“Γιατί πιστεύεις ότι μπορείς να τρέξεις γρηγορότερα από εκείνη;”
“Γιατί το ξέρεις ότι εκείνη δεν μπορεί;”
“Γιατί πηγαίνει για θεραπεία και εσύ όχι;”
Τεστάρω τον Σίλας για να δω πως και με ποιο τρόπο καταλαβαίνει την σχεδόν 8χρονη αδερφή του. Ήξερα πως ο καιρός θα περνούσε πολύ γρήγορα και θα ήταν σύντομα σε θέση να καταλάβει πως η Έλα ήταν διαφορετική. Τους τελευταίους μήνες, η ώρα δεν ήταν σωστή. Στα μάτια του γιου μου, τα πάντα ήταν φυσιολογικά με την αδερφή του, η ικανότητά του να κάνει πράγματα μπορούσε να οριστεί από το μεγαλείο του, όχι από την αναπηρία της Έλα.
Αυτή την εβδομάδα έχει αλλάξει. Είχαν έρθει οι φίλοι του Σίλας στο σπίτι και εκείνος ήθελε να δει πώς η Έλα συναναστρέφεται με κάποιον ο οποίος είναι απλά δυο χρόνια μεγαλύτερος. Ακόμη όμως το κενό μεταξύ του φίλου και της Έλα φαινόταν πολύ μεγαλύτερο από δύο χρόνια. Αναρωτιόμουν αν ο Σίλας το είχε δει.
Του έκανα μερικές ερωτήσεις, αλλά δεν φαινόταν να έχει παρατηρήσει κάτι, έτσι τον ρώτησα τελικά: “Ξέρεις τι είναι το σύνδρομο ντάουν;”
Είπε, “Όχι”
Του εξήγησα, “Το Σύνδρομο ντάουν είναι μια κατάσταση που κάνει πολλά πράγματα πιο δύσκολα. Χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να μάθει κάποιος πράγματα. Πρέπει να έχεις επιπλέον βοήθεια. Όποιος το έχει, οι μύες του δεν είναι τόσο δυνατοί, έτσι είναι πιο δύσκολο για εκείνον ή εκείνη να τρέξει ή να πηδήξει.”
Φάνηκε με αυτά που του είπα να το κίνησα την περιέργεια, έτσι το ρώτησα, “Ξέρεις κάποιον που να έχει σύνδρομο ντάουν;”
Ανέφερε κάνα δυο παιδιά που βλέπουμε περιστασιακά.
Συμφώνησα, αλλά τον πίεσα να μου πει αν ξέρει κάποιον άλλο. Δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι.
Είπα, “Η Έλα έχει Σύνδρομο ντάουν.”
Θα μπορούσατε να πιστέψετε πως του έδωσα μπουνιά στο πρόσωπο. Η απαθής συζήτηση έγινε προσωπική. Το πρόσωπό του ζάρωσε και έκανε μια παύση πριν πει, “Κακόμοιρη Έλα...”
Τον διαβεβαίωσα πως καθώς μιλούσαμε, όλα επρόκειτο να πάνε καλά.
Είπε, “Είναι ακόμα χαρούμενη.”
και του είπα, “Ναι, είναι.”
Τον ρώτησα ύστερα, “Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί η Έλα πάει συχνά για θεραπεία και εσύ όχι;”
Είπε πως είχε, και έτσι του είπα ότι η Έλα χρειάζεται περισσότερη βοήθεια για να μάθει κάποια πράγματα.
Είπε μετά, “Πράγματα σαν τα μαθηματικά;” Και του είπα, “Ναι, σαν τα μαθηματικά. “
Ήταν σιωπηλός για μια στιγμή και καθώς ξεκίνησε να πάει προς την πόρτα για να φύγει από το δωμάτιο, ο 5χρονος γιος μου, μου είπε, “Μπαμπά, είμαι χαρούμενος που η Έλα είναι η αδερφή μου.”
Είπα, “Ω, αλήθεια, γιατί;”
Μου απάντησε, “Γιατί έτσι μπορώ να την προσέχω και να μαθαίνω πράγματα από εκείνη.”
Συμφώνησα μαζί του. Είμαι και εγώ πολύ χαρούμενος που η Έλα είναι η αδερφή του. Είναι καλύτερο και για τους δύο.
Kevin A. Thompson
Πηγή: kevinathompson.com
Μετάφραση: Δημήτρης Βασιλαδιώτης
