Είτε, αν θέλετε να χρησιμοποιήσω τον διεθνή διπλωματικό όρο, στο κατάλληλο «timing». Διότι ο «πλανητάρχης» είχε και έχει αυτές τις ημέρες πολύ σοβαρότερες «φουρτούνες στα μπατζάκια» του. Να διαχειρισθεί μια κρίση που ήδη γίνεται οξύτερη μετά το πρώτο ιρανικό χτύπημα αντιποίνων, για τον θάνατο του Σολεϊμανί. Με την εκτόξευση βαλλιστικών πυραύλων εδάφους-εδάφους εναντίον αμερικανικών βάσεων στο Ιράκ.
Πράγματι ο πρωθυπουργός της Ελλάδος, κατά την φάση της υποδοχής, ήταν σε «δεύτερο πλάνο» ως προς το ενδιαφέρον των εκπροσώπων των διεθνών μέσων ενημέρωσης. Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι; Τι άλλο περίμενε οιοσδήποτε λογικός άνθρωπος, από το ότι όλες οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων θα απευθύνονταν προς τον Ντόναλντ Τραμπ και ότι θα ήσαν επικεντρωμένες στο θέμα που «καίει» ολόκληρη την υφήλιο, δηλαδή το αν θα έχουμε μια κλιμάκωση που θα απειλήσει την παγκόσμια ειρήνη - ιδίως όμως μια περιοχή, την Μέση Ανατολή, οι εξελίξεις στην οποία μάς αφορούν αμεσότατα;
Εκείνο όμως που είναι αυτονόητο για κάθε άνθρωπο με κοινό νου και απλή λογική, δεν είναι… συμβατό με τα μυαλά του Τσίπρα και της Φώφης. Εμφανίζονται να επιχαίρουν και να επικρίνουν τον πρωθυπουργό διότι, κατά την κρίση τους, περιορίσθηκε σε ρόλο κομπάρσου. Η γελοιότητα στην άσκηση αντιπολίτευσης δεν έχει όρια.
Ας φαντασθούμε ότι στην θέση του Κυριάκου θα ήταν ο Αλέξης, είτε και η Φώφη. Τι θα έκαναν δηλαδή για να έχουν περισσότερο πρωταγωνιστικό ρόλο; Θα… υποχρέωναν τους ξένους δημοσιογράφους να εφαρμόζουν μια… ισότιμη κατανομή ερωτήσεων, μια στον ένα μια στον άλλον; Προφανώς ο Αλέξης αντιλαμβάνεται τον τρόπο άσκησης της δημοσιογραφίας έχοντας στο μυαλό του συγκεκριμένα πρότυπα. Την Ακριβοπούλου, τον Καψώχα, τον Αρβανίτη ή τον Βαξεβάνη. Μόνο που τα μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης φαίνεται ότι, ευτυχώς για την ανθρωπότητα και την δημοσιογραφία, δεν διαθέτουν τέτοια…αστέρια ανεξάρτητης δημοσιογραφίας.
Η άσκηση της αντιπολίτευσης είναι κορυφαίας σημασίας για την λειτουργία του δημοκρατικού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Υπό την προϋπόθεση ότι δεν την γελοιοποιούν εκείνοι που την ασκούν. Οτι έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Με τα διεθνώς τεκταινόμενα. Τα οποία ενίοτε είναι υπέρτερα του ελληνικού μικρόκοσμου, ιδίως δε της ελληνικής μικροπολιτικής σκοπιμότητας.
