Δευτέρα, 28 Αυγούστου 2017 23:01

Για τις "Πέτρες" στο Κάστρο

Γράφτηκε από τον
Για τις "Πέτρες" στο Κάστρο

 

Η αλήθεια είναι πως είχα μπόλικα χρόνια να ανηφορίσω στο αμφιθέατρο του Κάστρου Καλαμάτας για καλλιτεχνική εκδήλωση.

Αν θυμάμαι καλά, το είχα κάνει σε βραδιές με συναυλίες που είχαν αποδειχθεί συναρπαστικές. Μία με τη Γαλάνη και τον πρωτοεμφανιζόμενο Μανώλη Λιδάκη (με κλασική πλέον την ατάκα του νεαρού Κρητικού «Καλησπερίζω την ωραία πόλη της Πάτρας»!), μία με τον Μητσιά και την αείμνηστη Μαρία Δημητριάδη σε έργα του Ηλία Ανδριόπουλου και, τέλος, με τη μαγική συναυλία της  Ρεμπέτικης Κομπανίας, τότε που πάνω στον ‘Παμεινώντα’ του Κερομύτη, που τραγουδούσε ο Μανώλης Δημητριανάκης, κόπηκε το ρεύμα και μέσα σε απόλυτο σκοτάδι (και την σκηνή να φωτίζεται από κάποιους φακούς), οι καλλιτέχνες συνέχισαν με φυσικό ήχο και μάγεψαν.

Είπα λοιπόν, πως καιρός ήταν να ανηφορίσω για μια παράσταση που έσκισε ολόκληρη την σαιζόν στο «Θέατρο Νέου Κόσμου» (με συνεχή «σολντ-άουτ»), με τον παράξενο τίτλο «Πέτρες στις τσέπες του». Συνήθως, όταν μια θεατρική παραγωγή στηρίζεται σε έναΝ ή δύο ηθοποιούς, πάει ο νους σου σε πιθανό φιάσκο, ειδικά όπως στην προκείμενη περίπτωση, που οι δύο άρενες ηθοποιοί δεν θεωρούνταν «πρώτης γραμμής», έχοντας ελάχιστη ποαρουσία σε τηλεοπτικές μέτριες σειρές. Επίσης δεν βοηθούσε το όνομα της συγγραφέως του έργου, που το διαβάζεις, αλλά δυσκολεύεσαι να το συγκρατήσεις.

Κι όμως, το εγχείρημα πέτυχε. Ο Μάκης Παπαδημητρίου και -κυρίως- ο Γιώργος Χριστοφόρου κατάφεραν με το ταλέντο, το πάθος τους και την σκληρή προσπάθεια να βγάλουν σε πέρας ένα δύσκολο κείμενο, παίζοντας αρκετούς ρόλους ο καθένας τους. Και να αφήσουν ένα συναρπαστικό αποτέλεσμα στο σχεδόν κατάμεστο -από όλες τις ηλικίες- θεατράκι και να χειροκροτηθούν στο φινάλε με θέρμη. Τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια στους δύο νέους ηθοποιούς. Το μέλλον τοΎς ανήκει, μολονότι οι ντόπιοι θεατρικοί συγγραφείς (ή και οι σεναριογράφοι) τηρούν σιγή ασυρμάτου εδώ και αρκετά   χρόνια…

Μικρή ένσταση για κάποιες ατέλειες, που δεν θα διατυπώνονταν σε αυτό το σημείωμα, αν η είσοδος στο Κάστρο ήταν ελεύθερη (και όχι με εισιτήριο 15 ευρώ). Λοιπόν, η πρόσβαση στις θέσεις ήταν δύσκολη και βασανιστική για άτομα τρίτης ηλικίας («ανεβαίνω σκαλοπάτια, κατεβαίνω ανηφοριές…»). Μια σούδα που υπήρχε στο πλάι της σκηνής έχει κλείσει με ράμπα, που σημαίνει ότι άτομα με αναπηρία σε καρότσι είναι αδύνατο να φτάσουν στο κοίλο. Οσο για τα μαξιλαράκια πάνω στα ταλαιπωρημένα τσιμέντα; Υπήρχαν μόνο για τις έξι πρώτες σειρές. Προφανώς ο θεατρώνης θεωρεί ότι στον εξώστη κάθονται θεατές με «σκληρό ποπό» (με το συμπάθειο). 

• Κατά τα άλλα: «Κατάρρευση τιμών στη Λευκή Νύχτα», ήταν ο βασικός τίτλος στο πρωτοσέλιδο της «Ελευθερίας» του Σαββάτου. Το αν επιβεβαιώθηκε, αφήνεται στην κρίση της εκλεκτής πελατείας… Πάντως, στον τομέα του βιβλίου, ένα από τα δύο σημαντικά βιβλιοπωλεία της 23ης Μαρτίου όχι μόνο δεν είχε μειώσει τιμές, έστω ένα 5%, αλλά μπορώ να καταθέσω ότι πούλαγε(;) τουλάχιστον ένα 25% πάνω από την ενιαία τιμή, που ισχύει σε όλη την Ελλάδα για το βιβλίο. Κρίμα.

 

 

 


NEWSLETTER