στη δυτική παραλία Καλαμάτας με καλεσμένο ομιλητή το Μελέτη Μελετόπουλο διδάκτορα Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Τη συζήτηση θα συντονίσει ο κοινωνιολόγος Σταύρος Καραμπάτος. "Ο Πουλαντζάς διαφωνούσε με καίριες όψεις του κλασικού μαρξισμού. Λόγω όμως της της ισχυρής εκείνη την εποχή κυριαρχίας της μαρξιστικής ιδεολογίας και λόγω της δικής του πολιτικής στράτευσης, δεν προχώρησε σε μια ανοιχτή θεωρητική σύγκρουση με τον μαρξισμό, αλλά περιορίστηκε στην ανασκευή κλασικών μαρξιστικών θέσεων εν ονόματι του Μαρξ, και μάλιστα με παραπομπές σε πρωτογενή μαρξιστικά κείμενα. Κοινωνιολογικά και κυρίως οντολογικά ο Πουλαντζάς δεν εξέφραζε τον ιδεότυπο του στρατευμένου μαρξιστή, αλλά μάλλον αυτόν του ανεξάρτητου και αδέσμευτου διανοούμενου. Μάλιστα, αν ξεφύγουμε από τα στερεότυπα και το αυτολογοκριτικό πλαίσιο της Μεταπολίτευσης, οφείλουμε να προβληματιστούμε από το γεγονός ότι ο Πουλαντζάς ήταν χριστιανός ορθόδοξος, πατριώτης, χαρακτηριζόταν από έντονη εθνική συνείδηση και λάτρευε την πατρίδα των προγόνων του, την Μάνη, στοιχεία που θεωρούνταν συντηρητικά και πολιτικώς μη ορθά στους ιδεολογικούς χώρους όπου έδρασε ο Πουλαντζάς. O Πουλαντζάς, έχοντας προ πολλού αποκηρύξει τον σταλινισμό, είχε επιπλέον αποστασιοποιηθεί συνολικά από την μαρξιστική πολιτική θεωρία και είχε προσχωρήσει στη λεγόμενη αστική πολιτική επιστήμη και στο κοινοβουλευτικό δημοκρατικό μοντέλο, κατανοώντας ότι απαιτούνται μηχανισμοί διαμεσολάβησης μεταξύ των μαζών και της εξουσίας. Διερευνούσε ταυτόχρονα άλλες φιλοσοφικές κατευθύνσεις, όπως π.χ. την καντιανή φιλοσοφία του Κωνσταντίνου Τσάτσου. Ο Ernesto Laclau μάλιστα σημειώνει (''Κυριακάτικη Αυγή'', 10-10-2004) ότι ο Πουλαντζάς είχε κατανοήσει ότι η βασική προϋπόθεση της μαρξιστικής πολιτικής θεωρίας, δηλαδή η ταξική πόλωση, δεν υφίστατο πλέον λόγω της αυξανόμενης ετερογένειας των σύγχρονων κοινωνιών. Είχε συνειδητοποιήσει επίσης ότι το κράτος είχε παύσει να αποτελεί τον μοναδικό πόλο εξουσίας στις νεότερες κοινωνίες. Ο Πουλαντζάς επεσήμαινε (''Νέα'', 17 και 18/9/1979) τις ''αξιοσημείωτες δυνατότητες της πολιτιστικής προσαρμοστικότητας του καπιταλισμού'' και διαπίστωνε την παρακμή των πολιτικών κομμάτων ως κεντρικών πολιτικών θεσμών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και την υποκατάστασή τους από καινοφανείς θεσμούς όπως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Κάθε απόπειρα αναθεωρημένης προσέγγισης - πολύ περισσότερο στην Ελλάδα - εκλαμβάνεται ως ιεροσυλία. Αυτό ίσως εξηγεί και την απουσία και την απουσία ουσιαστικής και κριτικής ενασχόλησης με το έργο του σπουδαίου στοχαστή από τον ίδιο του τον χώρο. Πιθανόν μια σοβαρή συζήτηση να προέλθει ως συνήθως - από την Εσπερία". Μελέτης Μελετόπουλος, ''Βήμα ιδεών'', 5/2/2010.