Των μεν χαμηλόμισθων από τη νέα μείωση του αφορολογήτου στα 5.900 ευρώ, των δε συνταξιούχων τόσο από τη μείωση του αφορολογήτου όσο και από τις περικοπές που προβλέπονται από την εφαρμογή του «νόμου Κατρούγκαλου».
Το αν όλα αυτά συνιστούν «καθαρή έξοδο» από τα μνημόνια ή νέο εμπαιγμό εκείνων που σηκώνουν μονίμως τα βάρη, επαφίεται στην κρίση του καθενός. Εκείνο που είναι συγκεκριμένο για την ώρα είναι η… αμνησία των κυβερνώντων. Αυτών που άλλοτε κόμπαζαν ότι τάχα θα αντισταθμίσουν αυτές τις άθλιες επιβαρύνσεις, εκείνων οι οποίοι δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν ούτε κατά ένα ευρώ, δηλαδή όσων ζουν αποκλειστικώς από τους μισθούς και τις συντάξεις τους, με κάποια «ισοδύναμα» μέτρα. Λόγια ήταν και ξεχάστηκαν.
Υποτίθεται ότι, αφού επιτυγχάνονται υψηλά πλεονάσματα, χάρη στην περικοπή των κοινωνικών παροχών και την υπερφορολόγηση όχι μόνο μέσω των φόρων αλλά και των πάσης φύσεως εισφορών των εργαζομένων, οι οποίες, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat, είναι οι υψηλότερες στην Ευρωπαϊκή Ενωση, θα έπρεπε να θεσπιστούν και κάποια αντίμετρα ώστε να ελαφρυνθούν τα βάρη των… συνήθων υποζυγίων. Σημειώστε ότι υπέρ της μείωσης των εισφορών είναι ακόμη και το ΔΝΤ. Αλλά η «αριστερή» κυβέρνησή μας επιμένει.
Το τραγικότερο όμως είναι ότι αυτές οι τόσο υψηλές ασφαλιστικές και άλλες εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών, έχουν στην πράξη το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Δεν προσθέτουν έσοδα στους ασφαλιστικούς φορείς, διότι κάνουν πιο… δελεαστική τη «μαύρη», την ανασφάλιστη εργασία. Φαινόμενο που είναι αρκετά διαδεδομένο, από την οικοδομή ως το χωράφι και το οποίο δεν αντιμετωπίζεται με αστυνομικά μέτρα. Και βεβαίως οι απώλειες είναι διπλές, διότι το κράτος δεν χάνει πια μόνο τις εισφορές στα ταμεία, αλλά και τους άμεσους φόρους εισοδήματος.
Κατά τα άλλα τους φταίνε τα μέσα ενημέρωσης που τους κάνουν αντιπολίτευση, κατά τις θεωρίες του διευθυντή του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού Θανάση Καρτερού, όστις, όπως όλοι οι παλιοί σταλινικοί, έχουν μια σύμφυτη αλλεργία απέναντι στην κριτική, απέναντι στον μη κομματικώς ελεγχόμενο Τύπο, απέναντι στους μη λείχοντες και ξεσκονίζοντες δημοσιογράφους.
Γ.Π. Μασσαβέτας
