Στην Κύπρο παραιτήθηκε ο υπουργός Δικαιοσύνης Ιωνας Νικολάου για την υπόθεση του κατά συρροήν δολοφόνου, που ομολόγησε τη δολοφονία πέντε γυναικών και δύο ανήλικων κοριτσιών. Και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης έκανε αμέσως δεκτή την παραίτηση του.
Ο λόγος για τον οποίο παραιτήθηκε ο συγκεκριμένος υπουργός, αν και όπως υποστήριξε στη δήλωσή του, εξερχόμενος του προεδρικού μεγάρου, δεν έχει καμία προσωπική ευθύνη για όσα βαρύνουν συγκεκριμένους αξιωματικούς της Αστυνομίας, είναι η “πολιτική ευαισθησία”. Ευδοκιμεί δηλαδή στο πολιτικό κλίμα της Μεγαλονήσου αυτό το είδος πολιτικής φιλοτιμίας που είναι υπό εξαφάνιση στην πολιτική ζωή της “μητέρας πατρίδας”. Παραιτείται ο πολιτικός προϊστάμενος υπουργός, διότι κάποιοι αστυνομικοί δεν επέδειξαν τον επιβαλλόμενο ζήλο να ερευνήσουν τις καταγγελίες που είχαν κάνει συγγενικά και φιλικά πρόσωπα των δύστυχων γυναικών, αμέσως μετά την εξαφάνισή τους. Και χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Προφανώς επειδή οι εξαφανισθείσες ήταν Φιλιππινέζες οικιακές βοηθοί. Και επικράτησε το πνεύμα “ποιος νοιάζεται για τις Φιλιππινέζες”.
Εδώ έχουμε έναν υπουργό “νταή” που προκαλεί συνεχώς με τις δηλώσεις του. Που έχει στήσει μια παταγωδώς καταρρέουσα πολιτική σκευωρία κατά πρώην υπουργών των αντιπάλων κομμάτων. Που επιτίθεται κατά χυδαίο και βάρβαρο τρόπο ακόμη και εναντίον ατόμου με ειδικές ανάγκες. Που έχει φτάσει να ξεσηκώνει εναντίον του όχι μόνον τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, αλλά ακόμη και υπουργών και βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος. Περιλαμβανομένου και του πολιτικού προϊσταμένου του και συντοπίτη του, του υπουργού Υγείας Ανδρέα Ξανθού.
Σε οποιαδήποτε ευνομούμενη δημοκρατική κοινωνία θα είχαν συμβεί δυο πράγματα. Είτε, υπό το βάρος των τόσον εκτεταμένων αντιδράσεων, θα είχε παραιτηθεί ο συγκεκριμένος υπουργός. Είτε θα τον έθετε εκτός κυβερνήσεως ο πρωθυπουργός του. Αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με “ευνομούμενη πολιτεία”. Στο πολιτικό “κλίμα” του τσιπρισμού δεν χωρούν τέτοιες ευαισθησίες. Κυριαρχεί μια ιδιόμορφη αντίληψη... ηθικού πλεονεκτήματος. Με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να γλεντά, επιδεικτικώς, με τον Παύλο Πολάκη στις πασχαλινές διακοπές του.
Αυτό το “ήθος” επιλέγει να διαφημίσει, εμπράκτως και προκλητικώς, ο κ. Τσίπρας. Διότι απλούστατα είναι αυτό που εκφράζει και τον ίδιο. Ετσι αντιλαμβάνεται το “ηθικό πλεονέκτημα”. Γράφοντας εκεί που δεν πιάνει μελάνι, ακόμη και όσους συντρόφους του αγανακτούν. Ολοι οι... Πολάκηδες μια γενιά.
Γ. Π. Μασσαβέτας
