Τo γνωστό συγκρότημα, είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αλλάζει διαρκώς μορφή σε όλα τα 25 χρόνια της πορείας του, παραμένοντας πιστός στις μουσικές και κοινωνικές του αρχές. Τα οκτώ τελευταία χρόνια το συγκρότημα, ως τρίο, με τον Γρηγόρη Κλιούμη (φωνή και κιθάρα), τον Τάσο Πέππα (τύμπανα και φωνητικά) και τον Νίκο Γιούσεφ (μπάσο και φωνητικά) έχει εξελίξει δυναμικά τον ήχο του, δίνοντας συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, σε κάθε μικρό ή μεγάλο χώρο και φεστιβάλ, αποδεικνύοντας γιατί παραμένει ένα από τα σημαντικότερα και πιο επίκαιρα συγκροτήματα της εγχώριας σκηνής.
To ηχητικό αποτύπωμα αυτών των ετών είναι η τελευταία τους δισκογραφική δουλειά "Η Γη που αφήνω", μια από τις καλύτερες δουλειές της διαδρομής τους. Οι ίδιοι, λίγο πριν τη συναυλία τους στην Καλαμάτα μίλησαν στην «Ε» μεταξύ άλλων για την πορεία τους μέχρι σήμερα, για τον ρόλο της ροκ, αλλά και για το πόσο είναι σημαντική η μουσική διέξοδος σε δύσκολες εποχές όπως η τωρινή.
Σας συναντάμε στην Καλαμάτα για μια εμφάνιση το Σάββατο. Τι θα περιλαμβάνει το πρόγραμμα για όσους σας απολαύσουν;
Καταρχάς, είμαστε πολύ χαρούμενοι που θα βρεθούμε στην Καλαμάτα για να παίξουμε επιτέλους live όπως πρέπει. Το πρόγραμμά μας περιλαμβάνει παλιά και νέα τραγούδια και θα στήσουμε ένα ηλεκτρικό πανηγύρι για να το ευχαριστηθούμε όλοι μαζί. Σας περιμένουμε όλους.
Πολλά συγκροτήματα στην Ελλάδα έχει αποδειχτεί πως έχουν «ημερομηνία λήξης». Στη δική σας περίπτωση πιο είναι το συστατικό της επιτυχημένης διατήρησης σας στο μουσικό στερέωμα;
Η διατήρησή μας λειτουργεί κι αυτή η Υπόγεια. Τα Υπόγεια Ρεύματα από το ξεκίνημά τους είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αλλάζει διαρκώς μορφή σε όλα τα χρόνια της πορείας του και παραμένει πάντοτε πιστός στις μουσικές και κοινωνικές του αρχές.
Αναμφίβολα, ένας από τους ρόλους της ροκ μουσικής είναι να αφυπνίζει συνειδήσεις, περνώντας τα ανάλογα μηνύματα. Συμβαίνει κάτι τέτοιο ερχόμενοι στο σήμερα;
Δεν αποτελεί προνόμιο της ροκ μουσικής μόνο. Κάθε είδος μουσικής έχει αυτή τη δυνατότητα, αν φυσικά το θέλει. Κάποτε ήταν η ροκ σε μεγαλύτερο επίπεδο ενώ τα τελευταία χρόνια, στην Ελλάδα τουλάχιστον, αυτό το συναντάμε περισσότερο στο hip – hop και κυρίως από πολύ νέα παιδιά.
Η τάση της μουσικής σπρώχνει τη νεολαία και στην Τραπ. Θεωρείτε πως τα παιδιά στράφηκαν στο είδος αυτό γιατί δεν βρίσκουν πλέον την αντίδραση που έβγαζαν το ροκ κομμάτια στο παρελθόν;
Όχι απαραίτητα. Κάθε εποχή έχει το δικό της μουσικό ρεύμα ή και μόδα αν θέλετε, ακολουθώντας τις κοινωνικές συνθήκες που το γεννούν. Αυτά που πραγματικά αξίζουν, μένουν τελικά και στα επόμενα χρόνια. Οπότε θα δείξει, αν απλά είναι μια μόδα ή κάτι που τελικά ο κόσμος/ νεολαία το έχει πραγματικά ανάγκη.
Εχοντας πρωτοεμφανιστεί το 1992, με πρώτο δίσκο το 1994, έκτοτε έχουν σημειωθεί αρκετές αλλαγές στο δυναμικό σας. Αυτές σας επηρέασαν αρνητικά στο πέρασμα του χρόνου ή σας έκαναν πιο δυνατούς;
Σίγουρα λειτουργήσαμε σαν ζωντανός οργανισμός που γεννιέται, μεγαλώνει και εξελίσσεται. Έχουν περάσει 14 μέλη από το σχήμα on stage. Αλλά στην πραγματικότητα πολλοί περισσότεροι μαζί με τους ανθρώπους που ήταν μόνιμα στον ήχο, στην παραγωγή και στην υποστήριξη και βέβαια να βάλουμε και όλους αυτούς που μας ακούνε τόσα χρόνια, γιατί για εμάς και αυτοί είναι Υπόγεια Ρεύματα. Όλες αυτές οι εμπειρίες μας λοιπόν, έρχονται μέσα στο σχήμα και τις αναμειγνύουμε με ένα μαγικό τρόπο που μας διακατέχει από την συνύπαρξη μας τόσα χρόνια στο σχήμα και στην ζωή. Είμαστε μια οικογένεια που τα μέλη τους επικοινωνούν μεταξύ τους.
Εχετε ταχθεί στο παρελθόν κατά της "ταμπέλας" στη "ροκ". Προσωπικά πως θα αναλύατε το είδος μουσικής που αρέσει τόσο σε εσάς όσο και στους θαυμαστές σας;
Ο ήχος της πόλης και η ένταση του συνανθρώπου μας που ακούγεται ανάμεσα σε παρεμβολές. Γι’ αυτό και υιοθετούμε κάθε τι νέο που θα μας κεντρίσει το ενδιαφέρον και θα κάνει τον στίχο μας να “φωνάξει” και να ξεχωρίσει προς το κοινό. Πολλοί θα το πουν ροκ αλλά και το ροκ είναι στάση, όχι απαραίτητα είδος.
O ρόλος της τέχνης για κάθε μουσικό διαφέρει. Ως καλλιτέχνες έχετε κάποιο μότο που ακολουθείτε μέχρι σήμερα;
Η μουσική για τον δέκτη είναι σύντροφος σε όλα. Και στα καλά και στα κακά, και στα όμορφα και στα άσχημα, η μουσική μπορεί να φανατίσει αλλά μπορεί και να ελευθερώσει, μπορεί να πει αλήθεια, αλλά μπορεί να πει και ψέματα. Θα είναι καλύτερα η αλληλεγγύη και ο ορθός λόγος να κινήσουν την κοινωνία και η μουσική και η τέχνη ας μείνει στο να δείχνει και να μεγεθύνει.
«Μ αρέσει να μη λέω πολλά» είναι ένα τραγούδι που λίγο πολύ έχουν τραγουδήσει άπαντες σε μια χώρα που φημίζεται για το αντίθετο. Εν τέλει είναι μια ενδόμυχη επιθυμία του ανθρώπου που εξ ανάγκης δεν μπορεί να εκπληρώσει;
Δυστυχώς, ζούμε σε μια εποχή που η άποψη ξεπετιέται από παντού. Ειδικά, τώρα που υπάρχουν τα social media και ο καθένας βγάζει πολύ πιο εύκολα τη χολή του και το παράπονό του. Θα ήταν πολύ πιο όμορφο, για λίγο να μη μιλάμε, να ακούμε τα πραγματικά μας θέλω, να αφουγκραστούμε τον κόσμο και τον διπλανό μας και προχωράμε με πράξεις και λόγια. Όλοι το έχουμε ανάγκη, αλλά η εποχή δε βοηθάει πολύ.
Σε εποχές δύσκολες όπως η τωρινή, πόσο σημαντική είναι η μουσική διέξοδος για τον κόσμο ώστε να πάρει δύναμη;
Ειδικά, μετά από αυτά τα δύο χρόνια είναι εξαιρετικά σημαντική η μουσική διέξοδος. Και οι συναυλίες, όπως και για εμάς, όσο και για τον κόσμο, είναι ένας τρόπος να ξαναβρεθούμε, να επικοινωνήσουμε και πάλι μέσω όσων θέλουμε να μοιραζόμαστε, με όσα μας εκφράζουν.
Για τον κόσμο που σας ακολουθεί πιστά όλα αυτά τα χρόνια, έχετε να ανακοινώσετε την προετοιμασία κάποιου ή κάποιων νέων κομματιών το επόμενο διάστημα;
Για την ώρα προέχουν οι live εμφανίσεις μπροστά σε κοινό, τις οποίες πραγματικά έχουμε όλοι ανάγκη. Τώρα επιτέλους παίζουμε live τα τραγούδια του νέου μας δίσκου και το απολαμβάνουμε, κι εμείς και το κοινό. Σιγά σιγά θα έρθει η ώρα και για νέα τραγούδια.
