Πόσο έχουν γίνει όλα τόσο σύντομης διάρκειας στη ζωή μας!!! Και όσοι εξακολουθούν να διατηρούν τη συνήθεια, συνήθως οι γονείς δηλ. που έχουν παιδιά 6-12 ετών, αγοράζουν έναν χαρταετό τελευταία στιγμή, το πρωϊ της καθαρής Δευτέρας, τρέχουν να βρουν ένα μέρος για να τον πετάξουν, γρήγορα - γρήγορα τον πετάνε για καμιά μισή ώρα (κι αν τα καταφέρουν γιατί μπορεί να τύχει να βρέχει ή να μην έχει αέρα) γιατί έπεται τσιμπούσι με την παρέα και πρέπει γρήγορα - γρήγορα να φύγουν για να προλάβουν.
Το παιδί παρακολουθεί, μάλλον αμήχανο, δεν καταλαβαίνει και πολλά, δεν γίνεται δικό του θέμα, εξάλλου θέλει κάποια γνώση το πέταγμα. Την γνώση στον ελάχιστο χρόνο δεν μπορεί να την αποκτήσει, δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνο του και συνήθως ο μπαμπάς (επειδή βιαζόμαστε) που έχει μια κάποια γνώση αναλαμβάνει καθ΄ ολοκληρίαν το καθήκον!! Πού να περιμένουμε τώρα να πειραματιστεί το παιδί (βιαζόμαστε). Το παιδί κρατά λίγο το ράμμα κι αυτό ήταν!!.
Τότε που ήμασταν παιδιά εμείς, οι της δικής μου ηλικίας, ο χαρταετός ήταν ολόκληρη ιστορία που διαρκούσε 10 μέρες, τουλάχιστον. Το πέταγμα γινόταν πολλές μέρες πριν την καθαρή Δευτέρα, είχαμε προμηθευτεί τον αετό πολύ νωρίτερα ή διατηρούσαμε με ευλάβεια στην αποθήκη τον περυσινό, πολλές φορές και τον προπέρσινο. Μάλιστα κάποιοι ήξεραν κι έφτιαχναν μόνοι τους. Πολλές μέρες πριν, η κατασκευή, τα ζύγια, το μήκος - βάρος τής ουράς, που εξαρτιόταν όμως και από το μέγεθος τού αετού, αλλά πρωτίστως από τη δύναμη τού αέρα. Με πολύ αέρα χρειαζόταν περισσότερη ουρά, αλλιώς ο αετός έκανε περιστροφές (καπάκια τα λέγαμε). Είχαμε χάσει μαντήλια των μανάδων μας πάμπολλα, που τα προσθέταμε για ουρά όταν εξαντλούνταν τα άλλα κουρέλια που χρησιμοποιούσαμε!!. Γι αυτό και επειδή ο αέρας δεν ήταν πάντα ο ίδιος, στην αρχή γινόταν πειραματικό πέταγμα, για λίγα μέτρα, ώστε υπολογίζαμε από τη συμπεριφορά τού χαρταετού αν πρέπει να προσθέσουμε ή να αφαιρέσουμε ουρά. Βρίσκαμε την κατάλληλη για την περίσταση και μετά "αμολάγαμε" όλο το ράμμα (τη λέξη καλούμπα δεν την ξέραμε, δεν την χρησιμοποιούσαμε). Γέμιζε η γειτονιά και κάθε γειτονιά για μέρες πολλές με πολύχρωμους χαρταετούς. ΄Οποιου έφτανε πιο ψηλά, μπορεί και να υπερηφανευόταν λέγοντας «κατούρι – κατούρι», προς τους άλλους, (θα είχε προέλθει μάλλον ότι αυτός είναι ψηλότερα και κατουράει τους άλλους;).
Μια χρονιά ο Ηλίας είχε φτιάξει έναν τεράστιο χαρταετό. Αφού είχαμε πετάξει 5-6 παιδιά ο καθένας τον δικό του, τους μαζέψαμε με σκοπό να ενώσουμε όλα τα ράμματα στον μεγάλο χαρταετό του Ηλία, θα συγκεντρώσαμε ράμμα πάνω από 2 χιλιόμετρα. Εντυπωσιασμένοι παρακολουθούσαμε να πηγαίνει τόσο μακριά που σχεδόν δεν τον βλέπαμε πιά. Φυσικά είχε κάνει μια μεγάλη "κοιλιά" το ράμμα. Με λίγα λόγια, μάς άρεσε όλη αυτή η περίοδος, την καταβρίσκαμε με όλο αυτό το σκηνικό περί τον χαρταετό κι αυτή η αίσθηση του πετάγματος, εν τέλει, από τις καλύτερες εμπειρίες - ενασχολήσεις μας. Θα νιώθαμε ότι πετάμε και μεις μαζί του.
Οι όχι τόσο καλές στιγμές, όταν έπρεπε να τον μαζέψουμε σιγά – σιγά και με προσοχή, να σφίγγουμε πάνω σε ένα ξύλο το ράμμα και να μην μπερδεύεται, ώστε να είμαστε πανέτοιμοι για την επόμενη μέρα.
