Μην περιμένετε από μένα να επιτεθώ στον Χρήστο Καλογρίτσα. Δεν το σηκώνει η ψυχή μου. Μετά από όσα ζήσαμε, τον αισθάνομαι κομμάτι δικό μου άνθρωπο. Αλλωστε, για όσα «κουφά» αποκαλύπτονται -αλλά και περισσότερα ακόμη που πρόκειται να αποκαλυφθούν- περί αυτή την περιπέτεια με τις αδειοδοτήσεις και την κατασκευή νέων «καναλαρχών», η ευθύνη βαρύνει λιγότερο εκείνους που σπρώχνονται να μπουν στο «τηλεοπτικό τοπίο» και περισσότερο εκείνους που τους σπρώχνουν. Που τους επέλεξαν για το συγκεκριμένο πολιτικό παιγνίδι. Ωστε να έχουν «δικούς τους» καναλάρχες.
Τα κριτήρια επιλογής κάθε άλλο παρά είναι ιδεολογικά. Διότι μπορεί μεν ο Καλογρίτσας να ανήκει στην ευρύτατη Αριστερά, αλλά ο έτερος επιλεγμένος από νωρίς για να πάρει άδεια -σας το είχα γράψει εγκαίρως- ο Ευάγγελος Μαρινάκης, δεν έχει καμία σχέση με τον χώρο αυτό. Το μόνο «κόκκινο» στοιχείο του είναι το χρώμα του «Θρύλου». Αλλά δεν έχει καμία σημασία που δεν είναι ιδεολογικώς «δικός τους». Αρκεί που είναι «δικός του» άνθρωπος. Εκείνου που κάνει την αναδιανομή του τηλεοπτικού μας πλούτου. Του Νίκου Παππά.
Τα πιο αφοσιωμένα μέσα ενημέρωσης, απέναντι σε αυτή την κυβέρνηση, είναι εκείνα που ελέγχει ο… δεξιός Μαρινάκης. Από τα έντυπα και ραδιοφωνικά «Παραπολιτικά», ως την «Επένδυση» και το «Καρφί», δεν θα ακούσετε ή δεν θα διαβάσετε ποτέ αιχμηρή κριτική κατά της κυβέρνησης. Και πώς αλλιώς να γινόταν δηλαδή, αφού ο άτυπος «σύμβουλος έκδοσης» δεν είναι άλλος από το Νίκο Παππά;
Τυχαίως καρατομήθηκε ο υπουργός για την καταπολέμηση της διαφθοράς Παναγιώτης Νικολούδης; Ή μήπως για το… χατίρι μου;
Γιατί να τα βάλω λοιπόν με τον Καλογρίτσα; Επειδή τον επέλεξαν ως πρόβατο επί σφαγή -όπως άλλοτε ο Ανδρέας τον Πόπωτα και τον Καρανάσο- και αυτός δεν έκανε τον κόπο να ρωτήσει εκείνους που θα μπορούσαν να του πουν «κάτσε ρε βλάχο μου μακριά, γιατί θα κάμεις τόσους οχτρούς όσους δεν βάζει ο νους σου. Και χωρίς κέρδος κέρατα;».
Γ. Π. Μασσαβέτας
