Στο μέγιστο των εθνικών μας προβλημάτων, το Κυπριακό, είδαμε το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων. Διότι ο εκπρόσωπος των Τουρκοκυπρίων Μουσταφά Ακιντζί ακολούθησε τις «ντιρεκτίβες» του σουλτάνου Ταγίπ Ερντογάν όστις είχε σπεύσει να προκαταλάβει τις εξελίξεις, δηλώνοντας ότι αποκλείεται να αποδεχτεί την επιστροφή της Μόρφου και τον αισθητό περιορισμό της ακτογραμμής που κατέχουν οι τουρκικές δυνάμεις, που είναι πολύ μεγαλύτερη από την ακτογραμμή των ελεύθερων περιοχών.
Στο έτερο εθνικό πρόβλημα, της Θράκης, ο σουλτάνος ζητά επαναδιαπραγμάτευση της Συνθήκης της Λωζάνης και μιλά συνεχώς για τη Δυτική Θράκη ωσάν να είναι τμήμα του τουρκικού έθνους που… παρανόμως κατέχουν οι Ελληνες.
Σαν να μην έφθαναν τα προβλήματα με την Τουρκία, τώρα αντιμετωπίζουμε και τον εθνικιστικό λαϊκισμό του «σοσιαλιστή» πρωθυπουργού της Αλβανίας Εντι Ράμα: Οχι μόνο ακύρωσε τη συμφωνία για τον καθορισμό της ελληνοαλβανικής υφαλοκρηπίδας, υποκινούμενος «από τρίτο παράγοντα», όπως αποκάλυψε ο προκάτοχός του Σαλί Μπερίσσα, δηλαδή τον Ερντογαν. Αλλά θέτει και θέμα… συνεκμετάλλευσης των κοιτασμάτων πετρελαίου στο Ιόνιο.
Ταυτοχρόνως από τη μία θέτει θέμα «δικαιωμάτων» των Τσάμηδων στη Θεσπρωτία και από την άλλη επιτίθεται συστηματικώς στα δικαιώματα και τις ιδιοκτησίες των Ελλήνων της Χιμάρας και γενικώς της Βορείου Ηπείρου.
Αλλά ούτε με τους εταίρους μας πάνε καλύτερα τα πράγματα. Εκείνοι που είχαν τάξει την ουσιαστική μείωση του χρέους στον Γιώργο Παπανδρέου, όταν υπέγραφε το πρώτο μνημόνιο, αλλά και είχαν δεσμευθεί ενυπογράφως έναντι των Σαμαρά και Βενιζέλου όταν εκείνοι υπέγραφαν το δεύτερο, τώρα μεθοδεύουν μια λύση κατά την οποία θα μας πράξουν κάποιες… διευκολύνσεις στην αποπληρωμή. Αλλά χωρίς να γίνει πραγματικό «κούρεμα» στο τεράστιο ύψος αυτού του χρέους, που αυξήθηκε ακόμη περισσότερο με τρίτο, το «αριστερό» μνημόνιο.
Ολα αυτά θα επέβαλαν ένα άλλο πολιτικό κλίμα. Μια προσέγγιση των πολιτικών δυνάμεων, ώστε ενωμένοι να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις. Αντ’ αυτού η εξουσία εξαντλεί το πάθος και την ευρηματικότητά της σε νομοθετικές ακροβασίες για τον έλεγχο της ενημέρωσης. Φρενοκομείο δηλαδή.
Γ.Π. Μασσαβέτας
