Την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης. Οχι όμως γενικώς. Οχι σε όλο το τεράστιο μήκος της ελληνικής ακτογραμμής, αλλά επιλεκτικώς και αποκλειστικώς στα δυτικά της χώρας, στην πλευρά του Ιονίου πελάγους.
Το τι έγινε στη συνέχεια το γνωρίζουμε. Η άμεση αντίδραση της Τουρκίας, με την κλήση του Ελληνα πρεσβευτή στο υπουργείο Εξωτερικών, στην Αγκυρα, έκανε τον νέο υπουργό Εξωτερικών Αλέξη Τσίπρα να… ξεχάσει το… περήφανο προεδρικό διάταγμα του Νίκου Κοτζιά. Είναι εύκολο να κατηγορήσει κανείς τον κ. Τσίπρα για άτακτη και έντρομη υποχώρηση, ενώπιον των τουρκικών απειλών. Αν όμως βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους βάση, θα δούμε ότι η απόφαση αυτή είναι μια ρεαλιστική προσέγγιση του θέματος και συνιστά αποφυγή ενός τεράστιου λάθους.
Μπορεί ο Νίκος Κοτζιάς να επαίρεται για το σχέδιό του, αλλά η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Αν η Ελλάδα προχωρούσε, επιλεκτικώς, στην επέκταση των χωρικών της υδάτων από τα έξι στα δώδεκα ναυτικά μίλια, μόνο στο Ιόνιο, αυτομάτως θα αποδεχόταν το «δικαίωμα» και τα επιχειρήματα της Τουρκίας, η οποία αντιτίθεται στην εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και την επέκταση των χωρικών μας υδάτων, στα δώδεκα μίλια, στην άλλη πλευρά, στο Αιγαίο.
Αν γινόταν πράξη το σχέδιο του Κοτζιά, αυτό θα συνιστούσε εθελουσία παραίτηση από το δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα, όπως έχουν κάνει όλες οι χώρες-μέλη του ΟΗΕ. Θα ακύρωνε την απόφαση που έλαβε η Βουλή των Ελλήνων στις 31 Μάιου του 1995, παρά τις τουρκικές απειλές για «αιτία πολέμου» και η οποία όριζε ότι: «Η Ελλάδα έχει το αναφαίρετο δικαίωμα κατ’ εφαρμογή του άρθρου 3 της κυρούμενης συμβάσεως να επεκτείνει σε οποιονδήποτε χρόνο το εύρος της χωρικής θάλασσας μέχρι απόστασης 12 ν.μ. Για την εφαρμογή στην εσωτερική έννομη τάξη της διάταξης αυτής… εκδίδονται σχετικά προεδρικά διατάγματα μετά από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου».
Η… μισερή επέκταση μόνο στο Ιόνιο δεν θα ήταν «επίτευγμα» αλλά πράξη που θα συνιστούσε παραίτηση από το συνολικό δικαίωμα. Κάποιοι πουλάνε πατριωτικά «φύκια», τόσο πράσινα όσο και το κουτόχορτο.
Γ. Π. Μασσαβέτας
