνήμη σας με εικόνες και συνεντεύξεις του ανεκδιήγητου πολιτικού.
Το πρόβλημα όμως είναι εδώ και περιμένει τη λύση του! Ποιος θα τη δώσει; Οι φραουλοπαραγωγοί της Ηλείας; Οι καρπουζοπαραγωγοί της Μεσσηνίας; Οι ροδακινοπαραγωγοί της Ημαθείας ή οι πατατοπαραγωγοί του Νευροκοπίου; Ποιος δύναται άραγε να λύσει ένα ζήτημα, που απασχολεί την ελληνική κοινωνία και οδηγεί ανθρώπους εξ αιτίας της διαιώνισης του προβλήματος στον ρατσισμό ή την απογοήτευση; Σ' αυτή τη χώρα επιτέλους, ας μου πει κάποιος, τι εστί ρατσισμός; Ο Ιρανός που απαγχόνισε στην πλατεία της Τεχεράνης δύο δεκαεξάχρονους ομοφυλόφιλους, έχει θέση στην κοινωνία μας; Ο Αφγανός που έσφαξε τη γυναίκα του γιατί μέσα από την μπούργκα της, κοίταξε λίγο παραπάνω το γείτονα, είναι επιθυμητό μέλος της πολιτείας μας; Ο μισθοφόρος που σούβλισε τον Καντάφι ως απελευθερωτής δημοκράτης, θεωρείται φιλοξενούμενος πολιτικός πρόσφυγας στον τόπο μας; Ο Ολλανδός που κατέσφαξε ένα παιδί είναι αρεστός στους συμπολίτες μας; Ο Ελληνας που βγαίνει παγανιά με σιδερογροθιές είναι αποδεκτός στην πατρίδα μας;
Οταν ακόμα και αριστεροί Μακρονησιώτες φώναζαν στον Αγιο Παντελεήμονα, «βοηθήστε μας, φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε», ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας επισκέφθηκε την περιοχή παρακολουθώντας συναυλία στην εκκλησία… κι ύστερα έφυγε με τη φρουρά του! Οταν ειρηνικοί μετανάστες ξυλοκοπούνταν μέσα στα μαγαζιά τους και ζητούσαν τη συνδρομή της Πολιτείας, οι αρμόδιοι τους κουνούσαν το δάχτυλο της απέλασης.
ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Σιωπή παντού! Πού βρίσκεται η αλήθεια; Πολύ απλό: Το Δουβλίνο 2 δημιουργήθηκε για να ομογενοποιηθούν μετανάστες και ντόπιοι, ώστε μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες η Ελλάδα να πουλήσει ακόμα και τους αρχαιολογικούς της χώρους! Η μιζέρια του δυστυχισμένου μετανάστη μπαίνει στο μίξερ μαζί με τη μιζέρια του δυστυχισμένου Νεοέλληνα, και το κράμα είναι ίδιο. Ιδιοι μισθοί, δίχως ένσημα, δίχως ιατρική περίθαλψη, δίχως ασφάλεια, δίχως προοπτική. Λησμονούνται ιστορίες, παραδόσεις, τέχνες, μορφωτικά επίπεδα.
Κύριοι αναγνώστες: «Δεν ανήκομεν εις την Δύσιν», ούτε και «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες». Ανήκουμε προς το παρόν στα παγκόσμια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Αυτά που χρηματοδοτούν την καταστροφή των διαφόρων χωρών, που επιδοτούν τις κυβερνήσεις με το κεφάλι του κάθε μετανάστη, και που αν μιλήσεις για την «αφρικανική» πρέζα της Κυψέλης είσαι φασίστας, αλλά αν μένεις στη Φιλοθέη και μιλήσεις στο ραδιόφωνο για το κοινωνικό παντοπωλείο της Αχαρνών είσαι αριστερός. Επιτέλους η κοινοτοπία όπως και ο πολιτικός αυνανισμός έχουν τα όριά τους. Αν η Ελλάδα είναι η χώρα που παρέμεινε 400 χρόνια στους Οθωμανούς, ας μην μείνει άλλα 400 χρόνια στη σύγχυση.
Ολοι οφείλουμε να είμαστε «ρατσιστές»: ΟΧΙ με τους ανθρώπους, την καταγωγή τους, την εθνική τους ταυτότητα, τη θρησκεία τους, την κοινωνική τους τάξη ή το χρώμα τους, γιατί κανείς δεν είναι ανώτερος του άλλου, όπως και το αντίθετο.
Αλλά, με συμπεριφορές! Ρατσιστές με το άδικο!
Το άδικο «ενδημεί» οπουδήποτε, το επιβάλλουν οπουδήποτε και το υφίστανται οπουδήποτε. Αδικο είναι να τρέμει σαν το ψάρι ο μετανάστης, άδικο είναι να τρέμει σαν το ψάρι και ο Ελληνας.
Δεν είναι όμως καθόλου άδικο να κλείνεις την πόρτα των συνόρων σου σ' εκείνο τον Ασιάτη παιδεραστή, που αν και εβδομήντα χρονών έχει παντρευτεί με τη βία στη χώρα του ένα δωδεκάχρονο κοριτσάκι σαν το μίσχο, γιατί αυτό δεν είναι έθιμο ή παράδοση, είναι βιασμός, όπως δεν είναι καθόλου άδικο να οδηγείς στη φυλακή τον Ελληνα πολιτικό, που επιδιώκει να δικαστεί μόνο ο Ακης ως αποδιοπομπαίος τράγος, ενώ και ο ίδιος εισέπραξε τα αυτά ή και περισσότερα αργύρια.
Ο Αμερικανός πολιτικός και επιχειρηματίας Ross Perot, είχε πει κάποτε: «Ο ακτιβιστής δεν είναι αυτός που λέει ότι το ποτάμι είναι βρόμικο. Ακτιβιστής είναι αυτός που καθαρίζει το ποτάμι». Δίκιο είχε! Ομως δίκιο είχε κι ο Γάλλος Pierre Proudhon όταν έλεγε: «Οι μεγάλοι είναι μεγάλοι μόνο επειδή εμείς είμαστε γονατιστοί».
Και ο νοών νοείτω… θα πρόσθετα διακριτικά.
Κουίζ: Αν οι μαθητές στο Χάρβαρντ έχουν σήμερα καθηγητή τον Γιώργο Παπανδρέου… ποιο το μέλλον του πανεπιστημίου αυτού;
Απάντηση: «Πρέπει να είσαι λέρα για να κυβερνάς γαλέρα» [Ισπανική παροιμία].
Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
συγγραφέας - δημοσιογράφος
