Ο αγαπημένος stand up comedian και ραδιοφωνικός παραγωγός επέλεξε την Καλαμάτα για να δώσει μια από τις πρώτες του παραστάσεις για το 2025, ερχόμενος να πει αλήθειες της καθημερινότητας, της διπλανής πόρτας, αλήθειες για τη ζωή του αλλά και του κοινού, μέσα από μια οπτική που τον κάνει να ξεχωρίζει.

Λίγο πριν την παράσταση του στη Μεσσηνιακή πρωτεύουσα η οποία είναι sold out, ο Αλέξανδρος Τσουβέλας μίλησε στην “Ε” μεταξύ άλλων για τις διαφορετικές παραστάσεις που έχει δώσει τα τελευταία χρόνια, για την επικοινωνία του με τον κόσμο, για τους viral χαρακτήρες του, καθώς και για την «Συμμορία της Συμφοράς», την πιο cult ταινία του 2024 στην οποία πρωταγωνίστησε, υπενθυμίζοντας κριτικός κινηματογράφου που την σχολίασε πως τα όρια δεν είναι δεδομένα για όλους, απ’ τη στιγμή που γράφτηκε ο όρος «θανατική ποινή».

Συνέντευξη στον Τάσο Ανδρικόπουλο

-Από το 2019 και έπειτα η Καλαμάτα είναι από τους βασικούς σταθμούς της περιοδείας σου και μάλιστα τα τελευταία έτη δύο φορές το χρόνο. Είναι μια από τις πόλεις που το κοινό της δείχνει την αγάπη του στο πρόσωπό σου;

Δεν θέλω να λέω ιδιαίτερα λόγια για κάθε πόλη ώστε να μην προκύπτουν ίδιες φράσεις, ωστόσο ο κόσμος στην Καλαμάτα αγκάλιασε μια ακόμα παράσταση και αυτό φάνηκε από τον ρυθμό πώλησης των εισιτηρίων. Παράλληλα, παρατηρώ τα σχόλια κάτω από τα βίντεο μου για το πότε θα έρθω στην Καλαμάτα τα οποία είναι αρκετά, διαπιστώνοντας μια αγάπη και εκτίμηση προς το πρόσωπό μου, κάτι που με τιμάει ιδιαίτερα. Βέβαια, και η πόλη μου αρέσει πολύ γιατί έχει αναπτυχθεί και έχει πολλές επιλογές, ενώ από την πλευρά μου αυτά τα χρόνια έχω δημιουργήσει φιλίες. Στον λίγο ελεύθερο χρόνο που έχω κάθε φορά, δεν παραλείπω να βγω για φαγητό, έχοντας συνδυάσει την πόλη με τον ήλιο και με αμφίδρομα θετικά συναισθήματα στις παραστάσεις που δίνω.

-Σε ότι έχει να κάνει με τις παραστάσεις σου, σε έχουμε απολαύσει μεταξύ άλλων στο «Backstage», στις «Παρενέργειες» και τώρα θα σε δούμε στις «Αλήθειες». Τί ενώνει αυτές τις παραστάσεις και σε τί διαφέρουν;

Σίγουρα διαφέρουν αρχικά στο ρυθμό γιατί είμαι solo εδώ και καιρό, έχοντας ένα γρήγορο τέμπο για 1,5 ώρα. Ακόμα διαφέρουν σε ό,τι έχει να κάνει με την τριβή και στα παραπάνω χιλιόμετρα στη σκηνή που έχω γράψει, δίνοντάς μου μια παραπάνω σιγουριά. Αυτό που τις ενώνει είναι τα βιώματα, η παρατήρηση της καθημερινότητας και τα προβλήματα των σχέσεων, μέσα από τη δική μου οπτική γωνία μπροστά σε όλα αυτά που μας απασχολούν. Επιπλέον, αυτό που τις ενώνει είναι το γέλιο σε όλες όσες έχουν προηγηθεί, κάτι που είναι σημαντικό για μένα.

-Ο κόσμος μέσα από τις αντιδράσεις και τα σχόλια του στην καθημερινότητα και στα social media δείχνει ιδιαίτερα πιεσμένος. Το μεγάλο ενδιαφέρον του κόσμου για τις παραστάσεις σου, δείχνει πόσο πολύ ανάγκη έχει έστω για ένα διασκεδαστικό διάλειμμα;

Θεωρώ πως δεν έχει να κάνει με την εποχή. Και περίοδο μεγάλης ευημερίας και αφθονίας να είχαμε πάλι ο κόσμος θα ήθελε να γελάσει γιατί τα προβλήματα δεν έχουν να κάνουν πιστεύω μόνο με την οικονομική κατάσταση που μπορεί να βιώνει ο καθένας. Τα προβλήματα έχουν να κάνουν πολλές φορές με τις διαπροσωπικές σχέσεις, από το τότε και το τώρα, από το παρελθόν στο μέλλον. Νομίζω έτσι πως πάντα ο κόσμος θα έχει την ανάγκη να αποδράσει και να γελάσει, γιατί… άλλο χαμογελάω και άλλο γελάω. Εχει τεράστια διαφορά. Η διάθεση για να βλέπει πράγματα και να ξεφεύγει ή να θυμάται θα είναι δεδομένη, είτε αφορά μια κωμωδία, είτε μια τραγωδία στο θέατρο, ειδικά στη χώρα μας.

-Συχνά τονίζεις την επιθυμία σου να επικοινωνείς με τον κόσμο ζωντανά και όχι μέσα από μια οθόνη. Η συνήθεια σου αυτή θεωρείς πως είναι η μεγαλύτερη πηγή για ιδέες στα κείμενά σου;

Σίγουρα η παρατήρηση, η επαφή και η επικοινωνία με ανθρώπους, καθώς πλέον έχω να κάνω με χαρακτήρες της διπλανής πόρτας στην κωμωδία μου, είναι σημαντική τόσο για τη δουλειά μου όσο και για την ίδια τη ζωή. Παράλληλα, είναι σημαντική για την σχέση που έχω δημιουργήσει με τον κόσμο, βγάζοντας με χαρά φωτογραφίες στο δρόμο ή λέγοντας μου ατάκες από βίντεο μου. Είναι ο χαρακτήρας μου έτσι και αυτό νομίζω πως το γνωρίζει ο κόσμος.

-Ολο και περισσότερο σε παραστάσεις παντός τύπου, μπαίνει στο στόχαστρο η συμπεριφορά θεατών, μιλώντας δυνατά ή διακόπτοντας τα άτομα που βρίσκονται στη σκηνή, χάνοντας τον ειρμό τους. Είναι κάτι που έχεις παρατηρήσει και εσύ προσωπικά;

Πρόκειται για τους heckles, όπως λέγονται στο εξωτερικό. Είναι αυτοί που διακόπτουν την παράσταση, όντας συνήθως σε μια ιδιαίτερη διάθεση, επήρεια ή και αφέλεια. Προσωπικά δεν μου αρέσει να βάζω στο στόχαστρο ανθρώπους και να λέω πως είναι κατώτεροι σε σχέση με άλλους. Μπορεί απλά να μην έχει την παιδεία κάποιος να καταλάβει κάποια πράγματα. Σε ό,τι έχει να κάνει με τις παραστάσεις μου, αν κανείς παρουσιάσει μια τέτοια συμπεριφορά, έχω τον χιουμοριστικό τρόπο να μην το ξανακάνει. Καλό βέβαια είναι να μην ενοχλούνται και άνθρωποι που έχουν πληρώσει ένα εισιτήριο για να δουν κάτι, από ηθοποιούς και τραγουδιστές, μέχρι ποιητές και ομιλητές. Γενικότερα υπάρχουν μέθοδοι και τεχνικές για να μην εκνευριστείς, ωστόσο αν η κατάσταση γίνει ασύμφορη θα πρέπει να πεις στον εμπλεκόμενο πως προσπαθείς να κάνεις μια δουλειά. Μου έχει τύχει και αυτό, αλλά ήταν σε υπερβολικό βαθμό.

-H στροφή του κόσμου στην επικοινωνία κυρίως μέσω της τεχνολογίας, σχολιάζοντας όπου θέλει και ότι θέλει πίσω από μια οθόνη, είναι απόρροια και αυτής της κατάστασης;

Θεωρώ πως είναι δύο διαφορετικά πράγματα γιατί αυτός που σχολιάζει από κάτω τον βλέπεις τόσο εσύ όσο και οι άλλοι. Δεν νομίζω έτσι πως επειδή έχει μάθει κάποιος να σχολιάζει στο facebook του βγαίνει ως προέκταση και αλλού. Εξάλλου, πάντα υπήρχαν τέτοια φαινόμενα πολλά χρόνια πριν, με μεθυσμένους σε όλα τα comedy club σε Αγγλία και Αμερική όπου τα πράγματα τότε ήταν πολύ πιο extreme, μη δείχνοντας τον απαραίτητο σεβασμό. Στον αντίποδα, η τάση του ασύστολου σχολιασμού στα social είναι επικίνδυνη και νομίζω πως θα παρθούν μέτρα νομικής φύσεως για το bulling, σχετικά με το τί μπορεί να γράφει κάποιος. Είναι διαφορετικό να γράψεις “Τσούβι για μένα είσαι χάλια για αυτούς τους λόγους” και άλλο το “Τράβα ψώφα”. Σε αυτή την περίπτωση εγώ προσωπικά μπορώ να διαχειριστώ τέτοια σχόλια αλλά κάποιος άλλος ίσως όχι…

-Μιλώντας για τεχνολογία, δεν διστάζεις να γράψεις τη γνώμη σου στα social media και να υπερασπιστείς την άποψη σου…

Γενικά αυτό που έχω στο μυαλό, μου αρέσει να το μοιράζομαι. Καλό είναι άλλωστε να γνωριζόμαστε, να βλέπουμε ποιοι είμαστε και τί πρεσβεύει ο καθένας. Από εκεί και πέρα αν φτάσουμε στις προαναφερόμενες καταστάσεις υπάρχει ένα block και προχωράμε…

-Είτε σε συζητήσεις στο δρόμο είτε σε ηχητικά στο tik-tok, οι χαρακτήρες σου φαίνεται να ταιριάζουν σε κάθε περίσταση και να γίνονται viral, ξεπερνώντας σε ποικιλία πολλούς κωμικούς. Πως αισθάνεσαι γι’ αυτή την εξέλιξη;

Είναι πολύ σημαντικό για μένα. Σε αυτό το σημείο για πρώτη φορά μπορώ να πω πως αισθάνομαι ότι ίσως έχω καταφέρει κάτι. Όταν οι χαρακτήρες που παράγω κυρίως με την ομάδα της Novibet και τον Διομήδη Πιτουρά, γίνονται βίντεο στο tik-tok ή στολές για απόκριες και έχουν ένα αντίκτυπο, είναι σημαντικό για μένα. Αυτή την περίοδο για παράδειγμα με φωνάζουν Ραμόνα, παλιότερα με φώναζαν κυρ Αλέκο, θείο Αριστείδη ή Πεσκέση. Είναι άλλη η κωμική προσέγγιση στο ραδιόφωνο, άλλη στο Stand Up και άλλη στα βίντεο. Τα έχω διαχωρίσει γιατί όταν παράγεις κωμικό περιεχόμενο δεν είναι εύκολο να μην πέσεις σε μια ρουτίνα ή σε επανάληψη.

-Παράλληλα, η μια περιοδεία σου στο εξωτερικό διαδέχεται την άλλη. Μίλησε μας γι’ αυτή την εμπειρία…

Είναι μια φανταστική εμπειρία όταν σε αγκαλιάζουν έλληνες του εξωτερικού από χώρες όπως η Γερμανία, η Δανία, η Ελβετία ή η Ολλανδία και σου λένε πως είσαι η σύνδεση τους με την πατρίδα. Κάναμε 30 παραστάσεις μέσα σε 17 μέρες σε 9 συνολικά χώρες. Ηταν μια εξοντωτική διαδικασία αλλά οι συνεργάτες μου ξέρουν πως είμαι “σκυλί του πολέμου”, προσπαθώντας να δίνω τον καλύτερο μου εαυτό. Αυτό βέβαια προϋποθέτει και μια συγκεκριμένη καθημερινότητα. Δεν υπάρχει καφές και ποτό έξω. Υπάρχει μόνο το ταξίδι, ξεκούραση στο ξενοδοχείο και ίσως μισό ποτό μετά την παράσταση για να φύγει η υπερένταση.

-Παρατήρησες διαφορές στο κοινό ανά χώρα;

Υπήρχαν διαφορές στην περιοδεία ανάλογα με την πόλη μιας χώρας, και αυτό είναι ένα σχολείο, καθώς η ταχύτητα του αστείου κάποιες φορές δεν περνάει από κάτω. Ηταν και έλληνες δεύτερης και τρίτης γενιάς που μπορεί να μην αντιλαμβάνονταν τα ερεθίσματα της ελληνικής καθημερινότητας, ζώντας με ένα άλλο ρυθμό στη χώρα τους, οπότε χρειαζόταν μια επεξήγηση του αστείου. Ας πούμε στη Ζυρίχη δεν χρειαζόταν, σε αντίθεση με τη Νυρεμβέργη όπου επέλεξα μια άλλη προσέγγιση. Ανάλογα έτσι με το κοινό και την παράσταση, πράττεις ανάλογα, όμως χρειάζεται σε κάθε περίπτωση μια εμπειρία, μια τριβή και μια σιγουριά, ώστε να βγει ένα διαφορετικό βέλος από τη φαρέτρα. Η επιτυχία άλλωστε είναι να γελάσει ο κόσμος και όχι να πεις το κείμενο σου και να φύγεις.

-Πρόσφατα κυκλοφόρησε και η ταινία «Η Συμμορία της Συμφοράς», κατέχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή…

Είμαστε ευχαριστημένοι, περάσαμε πολύ ωραία, γελάσαμε και ετοιμάζουμε το no2. Για την απόφαση αυτή πατήσαμε στην προσωπική μας διάθεση γιατί από εκεί ξεκινάνε όλα, αλλά και στο σενάριο. Προσπαθήσαμε πολύ, ανεξάρτητα, ενώ προσωπικά, επειδή συμμετείχα και στο κομμάτι της παραγωγής, κατάφερα και πλήρωσα όλο αυτό τον κόσμο, γι’ αυτό είναι σημαντικό συν της άλλης να γίνει η συνέχεια της ταινίας ώστε να ακολουθήσει επανάληψη της διαδικασίας αυτής. Παράλληλα, η ταινία είναι διαθέσιμη on demand στο site μου με κωδικό. Ηταν μια πρωτοβουλία για τους έλληνες του εξωτερικού που με τίμησαν αλλά βέβαια δεν μπορούσα να την αποκλείσω και για όποιον άλλο ήθελε να τη δει ή να την ξαναδεί.

-Η συνέχεια αυτή είναι ίσως και μια απάντηση σε κριτική που έγινε, όχι με τον πιο ευγενικό τρόπο;

Δεν λειτουργώ με ρεβανσισμό στις αποφάσεις που παίρνω, ούτε εν θερμώ. Ότι και να κάνεις, από τη στιγμή που εκτίθεσαι θα έχεις κριτική. Υπάρχουν και επαγγελματίες κριτικοί οι οποίοι πολλές φορές ζουν τις ζωές των άλλων και όχι τη δική τους. Δεν λειτουργώ έτσι με βάση τη διάθεση των άλλων αλλά με τη δική μου και των συνεργατών μου. Λάθη μπορεί να έγιναν στην πρώτη ταινία αλλά αυτό θα το κρίνουμε εμείς, ώστε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε και τι όχι με βάση το budget που διαθέτουμε και θα προχωρήσουμε στην δεύτερη ταινία.

-Κλείνοντας, νιώθεις τον εαυτό σου να περιορίζεται τα τελευταία χρόνια στο αντικείμενο σου, είτε στη σκηνή είτε στο ραδιόφωνο σε σχέση με το παρελθόν, λόγω «Πολιτικής ορθότητας»;

Κάνοντας αυτή τη δουλειά όλη τη μέρα, το ραδιόφωνο έχει πάντα φίλτρα μέσω του ΕΣΡ. Παράλληλα, κάνοντας πολλά χρόνια ραδιόφωνο και τα τελευταία εφτά με τη Μαρία Ζαφειράτου, στο χιουμοριστικό κομμάτι μπορούν να σου ξεφύγουν πράγματα πάνω στη ροή του λόγου, γι’ αυτό έχω μάθει πάντα να σκέφτομαι με φίλτρο λόγω του μέσου αυτού, αφήνοντας το λίγο πιο ελεύθερο στις παραστάσεις. Γενικά το political correct είναι λίγο μπερδεμένο, μπαίνοντας στην εξίσωση τα δικαιώματα των ανθρώπων, το Woke, και το τί πρέπει να πεις και τι όχι. Θεωρώ πως ο κωμικός πρέπει να έχει το αισθητήριο της εποχής, και να καταλαβαίνει τί τον παίρνει να πει και τι όχι, δίχως να χαϊδεύει αυτιά. Από εκεί και πέρα είναι κάτι προσωπικό, ο καθένας βάζει όρια στη σάτιρά του και ο καθένας τα ξεπερνά, δεν υπάρχουν αξιώματα σατιρικού ορίου. Μπορεί να έχω ένα κοινό πιο σκληροπυρηνικό που να θέλει να τα ξεπεράσω και κάποιος άλλος ένα πιο συντηρητικό που να μην θέλει να ξεπεραστούν. Από εκεί και πέρα σκάβεις λίγο - λίγο πολλές φορές με το κουταλάκι σε βράχο…