Ο Καλαματιανός Johny Δίσκος διένυσε μια εντυπωσιακή διαδρομή στον διαγωνισμό με εμφανίσεις που ξεχώρισαν, φανερώνοντας το ταλέντο του στο τραγούδι. Ο ίδιος είχε κάνει την εμφάνιση του στο “The Voice of Greece” το 2022, παίρνοντας την απόφαση να δοκιμάσει μετά από δύο χρόνια εκ νέου την τύχη του, πρωτοβουλία που εκ των πραγμάτων τον δικαίωσε, φτάνοντας στον ημιτελικό. Ο 24χρονος διαγωνιζόμενος και φοιτητής Φιλολογίας έδειξε τις ικανότητές του από τα Blind Auditions στα τέλη του προηγούμενου έτους, γυρίζοντας και τις τέσσερις καρέκλες των κριτών, ωστόσο η επιλογή του Πάνου Μουζουράκη φαίνεται πως ήταν ειλημμένη, έχοντας διαλέξει τον ίδιο coach και στην πρώτη του παρουσία.

Υστερα από την ολοκλήρωση του διαγωνισμού την περασμένη Κυριακή, ο Johny Δίσκος μίλησε στην “Ε” για την εμπειρία του, για τα σχέδια του, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί στα παιδικά του χρόνια στο Μουσικό Σχολείο και στο Δημοτικό Ωδείο, αλλά και στις εμφανίσεις του στην Αριστομένους ως μουσικός δρόμου, δηλώνοντας μάλιστα πως θέλει να επιστρέψει σε αυτές, πριν κάνει το επόμενο καλλιτεχνικό του βήμα…

Συνέντευξη στον Τάσο Ανδρικόπουλο

-Εχοντας συμμετάσχει και τη σεζόν 2022-23 στο Voice, τους τελευταίους μήνες κινήθηκες και πάλι στους ρυθμούς του. Πώς έζησες αυτή την εμπειρία;

Πάντα είναι μια πάρα πολύ ωραία εμπειρία και χάρηκα πολύ που γύρισα, γιατί εκτός από το διαγωνιστικό κομμάτι και τη συνεργασία με τον Πάνο Μουζουράκη, το βασικό ήταν οι γνωριμίες που έγιναν μέσω του διαγωνισμού. Από την πρώτη μου εμφάνιση είχα κρατήσει επαφές και τώρα είμαι χαρούμενος που κράτησα ακόμα περισσότερες, καθώς στο χώρο της μουσικής και της καλλιτεχνικής δημιουργίας είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζεις άτομα με τα οποία μπορείς να συνεργαστείς, να μιλήσεις για είδη μουσικής κ.α.  

-Για δεύτερη φορά επέλεξες να πας στην ομάδα του Πάνου Μουζουράκη. Η καλή σας συνεργασία από την πρώτη φορά ήταν αυτή που σε ώθησε να τον επιλέξεις και πάλι;

Δεν ξέρω το κλίμα των υπόλοιπων ομάδων στο διαγωνισμό, αλλά νιώθω πως στην ομάδα του Πάνου Μουζουράκη υπάρχει μια αύρα πολύ πιο ζεστή. Όταν λοιπόν γύρισαν οι καρέκλες δεν σκέφτηκα να πάω κάπου αλλού. Ξέρω πως δουλεύει ο Πάνος, ξεκίνησα μαζί του πριν δύο χρόνια και ήθελα να τελειώσω με τον ίδιο coach. 

-Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι για έναν τραγουδιστή να επιμείνει σε ένα διαγωνισμό μέσα σε τόσο μικρό διάστημα;

Για μένα δεν ήταν δύσκολη απόφαση, καθώς δεν ήμουν απόλυτα ευχαριστημένος με τον τρόπο που παρουσιάστηκα την πρώτη φορά, όχι από την μεριά του παιχνιδιού αλλά από τη δική μου. Αυτό έτσι που έδειξα ως Johny την προηγούμενη φορά δεν ήταν αντιπροσωπευτικό του τί μπορώ να κάνω, οπότε χρειαζόμουν μια δεύτερη φορά, όντας απόφαση της μιας στιγμής η νέα μου αίτηση για να δείξω αυτό που ήθελα. Αρχικά σκεφτόμουν πως θα ήθελα να κάνω back vocals στο διαγωνισμό, κάτι που έχουν κάνει και άλλοι παλιοί παίκτες στα live του Voice, ωστόσο, βλέποντας τις ανοιχτές αιτήσεις για το Voice της σεζόν 2024-25, συμπλήρωσα άμεσα τη φόρμα.

-Για διαγωνιζόμενους από την επαρχία, ένα σόου όπως αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο;

Η μετακίνηση είναι πάντα μια οικονομική επιβάρυνση. Από την πλευρά μου βέβαια ήμουν τυχερός γιατί είχα εξασφαλίσει τη διαμονή μου στην Αθήνα. Σε κάθε περίπτωση είναι μια ταλαιπωρία, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με το studio που είναι μακριά από τo κέντρο της Αθήνας, ωστόσο το συμπέρασμα μου είναι πως η εμπειρία αξίζει 100%. Όταν πηγαίνεις άλλωστε κάπου με ένα σκοπό, σε ένα σημαντικό βαθμό ξεχνιέται η κούραση, κάτι που παρατήρησα και στη συγκεκριμένη διαδικασία.  

-Σου άφησε κάποια πικρία το γεγονός πως έφτασες μέχρι τον ημιτελικό και δεν διεκδίκησες τις πιθανότητές σου μέχρι τέλους;

Όχι, καμία πικρία. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να πάω ένα βήμα παραπάνω, στον τελικό. Η αλήθεια είναι πως το τραγούδι που είπα στον ημιτελικό (Colors) ήταν το τραγούδι που είχα προγραμματίσει για τον τελικό, αν κατάφερνα να φτάσω σε αυτόν. Την τελευταία στιγμή αποφασίσαμε να κάνουμε μια αλλαγή, βλέποντας στις πρόβες πόσο ωραία βγήκε. Είπαμε έτσι πως θα ήταν κρίμα αν δεν περάσω τον ημιτελικό να μην ακουστεί, οπότε το βάλαμε σε αυτόν. Αισθανόμουν σίγουρος για το πως θα έβγαινε, λέγοντας μέσα μου πως δεν χρειάζομαι κάτι παραπάνω και ότι ενδεχομένως δεν μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο απ’ αυτό. Όποτε και να έφευγα λοιπόν, ήθελα να γίνει με την καλύτερη δυνατή προσπάθεια… Προσωπικά νιώθω πολύ γεμάτος, μιας και δεν νομίζω πως τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν πάει καλύτερα. Εδειξα μια μεγάλη γκάμα του τί μπορώ να κάνω μέσα στο διαγωνισμό και αυτό με ικανοποίησε ιδιαίτερα. Τελικά νομίζω πως αυτό που μένει είναι οι εμφανίσεις μέσα στην πορεία του παιχνιδιού και όχι η τελική θέση που καταλαμβάνει ο καθένας. Φέτος, έλεγα από την αρχή πως αυτό που θέλω πραγματικά είναι να βγαίνω στη σκηνή και μετά να μπορώ να λέω πως είμαι υπερήφανος για αυτή την εμφάνιση, μένοντας ένα δείγμα της δουλειάς μου και του τι μπορώ να κάνω.

-Εχοντας ζήσει δύο διαγωνισμούς, τι θα συμβούλευες νέα παιδιά που σκέφτονται να συμμετάσχουν σε κάποιο διαγωνισμό μουσικής;

To μόνο που θα έλεγα είναι πως πρόκειται για μια εμπειρία που είναι αρκετά ψυχοφθόρα αν την πάρεις τελείως σοβαρά. Είναι κάτι πολύ όμορφο, γνωρίζεις κόσμο και περνάς ωραία, αλλά αν πας με μόνο σκοπό να κερδίσεις “θα φας τα μούτρα σου”. 

-Από εδώ και πέρα σκέφτεσαι να συνεχίσεις την ενασχόληση σου με το τραγούδι πιο εντατικά;

Εχω πάρα πολλά πράγματα στο μυαλό μου. Από τότε που συμμετείχα στον προηγούμενο διαγωνισμό έχω μπει σε ένα δημιουργικό οίστρο που ακόμα δεν έχω βγει. Τώρα, και με τις γνωριμίες που έκανα και το υλικό που έχω μαζέψει, θέλω να κάνω καινούργια πράγματα. Γενικότερα γράφω μουσική και στίχους, ενώ από πλευράς εμφανίσεων, συνήθως παίζω στο δρόμο, σε σταθερά σημεία στην Καλαμάτα. Είναι κάτι το οποίο σκοπεύω να ξαναρχίσω γιατί μου λείπει, λόγω του περιορισμένου χρόνου που είχα το τελευταίο διάστημα, ενώ παράλληλα έχω κάποιες προτάσεις από Αθήνα και Καλαμάτα. Το μότο μου είναι -ευτυχώς ή δυστυχώς- «βλέποντας και κάνοντας», οπότε όλα είναι ανοιχτά.

-Η επιλογή του τραγουδιού στο δρόμο πως προέκυψε; 

Όταν μπαίνεις σε μαγαζιά υπάρχει μια σχέση εργοδότη και υπαλλήλου, πληρώνοντας κάποιος και να παίξει ένας καλλιτέχνης στο μαγαζί του. Προσωπικά, επειδή τραγουδάω κυρίως ξένα κομμάτια, συνήθως στην Καλαμάτα μου ζητάνε να εντάξω και ελληνικά στο πρόγραμμά μου, κάτι το οποίο δεν με αντιπροσωπεύει. Προτιμώ έτσι να παίζω κάπου που δεν έχω κάποιον να με πληρώνει για να κάνω κάτι που θέλει εκείνος. Στο δρόμο έχω τους δικούς μου όρους και παίζω αυτό που νιώθω. Πιστεύω πως όταν κάποιος κάνει αυτό που πραγματικά θέλει, αυτό περνάει στον κόσμο. Στην Καλαμάτα συνήθως επιλέγω τον πεζόδρομο της Αριστομένους, ενώ το καλοκαίρι θα ήθελα να βγω και στην Παραλία. 

-Γυρίζοντας στα παιδικά σου χρόνια, πότε το «μικρόβιο» του τραγουδιού εισβάλλει μέσα σου; Πόσο σε βοήθησε η παρουσία σου στο Δημοτικό Ωδείο και το Μουσικό Σχολείο;

Με μητέρα μουσικό και πατέρα που ασχολούνταν με τη μουσική, γεννήθηκα και μεγάλωσα σε “μουσικό σπίτι” με πολλά ακούσματα. Σε πολύ μικρή ηλικία η μητέρα μου, μου είχε δώσει ένα βιβλίο με όλα τα μουσικά όργανα και μου είχε πει να το ξεφυλλίσω και να της πω ποιο θα ήθελα να παίξω. Σε ευρύτερο πλαίσιο, θεωρώ πως υπάρχει μια πίεση από αρκετούς γονείς στα παιδιά στο σκέλος της μουσικής και στο τί όργανο θα επιλέξουν, δημιουργώντας τους μια απέχθεια. Σε χορωδία ήμουν από το Γυμνάσιο του Μουσικού Σχολείου, αλλά solo ξεκίνησα να τραγουδάω το 2015 στην Α’ Λυκείου. Παράλληλα, ήμουν για αρκετά χρόνια στο Δημοτικό Ωδείο κάνοντας σαξόφωνο, ήμουν στην παιδική ορχήστρα καθώς και στην τάξη του κλασικού τραγουδιού, έχοντας σημαντικούς ανθρώπους δίπλα μου όπως την Χριστίνα Γιαννακοπούλου. Η παρουσία μου έτσι σε Μουσικό Σχολείο και Δημοτικό Ωδείο με βοήθησε πολύ, δίνοντας μου ότι χρειαζόμουν για να μπορέσω να τεστάρω τα όρια μου για το τί μπορώ να κάνω.

-Πόλεις της επαρχίας όπως η Καλαμάτα δίνουν ευκαιρίες σε καλλιτέχνες να μείνουν στον τόπο τους;

Εξαρτάται το είδος μουσικής που καταπιάνεται κάποιος και τί ακριβώς θέλει να κάνει ο καθένας. Κάποιος που τείνει περισσότερο στα λαϊκά και στα παραδοσιακά θα μπορούσε κάλλιστα να μείνει στην Καλαμάτα και να βιοποριστεί από το τραγούδι. Σε είδη μουσικής όπου η επαρχία δεν ακούει και τόσο είναι δύσκολο να μείνει κανείς στον τόπο του. Αν τώρα θέλει κάποιος να κάνει δισκογραφική καθαρά δουλειά μπορεί να κάτσει σπίτι του, να ηχογραφεί και να βγάζει κομμάτια. Ωστόσο, ο κόσμος πρέπει να σε βλέπει, άρα σε προσωπικό επίπεδο η Αθήνα ή το εξωτερικό είναι σκοπός τελικά. Το όνειρο μου ήταν και είναι να πάω στην Αγγλία. Κάνοντας βέβαια πιο σταθερά βήματα, θα ήθελα να ξεκινήσω από την Αθήνα και τα επόμενα θα έρθουν…