Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για ένα αναπόφευκτο σημείο των καιρών και να το εξηγήσω, αφού πρώτα επισημάνω ότι την "πάσα" για το σημερινό σημείωμα μου την έδωσε το σαββατιάτικο πρωτοσέλιδο της "Ελευθερίας": Τριακόσια σπίτια ενοικιάζονται καθημερινά στην Καλαμάτα!
Η ιστορία αυτή στοιχειοθετήθηκε από αρκετές… συνιστώσες. Πρώτον, οι ιδιοκτήτες των μεγάλων ή μικρών σπιτιών (ή και δωματίων…) παραχωρούν ακόμη και για μία ημέρα τον χώρο τους έναντι αμοιβής, ανάλογα με την τοποθεσία, τα κομφόρ και τον αριθμό κρεβατιών! Και γιατί παρακαλώ; Για να κερδίσουν -στους δύσκολους καιρούς- ένα χαρτζιλίκι, προφανώς αφορολόγητο.
Δεύτερη εξήγηση προσφέρεται από την αύξηση των τιμών στα ξενοδοχεία τους δύο θερινούς μήνες των διακοπών, όταν δηλαδή ο πληθυσμός στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα… τριπλασιάζεται! Ελάχιστοι υπολογίζουν ότι στο ενοικιαζόμενο δωμάτιο κάποιου σπιτιού μπορεί να μην δουλεύει σωστά ο κλιματισμός, να μην είναι εύκολο το παρκάρισμα του αυτοκινήτου, ή (το βασικότερο) οι πετσέτες και τα σεντόνια να είναι ύποπτα από άποψη καθαριότητας. Ολα δεκτά, αρκεί να "γλιτώσουν" μια μικρή έκπτωση…
Εννοείται ότι το φαινόμενο καταχωρείται με πατέντα στον τομέα της παραοικονομίας, μια και κανείς (και στις δύο πλευρές της συνδιαλλαγής) δεν μπορεί να ορκιστεί ότι σέβεται τον ΦΠΑ και τους κανόνες της αμειβόμενης φιλοξενίας (καθαριότητα κ.λπ.). Κάποιες εταιρείες - μεσίτες που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και όχι μόνο στην Ελλάδα, παίζουν τον ρόλο του… εγγυητή, κλείνοντας τις συμφωνίες μεταξύ των δύο πλευρών, εισπράττοντας φυσικά την προμήθειά τους (συνήθως αρκετά σεβαστή).
Βεβαίως, αν το διαμέρισμα ή το σπιτόπουλο "βλέπει θάλασσα", η τιμή του σκαρφαλώνει, ξεπερνώντας συχνά ακόμη και τις τιμές των ξενοδοχείων, για να πέσουν οι τιμές στα καταλύματα που "βλέπουν" ταράτσες, βουνό ή ελαιώνες. Και οι ξενοδόχοι, με τα τεράστια έξοδα, τη μισθοδοσία προσωπικού, τη σκληρή φορολογία και τον κρατικό έλεγχο για τη σωστή ποιότητα υπηρεσιών, πώς αντιδρούν;
Φοβάμαι πως οι επαγγελματίες προσπαθούν να αμυνθούν με διάφορα πακέτα χαμηλών προσφορών, μπόλικη διαφήμιση και συνεργασία με εταιρείες ειδικευμένες στη μεσιτεία (δηλαδή στην ουσία νταβατζήδες), προκειμένου να έχουν μια αξιοπρεπή πληρότητα Ιούλιο - Αύγουστο, δηλαδή τους καλούς μήνες του χρόνου από τουριστική άποψη, που αποτελούν το οικονομικό δεκανίκι για το υπόλοιπο διάστημα, δηλαδή για τους μήνες των… ισχνών αγελάδων.
Το αν όσα συμβαίνουν θα αντέξουν στον χρόνο (ή θα αποτελέσουν φάμπρικα που θα σβήσει φυσιολογικά) δεν μπορεί αυτή την ώρα να προβλεφθεί. Μπορεί όμως να διατυπωθεί η εξής άποψη: Το να "ξεμπαρκάρεις" σε ένα νοικιασμένο δώμα ή γκαρσονιέρα τα τρία ή τέσσερα άτομα της φαμίλιας σου για να γλιτώσεις μερικά ευρώ, δεν είναι τουρισμός. Μοιάζει μάλλον με ταλαιπωρία και μάλιστα χωρίς καμαριέρα και… πρωινό!
