ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Όλο το ελληνικό θέατρο ήταν εκεί. Για να αποχαιρετίσει, σήμερα, στο Α' Νεκροταφείο τον αγαπημένο δάσκαλο και σκηνοθέτη, τον ακάματο εργάτη της τέχνης, Διαγόρα Χρονόπουλο που έφυγε την περασμένη Τετάρτη , από τη ζωή, σε ηλικία 76 ετών χτυπημένος από την επάρατο νόσο.
Προσωπικότητα πολύπλευρη, άνθρωπος ανοιχτός και οραματιστής, ο Διαγόρας Χρονόπουλος υπηρέτησε το θέατρο από διαφορετικά πόστα, πάντοτε με συνέπεια κι αποτελεσματικότητα, με γνώση, οργάνωση και σωστό σχεδιασμό, με τόλμη αλλά και με καίριες επιλογές. Υπήρξε αδιάσπαστη φιγούρα με την καθημερινότητα του Θεάτρου Τέχνης για πάνω από δέκα χρόνια. Κι ο θάνατός του, είναι το θλιβερό κλείσιμο μιας εποχής για την σκηνή του Καρόλου Κουν.
Υπό τους ήχους των μελωδιών του Μάνου Χατζιδάκι («Το αστέρι του βοριά», «Μην τον ρωτάς τον ουρανό», «Χάρτινο το φεγγαράκι», «Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι») - που ερμήνευσαν μουσικά μαθητές του από τη Σχολή του θεάτρου Τέχνης-, οι τρεις κόρες του Δάφνη, Ελισάβετ και Μαρίνα, η πρώην σύζυγός του Ελένη Κούρκουλα, συγγενείς, φίλοι και συνάδελφοι συνόδευσαν τον Διαγόρα Χρονόπουλο στην τελευταία του κατοικία. Με λουλούδια στα χέρια, ένα δυνατό χειροκρότημα και μια βουβή θλίψη. Για τον «ευαίσθητο, δίκαιο, πάντα δραστήριο » σκηνοθέτη που «υπηρέτησε ουσιαστικά το θέατρο και ήξερε να διδάσκει και να καθοδηγεί τους ηθοποιούς όσο λίγοι». «Ήταν ο φίλος μας, χωρίς επίθετο. Ήταν ο Διαγόρας. Έφυγε ήσυχος σπίτι του ανάμεσα στους αγαπημένους του και στα αγαπημένα του κείμενα μιας ζωής, σε μια εποχή που η απουσία του θα είναι βαριά», είπε στον επικήδειο που εκφώνησε ο παιδικός του φίλος και σκηνογράφος Γιώργος Ζιάκας. Η ηθοποιός και στενή συνεργάτης του, Κάτια Γέρου μίλησε για το μεγάλο πείσμα και την αφοσίωση του Δ. Χρονόπουλου να κρατήσει το Θέατρο Τέχνης, « ζωντανό και ανοιχτό» στους καλλιτέχνες και να το στηρίξει με όλες του τις δυνάμεις μέχρι το τέλος της ζωής του. Ήταν εξάλλου, ο ίδιος που άνοιξε το δρόμο στην επόμενη γενιά, τη Μαριάννα Κάλμπαρη, όπως και σε δεκάδες αποφοίτους της σχολής, σημερινούς πρωταγωνιστές του θεάτρου. «Σε αυτό το σκοπό αφιέρωσε τη ζωή του, ο Διαγόρας τα τελευταία 11 χρόνια της ζωής του και τα κατάφερε. Ένιωσε δέος όταν του έγινε η πρόταση να αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση του θεάτρου σε μια εξαιρετικά δύσκολη εποχή. Δεν ξέχασε ποτέ τις ρίζες του , από πού ξεκίνησε. Παρέλαβε το 2004 ένα θέατρο με προβλήματα και χρέη και κατάφερε να το ξεχρεώσει και να του δώσει ελπίδα. Αυτή ήταν μία πράξη γενναία», είπε προσθέτοντας: « Αν σήμερα το αγαπημένο μας θέατρο- που είναι κληρονομιά όλων μας- εξακολουθεί να υπάρχει, δεν οφείλεται μόνο στο διοικητικό και οικονομικό του ταλέντο. Χρειάζεται ψυχική θερμοκρασία και τάξη και ευφυΐα. Όλα αυτά τα διέθετε ο Διαγόρας. Είναι σημαντικό να τον θυμόμαστε και να τον τιμάμεΟ Γιάννης Φέρτης αναφέρθηκε στη φιλία τους που ξεκινά από τα μαθητικά τους χρόνια. «Λένε συχνά ότι η ζωή προχωράει. Ξέρω πως τα χρόνια που θα ζήσω, θα σε θυμάμαι όλο και λιγότερο , όπως τη μητέρα μου, τον πατέρα μου και τον αδελφό μου… Μα όταν σε θυμάμαι θα γυρίζω πολλά χρόνια πίσω , όταν είμαστε συμμαθητές στο γυμνάσιο. Όταν γύρω στα 17 μας χρόνια, κάναμε ότι πέφτουμε για ύπνο, το σκάγαμε από τους γονείς μας και πηγαίναμε κρυφά σε ένα από τα δύο καφενεία που διανυκτέρευαν στη Λ. Αλεξάνδρας. Πίναμε οπωσδήποτε καφέ και καπνίζαμε. Και το σημαντικότερο για εμάς: μιλούσαμε μόνο για θέατρο», είπε ο Γιάννης Φέρτης τονίζοντας πως πέρα από τις σκηνοθεσίες του Δ. Χρονόπουλου, τον θαύμαζε πάντα για την «ευαισθησία, την εντιμότητα, το μυαλό και τις ικανότητές του».
Περισσότερα στο protothema.gr