Η αλήθεια όμως είναι τελείως διαφορετική. Και την αλήθεια αυτή φωτίζει αρκετά ένα σημείο από την ανακοίνωση που διοχέτευσε το γραφείο του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου προς τον Τύπο, με τίτλο «Τα 11 λάθη που κάνουν όσοι πολεμούν τη συμφωνία με το κράτος». Αντιγράφω λοιπόν μια ιδιαιτέρως διαφωτιστική παράγραφο:
«Υφίσταται μόνο ένας νόμος, ο αναγκαστικός νόμος 536/1945 που κάνει λόγο για ενίσχυση της μισθοδοσίας 6.000 θέσεων σε όλη την επικράτεια, δηλαδή όχι μόνο στην Εκκλησία της Ελλάδος, και αργότερα ο αναγκ. νόμος 469/1968 αύξησε την ενίσχυση, ώστε ο μισθός του κληρικού να είναι ίσος με του δημοσίου υπαλλήλου και ο νόμος 4111/2013 ενέταξε τον ειδικό λογαριασμό «Κεφάλαιο προς πληρωμή μισθού εφημεριακού κλήρου» στον κρατικό προϋπολογισμό».
Με απλά ελληνικά γίνεται αποδεκτό ότι από την εφαρμογή του πρώτου ελληνικού Συντάγματος, που απέσπασαν από τον Οθωνα και τους Βαυαρούς οι επαναστάτες με επικεφαλής τους Μακρυγιάννη και Καλλέργη το 1843, δηλαδή από το 1844 έως το 1944, έναν ολόκληρο αιώνα, η Εκκλησία συντηρούσε τους κληρικούς της από τα δικά της έσοδα.
Η επινόηση για μισθοδοσία 6.000 κληρικών ανά την Ελλάδα -όχι μόνο της Εκκλησίας της Ελλάδος αλλά και της αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Κρήτης και της υπαγόμενης στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, Εκκλησίας Δωδεκανήσου έγινε το 1945. Με αναγκαστικό νόμο, στο φούντωμα του εμφυλίου πολέμου, προκειμένου οι κληρικοί να ενταχθούν στο «δυναμικό» του κράτους, στρατευόμενοι «εναντίον των άθεων κομμουνιστοσυμμοριτών». Ηταν δηλαδή μια επιλογή πολιτικής σκοπιμότητας και όχι μια απόφαση διαπνεόμενη από πνεύμα δικαίου και σεβασμού προς τον κλήρο.
Με αναγκαστικό νόμο, και πάλι σε μια ανώμαλη περίοδο, κατά το πρώτο έτος επιβολής της δικτατορίας, οι συνταγματάρχες θέλησαν και αυτοί το 1968 να γίνουν αρεστοί στον κλήρο, να προσεταιρισθούν τους ιερείς και τους ιεροκήρυκες, αυξάνοντας τις αποδοχές των κληρικών, ώστε να εξομοιωθούν πλήρως προς εκείνες των λοιπών δημοσίων υπαλλήλων.
Ψήγματα ιστορικής αλήθειας, αναγκαία για να κατανοήσουμε την εξέλιξη του θέματος. Και για να συνειδητοποιήσουμε ότι οι σημερινοί «αριστεροί» απλώς εκσυγχρονίζουν δύο αναγκαστικούς νόμους ανώμαλων περιόδων, με πονηρό κίνητρο να «αδειάσουν» εικονικώς 10.000 θέσεις για διορισμούς.
Γ. Π. Μασσαβέτας
