Ο πρώτος ήταν έτοιμος να αποδεχθεί τη λύση «Νέα Μακεδονία», για την οποία πίεζαν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας. Αλλά δεν το τόλμησε, διότι είχε απέναντί του όχι μόνο την αντιπολίτευση, αλλά δύο εσωτερικά μέτωπα. Το ένα του Αντώνη Σαμαρά και το άλλο του Μιλτιάδη Εβερτ που «ανέμιζε» απειλή παραιτήσεως.
Οταν είπε την περίφημη φράση ότι η υπόθεση του ονόματος «σε δέκα χρόνια θα έχει ξεχασθεί», θεωρούσε ότι θα είχε στο μεταξύ εκπληρωθεί ένα «προαπαιτούμενο». Οτι δηλαδή η δική του κυβέρνηση θα είχε δώσει μια λύση. Οπότε «σε δέκα χρόνια» και στην Ελλάδα και στα Σκόπια θα έμεναν μόνο οι «σκληροί εθνικιστές» να αναμοχλεύουν αυτό το θέμα. Αλλά δεν έγινε έτσι. Η λύση τότε τορπιλίσθηκε εκ των έσω. Και τώρα, τριάντα χρόνια μετά, το πρόβλημα παραμένει και μας διχάζει σε «πατριώτες» και «προδότες».
Τώρα ο Αλέξης Τσίπρας έχει φθάσει και αυτός κοντά στη λύση του. Χωρίς το μειονέκτημα της εσωτερικής υπονόμευσης από το ίδιο του το κόμμα. Εχει βεβαίως το πρόβλημα της ενδοκυβερνητικής «αντιπολίτευσης» από την πλευρά των ΑΝΕΛ. Αλλά ελπίζει ότι ακόμη και αν οι ΑΝΕΛ εναντιωθούν και αποχωρήσουν από την κυβέρνηση, υπάρχουν άλλες πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να καλύψουν το κενό, υπερψηφίζοντας μια ρεαλιστική λύση.
Και εδώ ακριβώς αρχίζει κανείς να διερωτάται τι έπαθε ξαφνικά ο κ. Τσίπρας. Διότι η επιλογή της ονομασίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Ιλιντεν» είναι ήκιστα ρεαλιστική. Οδηγεί, διεθνώς, στο χρηστικώς απλούστερο «Μακεδονία», σε «μακεδονική» εθνότητα και γλώσσα και στη συνακόλουθη επιβίωση του αλυτρωτισμού. Ενώ το Νεομακεδονία, Νεομακεδόνες, νεομακεδονική, ήταν μια διέξοδος με ισχυρή διεθνή υποστήριξη.
Εδώ ανακύπτουν και οι ευθύνες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Διότι δεν αρκεί να δηλώνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης ότι δεν αποδέχεται ονομασία με τον όρο Μακεδονία, ανατρέποντας και τη γραμμή του πατέρα του, αλλά και τα όσα αποδέχθηκε στο Βουκουρέστι η τότε κυβέρνηση της ΝΔ με υπουργό Εξωτερικών την αδελφή του. Πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες που να οδηγούν σε άρση του αδιεξόδου. Το «όχι» μπορεί να είναι προσφιλής τακτική ως αντιπολίτευση, αλλά για τους «εν δυνάμει πρωθυπουργούς» υπάρχει υποχρέωση ευρηματικότητας και λύσεων.
Γ.Π. Μασσαβέτας
