Και οι δυο τους ανήκουν σε εκείνη την γενιά που ανανέωσε, τροφοδότησε και προχώρησε το ελληνικό τραγούδι - ταυτίστηκε με αυτό, το υπηρέτησε. Η σύμπραξη της Χαρούλας και της Τάνιας στην Αρχαία Μεσσήνη, θα τα έχει όλα: Πάθος και δύναμη. Χιούμορ και οικειότητα. Εσωτερικότητα και εξωστρέφεια. Ετσι, οι δυο ερμηνεύτριες θα μας ταξιδέψουν επί σκηνής σε εποχές και δίσκους που λατρέψαμε, αλλά και θα σεργιανίσουν άφοβα και με κέφι σε διαχρονικές αθάνατες επιτυχίες.
Η Χάρις Αλεξίου και η Τάνια Τσανακλίδου θα πλαισιωθούν από ένα γκρουπ που προτείνει ένα νέο ήχο και ένα νέο ήθος στην ελληνική μουσική και ακούει στο όνομα "Nouveau Sextet" (Θωμάς Κωνσταντίνου, Σωτήρης Λεμονίδης, Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος, Δημήτρης Τσάκας, Κώστας Μερετάκης, Κώστας Κωνσταντίνου) και τους φίλους τους Παναγιώτη Τσεβά και Δημήτρη Μπαρμπαγάλα.
- Χαρούλα - Τάνια λοιπόν! Πως βιώνετε αυτή την συνύπαρξη;
«Γενικά προτιμώ να δουλεύω μόνη μου, γιατί έχω περισσότερη ελευθερία. Το να τραγουδάς όμως δίπλα σε ένα πλάσμα μυθικό όπως είναι η Χ. Αλεξίου, εκτός από μεγάλη τιμή είναι για μένα και βαθιά συναισθηματική εμπειρία. Το ήθελα χρόνια και το χαίρομαι πολύ τώρα που συμβαίνει».
- Είναι «αναγκαίο» πιο πολύ σήμερα να συμπορεύονται καλλιτέχνες που έχουν διαγράψει μια τόσο επιτυχημένη πορεία, όπως εσείς οι δυο;
«Τα κίνητρα είναι πάντα αυτά που μετρούν, αλλά, κακά τα ψέματα, κρινόμαστε όλοι εκ του αποτελέσματος. Τα υπόλοιπα είναι φιλολογίες».
- Είστε από τους καλλιτέχνες που με όπλο την τέχνη κατεβήκατε στο δρόμο, από την αρχή κιόλας της κρίσης. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
«Είχα την υπέροχη ψευδαίσθηση ότι η κρίση και τα ζόρια θα μας βγάλουν όλους στο δρόμο και θα γινόμασταν ένα ορμητικό ποτάμι που θα καθάριζε την κόπρο του πολιτικού συστήματος. Εφαγα του κόσμου τα χημικά, μας έβλεπα κάθε μέρα να λιγοστεύουμε. Αυτοί που έπρεπε να είναι στο δρόμο δεν βγήκαν ποτέ. Εκνευρίζομαι όταν γκρινιάζουν άνθρωποι που δεν αντέδρασαν ποτέ σε τίποτα και βαρέθηκαν ακόμα και να ψηφίσουν. Τώρα πια κάθομαι σπίτι μου, και ονειρεύομαι ένα μεγάλο φευγιό. Κανείς δεν σώζεται με το ζόρι. Πρέπει να θέλεις και να πράττεις όταν ακόμα είναι καιρός. Η Ελλάδα έχει χάσει την ελπίδα της
επειδή οι Ελληνες βαριούνται και βολεύτηκαν στην τρομοκρατία των μέσων. Η αναγκαία αλλαγή δεν έγινε ποτέ κι εμείς βουλιάζουμε ακόμα πιο βαθιά. Κρίμα».
- Τι θα θέλατε να πείτε στον κόσμο και τι στους πολιτικούς;
«Δεν θέλω να πω τίποτα σε κανέναν. Ας μιλήσουν τα έργα του καθενός, η τέχνη του και η στάση της ζωής του».
- Τι σας θυμώνει και τι σας ηρεμεί ως άνθρωπο;
«Με θυμώνει η αγένεια και με ηρεμεί η σιωπή».
- Τα επόμενα καλλιτεχνικά σας βήματα έχουν αρχίσει να σχεδιάζονται;
«Δεν κάνω σχέδια, ποτέ δεν έκανα. Εμπιστεύομαι τη στιγμή και το ένστικτό μου. Μόνο ταξίδια ονειρεύομαι πια».
