- Πώς επέλεξες να γίνεις ηθοποιός;
"Αυτό ήθελα να κάνω από την αρχή, αλλά η αλήθεια είναι ότι έκανα πολλές δουλειές πριν να ανέβω στη σκηνή. Ημουν φωτογράφος, δούλεψα σε παιδικές εκδηλώσεις, γενικά διάφορα. Ελεγα όμως από μικρή ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός χωρίς να ξέρω να απαντήσω ακριβώς όταν με ρώταγαν γιατί. Μεγαλώνοντας άρχισα να συνειδητοποιώ ότι από μικρή, όταν άκουγα ιστορίες ή μου διάβαζαν παραμύθια, με κάποιον τρόπο έμπαινα μέσα σ' αυτά, γινόμουν μέρος τους. Ολο αυτό του να "μπαίνω" σε μια διαδικασία, να ανακαλύπτω διαφορετικούς χαρακτήρες μέσα από τα δικά μου εκφραστικά μέσα ως παιδιού, ήταν κάτι που είχε τεράστιο ενδιαφέρον για μένα. Αν και από μικρή δεν είχα έρθει σε επαφή με παιδικό θέατρο, δεν είχα καμία σχέση, αλλά ήξερα ότι θέλω να το κάνω. Δεν το έκανα βέβαια νωρίς γιατί είχα την ευκαιρία να δουλέψω στο γύρω - γύρω. Να γίνω βοηθός τεχνικού, να πάω σε περιοδείες και να δω πώς στήνεται όλο αυτό και πώς λειτουργεί στο τεχνικό μέρος κι αυτό με βοήθησε πάρα πολύ. Οταν πήγα δηλαδή στη σχολή είχα τεράστια εφόδια πια".
- Γνώρισες δηλαδή πρώτα τη "λάντζα" του θεάτρου;
"Ακριβώς έτσι, κι είμαι πολύ τυχερή γι’ αυτό. Είναι μεγάλη μου τιμή".
- Και ήρθε σύντομα και η αναγνωρισιμότητα από την τηλεόραση;
"Ναι, γιατί βγήκα στην τηλεόραση για πρώτη φορά το 2006-2007 με το "Πήρα κόκκινα γυαλιά" όπου εκεί ήταν και η πρώτη μας συνεργασία με τη Νίκη Παλληκαράκη (που τώρα είμαστε μαζί στην "Ελένη" του ΔΗΠΕΘΕ). Παράλληλα με την τηλεόραση τότε είχα ξεκινήσει και το θέατρο, ακολούθησαν τηλεοπτικά το "Ευτυχισμένοι μαζί", κάποια γκεστ σε σειρές και μετά ήρθε το "Πίσω στο σπίτι" που με έκανε ακόμα πιο αναγνωρίσιμη. Εχω σταθεί πάρα πολύ τυχερή, σε έναν επαγγελματικό χώρο που η ανεργία έχει ξεπεράσει κάθε όριο".
- Είναι διαχειρίσιμη η αναγνωρισιμότητα;
"Από τη στιγμή που επιλέγεις να κάνεις ένα σίριαλ που το βλέπει πολύς κόσμος και μάλιστα γίνονται και επαναλήψεις, πρέπει να περιμένεις ότι θα σε πλησιάζει ο κόσμος γιατί σε αναγνωρίζει. Ομως ξέρεις, αυτό αλλάζει γιατί στην πορεία βγαίνει κάτι άλλο, αρχίζουν και αναγνωρίζουν άλλον περισσότερο. Πάντως για μένα είναι φυσιολογικό, δεν μου κάνει κάτι ιδιαίτερο, ούτε άλλαξα σε τίποτα τη ζωή μου από πριν γίνω γνωστή από την τηλεόραση. Αλλωστε δεν ήμουν ποτέ υπερβολικός άνθρωπος, να κάνω πράγματα που θα έπρεπε να τα αλλάξω. Εννοείται πως δεν κρύβομαι από τον κόσμο γιατί από τη στιγμή που μέσω της δουλειάς σου μπαίνεις στα σπίτια τόσων ανθρώπων δεν είναι δυνατόν από την άλλη να τους αποφεύγεις. Πρέπει να κρατάς ισορροπία κι εγώ είμαι άνθρωπος που έχω ισορροπίες γενικότερα".
- Η εμπειρία σου να συμμετέχεις σε ΔΗΠΕΘΕ για πρώτη φορά;
"Είμαι πολύ χαρούμενη που βρίσκομαι σ’ αυτή την παράσταση. Και σας το λέω ειλικρινά -όλο το διάστημα πριν έλεγα ότι θέλω να βρω μια δουλειά που να είναι καλή η παράσταση και να κάνω και μεγάλη περιοδεία… Ε, έπρεπε να πάρω λαχείο νομίζω!!! Εγινε ακριβώς αυτό που ευχόμουν. Είμαι με ανθρώπους που μαθαίνω δίπλα τους και που έχουμε γίνει θίασος με την έννοια του όρου. Είναι δύσκολη βέβαια η περιοδεία από την άποψη ότι κάθε μέρα έχουμε και παράσταση σε ένα διαφορετικό μέρος, είναι και πολύ απαιτητική η παράσταση η ίδια και υποκριτικά και φωνητικά, αλλά είμαι ευτυχισμένη που το ζω. Ο Καφετζόπουλος και η Ζούνη είναι καταπληκτικοί ηθοποιοί έτσι κι αλλιώς, ενώ σ’ αυτήν την παράσταση είναι απόλυτα ταιριασμένοι υπό τη σκηνοθεσία του Βασίλη Νικολαΐδη, κρατώντας την απαιτούμενη ισορροπία μεταξύ τραγικού και κωμικού που θέλει το κείμενο. Και αυτό που εύχομαι είναι να είμαι γερή, να μπορώ να δουλεύω και να μαθαίνω".
- Το χειμώνα μόνο θέατρο;
"Ναι μόνο. Εχω ξεκινήσει ήδη πρόβες στον πολυχώρο "Volt" στον Βοτανικό που ήμουν και τα δύο προηγούμενα χρόνια με τον Δημήτρη Καρατζιά. Θα κάνουμε μια παράσταση - εκδοχή από το "Σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα" του Λόρκα σε διασκευή του Δ. Καρατζιά που μεταφέρει το έργο στην Τουρκία του σήμερα, που εξακολουθεί η θέση της γυναίκας να είναι πολύ δύσκολη εκεί. Αργότερα, περίπου το Νοέμβριο θα κάνουμε κάτι πάλι σχετικά με το συγκεκριμένο έργο, όπου ο Δ. Καρατζιάς έχει γράψει μια συνέχεια όπου 40 χρόνια μετά η Μαρτίριο εξομολογείται όλα αυτά που έγιναν τότε, στο σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα. Μετά από αυτά τα δύο βλέπουμε… Είμαι πάντα της άποψης αργά και σταθερά και ένα - ένα τα βήματα".
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία : Βασίλης Νικολαΐδης
Σκηνικά - κοστούμια: Νίκος Σαριδάκης
Μουσική – μουσική διδασκαλία: Νίκος Ξανθούλης
Χορογραφία: Αγγελική Στελλάτου
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Τσαπόγας
Οργάνωση παραγωγής: LP ART
ΠΑΙΖΟΥΝ:
Ελένη: Πέμη Ζούνη
Μενέλαος: Αντώνης Καφετζόπουλος
Τεύκρος: Νίκος Αρβανίτης
Θεοκλύμενος: Αντώνης Καρυστινός
Θεονόη: Νίκη Παλληκαράκη.
Αγγελος Α': Γιάννης Κοτσαρίνης
Ετερος Αγγελος: Γιώργος Τσαπόγας
Χορός: Νίκη Παλληκαράκη, Ευγενία Μαραγκού, Ειρήνη Τζανετουλάκου, Ηλέκτρα Καρτάνου, Κατερίνα Φωτιάδη, Εύα Κάρτσακλα, Μαρία Τζάνη, Νίκη Αναστασίου, Εύη Γιαννακοπούλου.
