Ο ηθοποιός Χρήστος Γεροντίδης είναι αυτός που ξεχωρίζει, έχοντας συγκεντρώσει τα θετικά σχόλια ειδικών και θεατών, για την ερμηνεία του στο «Τραγούδι του Δημήτρη» και την απόδοση του θεατρικού μονολόγου του Φεγγαριού από το «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα. Μιλήσαμε μαζί του για την επιλογή του να γίνει ηθοποιός, για την οκταετή συνεχή συνεργασία του με τον Σταμάτη Κραουνάκη, για τους ρόλους και τα τραγούδια που αγαπά, αλλά και για την Καλαμάτα όπου αγαπάει να κάνει διακοπές.

 

- Γιατί έγινες ηθοποιός;

«Διότι κάποια πράγματα απλά είναι να συμβούν, δεν έχουν γιατί. Θα έλεγα ότι προέκυψε, από την άποψη ότι δεν το είχα σχεδιάσει. Η αλήθεια είναι ότι πάντα μ’ άρεσε το θέατρο αλλά πιο πολύ σαν παιδικό παιχνίδι και όπως συχνά συμβαίνει κι εγώ ως παιδί έκανα μικρές παραστάσεις στη γειτονιά, αλλά στην διαδικασία του παιχνιδιού με τους φίλους μου. Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί ότι θα το κάνω επαγγελματικά κι όταν καμιά φορά μου πέρναγε από το μυαλό, έτρεμα στην ιδέα ότι θα βρίσκομαι σε μια σκηνή κι ο κόσμος θα με κοιτάζει. Δεν μ’ άρεσε καθόλου η ιδέα να εκτίθεμαι. Ουσιαστικά η αφορμή για να το δω διαφορετικά ήταν ο Σταμάτης Κραουνάκης και κάποιοι φίλοι μου που ήταν ήδη στο χώρο του θεάτρου. Ο Σταμάτης ήταν που επέμενε να κάνω θέατρο και τελικά το αποφάσισα, ενώ ήμουν ήδη σε άλλον επαγγελματικό χώρο. Πήγα λοιπόν στη δραματική σχολή και όταν άρχισα να το σπουδάζω, τότε ξεκίνησα και να το αγαπάω. Τελειώνοντας μάλιστα και ασχολούμενος επαγγελματικά πλέον με το χώρο, μπήκε και η καθημερινότητά μου σε μια άλλη διαδικασία. Μπήκα σε μια άλλη ζωή, όπου μελετούσα πιο πολύ, έγινα πιο μεθοδικός. Οποτε, ηθοποιός  γιατί κατάλαβα ότι αυτό μου αρέσει κι αυτή η αγάπη γεννήθηκε και εδραιώθηκε σιγά σιγά».

 

- Εχεις μια συνεχή συνεργασία με τον Σταμάτη Κραουνάκη. Συνταγή που πέτυχε, ή απλώς έτυχε;

"Ετυχε … και πέτυχε μάλλον, αφού συνεργαζόμαστε τόσα χρόνια! Ο Σταμάτης είναι καλός δάσκαλος, καταφέρνει με έναν δικό του τρόπο να σου μεταδώσει αυτό που έχει σχεδιάσει και θέλει να αποτυπωθεί στην παράσταση που παρουσιάζουμε κάθε φορά. Είναι αυστηρός και μεθοδικός, αλλά και προστατευτικός με τα μέλη της ομάδας. Είναι πρόκληση και εμπειρία να δουλεύεις μαζί του».

 

- Η καινούργια σας παραγωγή έκανε πρεμιέρα στις 22 Οκτωβρίου, συνεχίζεται κάθε Παρασκευή και Σάββατο και διαβάσαμε εξαιρετικές κριτικές. Τι χαρακτηριστικά έχει;

«Είναι μια μουσική παράσταση, καθώς οι παραστάσεις των τελευταίων χρόνων είχαν έντονα θεατρικά στοιχεία με πολύ χαρακτηριστικά κείμενα – σχόλια της επικαιρότητας που είχαν την υπογραφή του Δημήτρη Μανιάτη και του Σταμάτη Κραουνάκη. Φέτος δεν υπάρχουν αυτά τα σχολιαστικά κείμενα, αλλά μερικά μικρά αποσπάσματα – μονόλογοι από θεατρικά – λογοτεχνικά έργα, διαφορετικά μεταξύ τους και τον κύριο λόγο τον έχει η μουσική. Μια παράσταση «πάνω» στον Σταμάτη, αφού παρουσιάζονται τραγούδια του από σχεδόν όλη την πορεία του, περιέχει αρκετά παλιά του τραγούδια που είχαν καιρό να ακουστούν και που έχουν αναφορά τους τον έρωτα. Το χαρακτηριστικό της παράστασης επίσης είναι ο τίτλος της «Ολοι ένα» που με επικεφαλής τον Σταμάτη, ο Σάκης Καραθανάσης, ο Κώστας Μπουγιώτης, ο Γιώργος Στιβανάκης, ο Χάρης Φλέουρας και εγώ, μαζί με τους μουσικούς Αρη Βλάχο, Βάϊο Πράπα, Γιώργο Ταμιωλάκη γινόμαστε … ένα, στοχεύοντας να βάλουμε στην παρέα μας και το κοινό. Απ’ ότι φαίνεται μάλλον κάτι καταφέρνουμε».

 

- Μουσικό θέατρο: Είναι αυτό σε εκφράζει πιο πολύ;

«Το τραγούδι πάντα το αγαπούσα και είχα και μια φυσική ευκολία στην απόδοσή του. Μάλιστα πριν πάρω την απόφαση να ασχοληθώ επαγγελματικά με το θέατρο, ένας πολύ καλό μου φίλος ηθοποιός, με προέτρεπε να κάνω σπουδές στο τραγούδι. Τώρα, η ενασχόληση με το μουσικό θέατρο έτυχε αφού συνεργάστηκα με το Σταμάτη και τη «Σπείρα», αλλά ναι, μ’ αρέσει αρκετά. Βέβαια μου έχει λείψει και η καθαρή πρόζα, μια αμιγώς θεατρική παράσταση».

 

- Ποιος είναι ο ρόλος που κάποια στιγμή ονειρεύεσαι να παίξεις;

«Αυτός που παίζω φέτος, το Φεγγάρι από το ‘Ματωμένο γάμο’ του Λόρκα. Βέβαια στη φετινή παράσταση δεν είναι ρόλος, είναι θα έλεγα μια αφηγηματική απόδοση ενός θεατρικού κειμένου. Θα ήθελα να ερμηνεύσω το ρόλο του Φεγγαριού σε μια αμιγώς θεατρική παράσταση. Επίσης ένας ακόμη ρόλος που θα ήθελα να ερμηνεύσω είναι ο Ιάγος από τον Οθέλο του Σαίξπηρ. Θεωρώ ότι είναι ένας ρόλος που σε κεντρίζει να τον ερευνήσεις και μπορεί να ιντριγκάρει τον ηθοποιό να εμβαθύνει πολύ σ’ αυτή την προσωπικότητα».

 

- Ποιο είναι το τραγούδι που όσες φορές και αν το έχεις πει, δεν το έχεις βαρεθεί ακόμα;

«Είναι ένα τραγούδι που το αγαπώ πολύ, αλλά δεν έχει τύχει να το πω ποτέ σε παράσταση. Το "Είμαι αητός χωρίς φτερά" του Μάνου Χατζιδάκι που είναι ο αγαπημένος μου».

 

- Γιατί αυτό το τραγούδι;

«Δεν υπάρχει γιατί. Δεν ξέρω, για το στίχο, τη μουσική; Μόνο και μόνο γιατί είναι Χατζιδάκις; Είναι πολλά ακόμα τα τραγούδια που αγαπώ, που θα ήθελα να ερμηνεύσω αλλά νομίζω ότι αυτό είναι που δεν θα το βαρεθώ να το λέω και να το ακούω».

 

- Κινηματογραφικά συμμετείχες φέτος στην βραβευμένη ταινία «Ο σπόρος» με πρωταγωνίστρια την δική μας Γιούλικα Σκαφιδά. Πως ήταν αυτή η συνεργασία;

«Ηταν η πρώτη μου κινηματογραφική εμπειρία, οπότε και μόνο απ’ αυτό ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Για τη Γιούλικα τι να πω; Οπως είπες είναι δικιά σας άρα την ξέρετε! Την έχω δει πολλές φορές στο θέατρο και είναι μια πολύ καλή ηθοποιός, όλοι ξέρουν ότι είναι μια πολύ καλή συνάδελφος και ένα πολύ γλυκό και χαμογελαστό πλάσμα».

 

- Με τη Μεσσηνία ποια είναι η σχέση σου; 

«Είναι μια περιοχή με φυσική ομορφιά αρχικά, έχω κάνει διακοπές εκεί, έχω φίλους. Μ’ αρέσει το ελαιόλαδο που παράγετε, τα γλυκά της Καλαμάτας που είναι μια πόλη που μπορείς να κάνεις βόλτες με το ποδήλατο. Την Καλαμάτα την αγαπώ και την ξεχωρίζω για έναν επιπλέον λόγο. Οτι είναι μια πόλη με παραγωγή πολιτισμού αξιοσημείωτη. Εχει ένα ΔΗΠΕΘΕ με σημαντική ιστορία και προσφορά στο χώρο του θεάτρου, έχει το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας και γενικά είναι μια πόλη … μυημένη στην τέχνη. Θα ήθελα πάρα πολύ να μας δοθεί η ευκαιρία να παρουσιάσουμε την παράστασή μας στην Καλαμάτα».

 

- Τι σε θυμώνει πιο συχνά;

«Η αδικία σε όλα τα επίπεδα. Από το ρατσισμό που βιώνουν πολλοί άνθρωποι, τον πόλεμο, τα παιδιά που χάνονται σε όλη αυτή τη βαρβαρότητα της προσφυγιάς, μέχρι και την αδικία που ζουν χιλιάδες άνθρωποι στην καθημερινότητά τους. Ανθρωποι που αξίζουν μια ευκαιρία και δεν τους δίνεται. Ακόμη και την αδικία που μπορεί να συμβαίνει μέσα σε μια παρέα, σε μια απλή συζήτηση ανθρώπων».

 

- Και τι σε κάνει να χαμογελάς;

«Τα παιδιά και οι ατάκες που ακούω να λένε! Πρόσφατα ρώτησα έναν πιτσιρίκο: "πως σε λένε;" Και εκείνος μου απάντησε: "λιοντάρι"… Ε, πώς να μην γελάσεις με τέτοια απάντηση; Επίσης με κάνουν να χαμογελώ τα κοράλλια μου! Είμαι συλλέκτης ενός είδους που λέγεται "ζωάνθους" και μελετάω πολύ αυτό το κομμάτι… Επιστήμη ολόκληρη!».