Η Ελλάδα είναι ίσως η τελευταία χώρα – μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης που έχει δημοκρατικά κατανεμημένο τον ακίνητο πλούτο της. Δηλαδή, μεγάλο ποσοστό γης είναι μοιρασμένο σε αντίστοιχα υψηλό ποσοστό κατοίκων της.
Αυτό μπορεί να είναι -για τους ανθρώπους και, τελικά, για την Ελλάδα- πλεονέκτημα παραγωγής ισχυρών πατριωτικών και τοπικιστικών αισθημάτων και δεσμού με την έννοια της καταγωγής και της υπεράσπισης των πατρίων την δύσκολη στιγμή, δεν είναι ωστόσο επωφελές για την οικονομία της Ε.Ε.
Κι αυτό διότι ο, εδώ και δεκαετίες, προσανατολισμός της Ενωσης, ευνοεί τα μεγάλα επιχειρηματικά μέτωπα, προκειμένου ν’ ανταποκριθεί στον εσωτερικό καπιταλιστικό ανταγωνισμό που ονομάζεται «παγκοσμιοποίηση». Αλλωστε αυτή ήταν και η κύρια ανάγκη για την δημιουργία ενός ισχυρού νομίσματος που θα μπορούσε να ανταγωνιστεί επαρκώς αντίστοιχα «σκληρά». Αυτή η σκληρότητα θα επιτυγχανόταν μόνον με την στήριξη μιας εξ ίσου ισχυρής οικονομίας. Κι αυτή ήταν η γερμανική. Γι’ αυτό άλλωστε το ευρώ δημιουργήθηκε καθ’ εικόνα και ομοίωση του μάρκου!
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, τα μηνύματα που έφθαναν από τις Βρυξέλλες, πρωτεύουσα της τότε ΕΟΚ, έκαναν σαφές ότι ο ελληνικός αγροτικός τομέας είναι προβληματικός, λόγω ακριβώς του «κατατεμαχισμένου, μικρού κλήρου».
Παντελώς ανέτοιμη η χώρα μας εισήλθε στον ευρωπαϊκό στίβο ν' ανταγωνισθεί «πολύ οργανωμένες κοινωνίες». Χωρίς παιδεία και πολιτική ηγεσία να προβλέπει, να σχεδιάζει και να υλοποιεί με συνέπεια και σε μεγάλο βάθος χρόνου. Με κρατικό μηχανισμό δυσκίνητο και αρκετά διαβρωμένο από την διαφθορά. Με την παραγωγή ήδη διαλυμένη, και την όποια ενεργή, βαρέως ασθενούσα. Με τους υπηκόους χωρίς παιδεία (γενικώς) και χωρίς διάθεση συλλογικότητας.
Το ελληνικό κράτος, παρά τις συνεχείς επιφανειακές επιδιορθώσεις, εξακολουθούσε στα κρίσιμα θέματα να παρουσιάζει συμπεριφορές που μόνον στην οθωμανική περίοδο, ως παθογένειες, υπήρχαν. Αυτά τα προβλήματα τα ευρωπαϊκά κράτη τα είχαν θεραπεύσει προ πολλού˙ γι’ αυτό άλλωστε πέτυχαν σε πάρα πολλούς τομείς έτσι ώστε να τα προτιμούν για μάθηση, εργασία και διαμονή μεγάλα ποσοστά κατοίκων, κυρίως των κρατών του Ευρωπαϊκού Νότου και υπήκοοι τρίτων χωρών.
Οι Ελληνες προπονηθήκαμε επί δεκαετίες στην λογική του κράτους – πατέρα αφέντη. Δεν αναλάβαμε ποτέ ατομικές αλλά ούτε και συλλογικές (σε επίπεδο, συλλόγου, χωριού, συνεταιρισμού, κόμματος, κοινωνίας) ευθύνες, διότι έπεφτε παντού η σκιά του κράτους. Προστατευτισμός και συμπεριφορά αγά! Ετσι εξελίχθηκε στον μεγαλύτερο και καλύτερο (από άποψη ευθυνών, σιγουριάς και καταπόνησης) εργοδότη, που άφηνε όμως ανεξέλεγκτα «τα ημέτερα» παιδιά του και εμπόδιζε, με πάρα πολλούς τρόπους, την παραγωγή ολιγοδάπανου- ποιοτικού έργου, ακόμη και από τον ιδιωτικό τομέα που ήταν και ο βασικός αιμοδότης του. Ελάχιστοι τομείς του ξέφευγαν κι αυτοί για βραχύ χρονικό διάστημα.
ΔΑΣΟΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑ
Είναι γνωστό πως ό,τι αγγίζει το ελληνικό κράτος είναι απίθανο να μην μετατραπεί σε άνθρακα. Η μεγίστη των αποδείξεων δεν είναι άλλη από την οικονομική κατάσταση στην οποία περιέπεσε η πατρίδα μας.
Ενα από αυτά που θέλησε να προστατέψει, οργανωμένα πλέον, ήταν και το δάσος. Στην πρόσφατη ιστορία έθεσε σε ισχύ τον νόμο -βάση 998/79 (νόμου Ι. Μπούτου), ο οποίος περιλαμβάνει πάρα πολλά θετικά στοιχεία αλλά και αρκετά αρνητικά, τα οποία, ενώ θα μπορούσαν να βελτιώνονται σταδιακά, αφέθηκαν επί δεκαετίες στην τύχη τους. Το βασικότερο ελάττωμα του συγκεκριμένου νόμου είναι, κατά τη γνώμη μας, ότι δεν δημιουργεί φίλους της άγριας βλάστησης αλλά ορκισμένους εχθρούς. Πολλοί υποψιάζονται ως αιτία αρκετών πυρκαγιών την εκχέρσωση, δηλαδή την καταστροφή της αυτοφυούς βλάστησης. Αυτό γίνεται διότι η κάλυψη μεγάλου ποσοστού του εμβαδού ενός αγροτεμαχίου από αυτοφυή – ξυλώδη βλάστηση, συνεπάγεται και τον χαρακτηρισμό του από τις Δασικές Υπηρεσίες ως «δασικού».
Η «επιχείρηση» άτυπης, και στερουμένης δικαίου, δήμευσης της ιδιωτικής περιουσίας, με την δικαιολογία της προστασίας του περιβάλλοντος, ξεκίνησε μετά τον δασικό νόμο του 1979 και εντάθηκε τις επόμενες δεκαετίες, ιδιαίτερα σε περιοχές που γνώρισαν τουριστική ανάπτυξη, όπως η Μάνη. Εννοείται χωρίς Εθνικό Κτηματολόγιο! Και αυτά σε μια χώρα που δεν απελευθερώθηκε ποτέ από το οθωμανικό δίκαιο* επί της ιδιοκτησίας, δεδομένου ότι εξακολουθεί να το έχει σε ισχύ (!) αναγνωρίζοντας φιρμάνια, ταπία, μουλκ, εραζέ και άλλα «τούρκικα χαρτιά» ως τα ισχυρότερα αποδεικτικά ιδιοκτησίας!
Την ίδια ώρα, το πραγματικό – υψηλό δάσος μειωνόταν δραματικά. Στην Πεντέλη και σε λοιπές περιαστικές αλλά πραγματικά δασικές περιοχές – φιλέτα ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια βίλες, υπογραμμίζοντας απλώς ότι οι νόμοι δεν ισχύουν για όλους το ίδιο, καθώς και την διαφθορά που είχε εισέλθει σε έναν ακόμη τομέα της δημόσιας ζωής.
Οφείλουμε να σημειώσουμε ότι για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, κατά παράβαση του Συντάγματος, η Δασική Υπηρεσία αποφαινόταν όχι μόνο για τον χαρακτήρα μιας έκτασης αλλά και για το ιδιοκτησιακό καθεστώς της, αφού θεωρούσε την όποια «δασική έκταση» de facto «δημόσια»!
Αλλά και αυτή η ίδια η διαδικασία εκδίκασης των ενστάσεων, από τις πρωτοβάθμιες ή δευτεροβάθμιες επιτροπές, επί ενός χαρακτηρισμού εκτάσεως, επί της ουσίας γέρνουν υπέρ του χαρακτηρισμού του δασάρχη, ενώ το Συμβούλιο της Επικρατείας κρίνει απλώς την νομιμότητα της διαδικασίας και όχι την ουσία της υπόθεσης!
Η εκατοντάδες εξιστορήσεις περιπτώσεων εμπλοκής με το Δασαρχείο, που διηγούνται ιδιοκτήτες γης σε όλη την Ελλάδα, εξηγούν τον παραλογισμό και όχι μόνον…
ΚΡΑΤΟΣ ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ
Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι επί της ουσίας μεγάλο μέρος της Ελλάδας (από την πάλαι ποτέ συνοριογραμμή Αχελώου - Σπερχειού και κάτω) διαθέτει Εθνικό Κτηματολόγιο, το οποίο συντάχθηκε από τους Βαυαρούς του Οθωνα και είναι ακριβέστατο. Με βάση αυτές τις καταγραφές (ακριβέστατα τοπογραφικά) και για την τότε επικράτεια, διαχωρίστηκαν οι εθνικές γαίες από τις ιδιωτικές. Ακολούθως, μέσω των Εθνικών Παραχωρητηρίων και έναντι τιμήματος, δόθηκαν αρκετές εκτάσεις σε κατοίκους. Όπως όλες οι θετικές ενέργειες έτσι και αυτή των Παραχωρητηρίων, στην πορεία του χρόνου εξευτελίσθηκε από το πολιτικό σύστημα του κοτσαμπασισμού των κομματαρχών. Ετσι, φθάσαμε σε απίστευτα σημεία και να μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι είναι ζήτημα να έχουν διασωθεί υψηλά ποσοστά δημόσιας γης και να μην έχουν παραδοθεί χαριστικά σε «ημέτερους».
Κι όμως, αυτά τα στοιχεία ουδέποτε κωδικοποιήθηκαν, ουδέποτε βγήκαν με μορφή, έστω, μελέτης. Βρίσκονται θαμμένα στην Διεύθυνση Δημόσιας Ακίνητης Περιουσίας και στο υπουργείο Εξωτερικών. Πρόκειται περί συγκαλύψεως, διότι το σύστημα - κράτος, στο πέρασμα των χρόνων, τα έχει ξεπουλήσει σχεδόν όλα! Αν καταγραφούν τα στοιχεία και γίνουν οι απαιτούμενες παραβολές, θα βρεθούμε προ πολλών εκπλήξεων και το ελληνικό κράτος κατά πολύ φτωχότερο σε ακίνητη περιουσία. Μερικοί δε μεγαλογαιούχοι μπορεί να αποδειχθούν με περιουσία... δημόσια!
Το δεύτερο υποκριτικό είναι το Ελαιοκομικό Μητρώο, το οποίο διαθέτει και πρόσφατες φωτογραφίες του κράτους (και όχι των Αγγλων του 1945). Μέσω αυτών, λοιπόν, αναγνωρίζονται τα ελαιοπερίβολα (που δεν αναγνωρίζουν οι δασικοί χάρτες!) και έτσι καταβάλλονται οι επιδοτήσεις. Τώρα συμβαίνει το εξής τραγΕλλαδικό: το μεν Ελαιοκομικό να αναγνωρίζει εκτάσεις ως ελαιοπερίβολα και να τις επιδοτεί, ενώ οι Δασικοί Χάρτες τις χαρακτηρίζουν «δάσος»!!!
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, το κράτος αποφάσισε, αντί να προβαίνει σε μεμονωμένους χαρακτηρισμούς εκτάσεων, να το πράξει μαζικά δίκην εργολαβίας. Και ανέθεσε το έργο της σύνταξης των χαρτών σε ιδιώτες. Σε μια περίοδο που τα νοικοκυριά δεν έχουν να πληρώσουν το ηλεκτρικό τους ρεύμα, που η εργασία είναι τόσο δυσεύρετη όσο και ο χρυσός, που οι μισθοί έχουν πέσει στα τάρταρα, που η ανέχεια πλήττει ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας, αποφασίσθηκε νέο χαράτσωμα. Και μάλιστα πολύ άγριο προκειμένου να αποδείξει κάποιος ότι δεν είναι… συνεταίρος με το ελληνικό κράτος!
Αλλά ποιο κράτος; Αυτό που επί δεκαετίες, μετά τον Εμφύλιο, έζησε από τις εισροές συναλλάγματος των μεταναστών, τους οποίους το ίδιο είχε στείλει στο εξωτερικό (και το εσωτερικό μην ξεχνάμε), ερημώνοντας τα χωριά˙ αυτό που ποτέ δεν οργανώθηκε ώστε να έχει μια σοβαρή αγροτική πολιτική˙ που «πέρασε» πρόχειρα και ανοργάνωτα τον αγροτικό τομέα στην μηχανική καλλιέργεια, με αποτέλεσμα οι μικροί κλήροι να εγκαταλειφθούν από τους γέροντες που απέμειναν στα χωριά (κυρίως τις δεκαετίες '60 -’90) και να λογγώσουν. Και όλα αυτά χωρίς να λαμβάνεται υπ' όψιν η αλλαγή των συνηθειών των ανθρώπων που από οικιακή οικονομία** μετατράπηκε σταδιακά σε σουπερμαρκετική.
Και σήμερα, με την ανάρτηση των δασικών χαρτών ουσιαστικά όλος ο Νομός Μεσσηνίας παραμιλά, αφού τεράστιες καλλιεργημένες εκτάσεις εμφανίζονται (και χαρακτηρίζονται) ως δασικές. Οι ιδιοκτήτες πλέον καλούνται, θέλουν δεν θέλουν, ν’ αποδείξουν το αυτονόητο, βεβαίως καταβάλλοντας το ανάλογο τίμημα: για την ένσταση θα πρέπει να πληρώσουν μέχρι 1 στρέμμα 45 ευρώ, μέχρι 5 στρέμματα 135 ευρώ, μέχρι 20 στρέμματα 450 ευρώ, μέχρι 100 στρέμματα 900 ευρώ, μέχρι 300 στρέμματα 1.800 ευρώ και από 301 στρέμματα και πάνω 3.600 ευρώ. Και δεν είναι μόνον αυτό: καλούνται να συντάξουν τοπογραφικά, αφού το σύστημα απαιτεί συντεταγμένες και, φυσικά, να πληρώσουν και τον δικηγόρο που θα χειριστεί την υπόθεσή τους!
Αλήθεια, πόσοι συμπατριώτες μας έχουν τους πόρους να χρηματοδοτήσουν το νέο χαράτσωμα για να σώσουν την περιουσία τους από τις αρπακτικές διαθέσεις του ελληνικού κράτους;
Οι Δασικές Υπηρεσίες ξεκίνησαν την «εργολαβία» των χαρτών έχοντας ως αφετηρία μια σαθρή και επιστημονικά μη απολύτως έγκυρη βάση δεδομένων: τις αεροφωτογραφίες των Αγγλων του 1945. Αλήθεια, πόσοι άνθρωποι καλλιεργούσαν κατά την διάρκεια της Κατοχής και λίγο μετά με τα εμφύλια πάθη σε έξαρση; Μια ματιά στην Ιστορία δεν θα έβλαπτε… Επίσης, χρησιμοποιούν τις αεροφωτογραφίες του 1960, όταν ολόκληρη η χώρα μετανάστευε και οι αγρότες εγκατέλειπαν την ύπαιθρο αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής στο εξωτερικό, στην Αττική και τις πρωτεύουσες των νομών.
Δεν γνωρίζω, εκτός από την εισπρακτική λογική, τι άλλο μπορεί να επικρατεί στον νου των ανθρώπων που σκέφτηκαν την «εργολαβία» των δασικών χαρτών. Το βέβαιο είναι ότι δεν υπάρχουν αυτά που λέει και σκέπτεται η κοινωνία. Καλό θα είναι να την αφουγκραστούν και να αναζητήσουν πιο ρεαλιστική και κοινωνικά αποδεκτή προσέγγιση επί του ζητήματος. Εύχομαι, έστω και την ύστατη ώρα, οι κυβερνητικοί αρμόδιοι ν’ αντιληφθούν το εγκληματικό λάθος και να το διορθώσουν.
Εκτός κι αν θέλουν να συγκεντρώσει το κράτος μεγάλο μέρος γης υπό μορφήν «δασικών εκτάσεων», για να το παρουσιάζουν στους δανειστές προς εκποίηση. Ή σκέπτονται μόνιμη εγκατάσταση νεοφερμένων προσφύγων που θα χρειαστούν εκτάσεις... Διότι διαψεύδονται ότι προστατεύουν το περιβάλλον, αφού έχουν σε ισχύ νόμο που επιτρέπει την αποψίλωση - καταστροφή της αυτοφυούς βλάστησης (όπως στην περίπτωση της «Ελληνικός Χρυσός») για εγκατάσταση φωτοβολταϊκών, ανεμογεννητριών κ.λπ.
Τέλος, καλό θα είναι να λάβουν υπ’ όψιν τους ότι το δέσιμο των ανθρώπων με τη γη, συνοδευόμενο από παιδεία και συνεπώς πολιτισμένη συμπεριφορά του κράτους, δημιουργεί σοβαρούς πατριώτες και όχι αρπακόλλα αεριτζήδες – απάτριδες… Το Επος του '40 το φιλοτέχνησαν άνθρωποι της γης και όχι έμμισθοι, επιδοτούμενοι και γκόλντεν μπόις. Εκτός κι αν κάποιοι επιθυμούν να μετατραπούν οι Ελληνες μόνο σε δυστυχή φορολογικά υποζύγια χωρίς αναφορά σε πατρώα γη...
Υ.Γ.: Από τα γεγονότα επιβεβαιώνεται πόσο μπροστά έβλεπε ο Σύλλογος "Η Ευνομία" που αγωνίστηκε επί δεκαετία για την μανιάτικη γη. Τότε που μερικοί έλεγαν ότι τα μέλη της "θέλουν να φάνε δασικές εκτάσεις"... Σήμερα "το κακό" πλήττει τους πάντες.
* Δεν είναι πολύ άδικο για τους αγωνιστές που απελευθέρωσαν μια πατρίδα αυτή ν' αναγνωρίζει το δίκαιο του κατακτητή τους;
**Η ελληνική οικιακή οικονομία χρησιμοποιούσε την αυτοφυή βλάστηση επί της ουσίας ως καλλιέργεια και γι' αυτό ποτέ δεν προσπαθούσε να την εξαφανίσει.
