Διότι πήγε ο ίδιος και κολύμπησε στη Βούλα. Και ξέρει αυτός από θολά νερά. Εχει κολυμπήσει παντού. Σε όλες τις πολιτικές θάλασσες. Από το ΠΑΣΟΚ στη Νέα Δημοκρατία και από εκεί στους ΑΝΕΛ. Ειδικεύεται επίσης να πλατσουρίζει και σε όλα τα κανάλια. Πού τον χάνεις, πού τον βρίσκεις, όλο και σε κάποιο τηλεοπτικό «γυαλί» θα τον δεις.
Αλλά εκείνο που μας ενδιαφέρει δεν είναι η «σοβαρότητα» των δηλώσεων ενός βουλευτή της συγκυβέρνησης Συριζανέλ. Ούτε πια μόνον οι καταστροφικές συνέπειες από τη διαρροή μαζούτ του «Αγία Ζώνη ΙΙ», που δεν κρύβονται με κωμικές δηλώσεις, καθώς τη μία ημέρα καθαρίζουν π.χ. την παραλία του Αγίου Κοσμά και μετά από δύο ημέρες ξαναμολύνεται από νέα πετρελαιοκηλίδα. Αλλά το πόσες «Αγιες Ζώνες» κυκλοφορούν στις θάλασσές μας καθημερινώς. Είναι κατά την ταπεινή μου άποψη το κρίσιμο ζητούμενο, το οποίο έθεσα από την πρώτη μέρα. Θυμίζω:
«Ναι, υπάρχουν τεράστιες ευθύνες για την ανέλεγκτη εξάπλωση της πετρελαιοκηλίδας. Που ασφαλώς βαρύνουν και τον Κουρουμπλή. Οι μεγαλύτερες όμως ευθύνες του αναφέρονται στην αρχική αιτία του κακού. Για το πώς το συγκεκριμένο, αλλά και πολλά άλλα σαπάκια "δεξαμενόπλοια", χωρίς διπλά κήτη, από αυτά που εφοδιάζουν καθημερινώς τα νησιά μας με καύσιμα, διαθέτουν, πιστοποιητικά "αξιοπλοΐας", ανάγνωθι πιστοποιητικά… αναξιοπιστίας του υπουργείου».
Ορίστε και η απάντηση, όπως δόθηκε από το έγκυρο «Μarine Taffic» στην «Καθημερινή»: Ούτε ένα, ούτε πέντε, ούτε δέκα. Περί τα ογδόντα μικρά πετρελαιοφόρα, που ανεφοδιάζουν άλλα πλοία και εφοδιάζουν τα νησιά μας, ηλικίας άνω των τριάντα ετών, που θα έπρεπε να έχουν ήδη αποσυρθεί, κυκλοφορούν καθημερινώς στις ελληνικές θάλασσες.
Η τραγική πλευρά της υπόθεσης: Ολα αυτά είναι εν δυνάμει βόμβες οικολογικής καταστροφής.
Εμπρός στο δρόμο που χάραξε η «Αγία Ζώνη ΙΙ».
Και η κωμική, αλλά άκρως ελληνική: Τώρα «ανακάλυψε» η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Ναυτιλίας ότι «υπάρχει πρόβλημα» στο καθεστώς χορήγησης πιστοποιητικών «αξιοπλοΐας» σε όλα αυτά τα σαπιοκάραβα. Και υπόσχεται να το αλλάξει. Αλλά την ίδια ώρα, ο Κουρουμπλής χορηγεί, με υπουργική απόφαση, παράταση ζωής, κατά ένα έτος, σε ρυμουλκά που έπρεπε να βρίσκονται υπό διάλυση.Γ.Π. Μασσαβέτας
