Ιδίως από εκείνους για τους οποίους η δημοκρατία είναι απλώς ένα εργαλείο που τους επιτρέπει να αυθαιρετούν εις βάρος των πολλών. Ρούχο κομμένο και ραμμένο στα δικά τους μέτρα.
Είμαστε σε όλα πληθωρικοί. Ξεπερνώντας, συχνάκις, τα όρια της υπερβολής. Και από τον κανόνα αυτό δεν ήταν δυνατόν να ξεφύγουν οι συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας. Το 2013, ο παλιός συνάδελφος Κώστας Ρεσβάνης έκανε μια καταγραφή όλων των πορειών της προηγούμενης χρονιάς, με κοινό χαρακτηριστικό την κραυγαλέα λειψανδρία. Το αποτέλεσμα της μελέτης συμπυκνώθηκε στη φράση: «Το 2012 πραγματοποιήθηκαν 796 πορείες με λιγότερα από 200 άτομα, που έκλεισαν το κέντρο της Αθήνας. Κάτι παραπάνω από δύο διαδηλώσεις την ημέρα!».
Εχουμε δει ακόμη και πορείες και καθιστικές διαμαρτυρίες όπου οι συμμετέχοντες ήταν γύρω στα τριάντα άτομα. Εφαρμόζοντα την πρακτική «αραία-αραία να φαινόμαστε καμιά σαρανταρέα», κλείνοντας το κέντρο επί ώρες και προκαλώντας χάος.
Κανείς δεν αρνείται το δικαίωμα στους ολίγους, ακόμη και στους ελαχίστους, να διαδηλώνουν. Αλλά να το κάνουν στο πεζοδρόμιο, όπως συμβαίνει σε όλες τις πρωτεύουσες των δημοκρατικών χωρών. Και όχι να παραλύουν το κέντρο της πρωτεύουσας, με χιλιάδες πολίτες να εγκλωβίζονται και να ταλαιπωρούνται.
Είναι όμως λάθος να θεωρούμε ότι για την κατάσταση αυτή φταίνε μόνον εκείνοι που θεωρούν δικαίωμά τους να κλείνουν τους δρόμους. Οχι. Ακρως συνυπεύθυνοι είναι εκείνοι που έχουν την αποστολή να διασφαλίζουν την τάξη και την ομαλότητα της κοινωνικής ζωής. Διότι, ως τώρα, ακολουθούν μια πεπατημένη. Μόλις δουν έστω και είκοσι άτομα με ένα-δυο πανό να ξεκινούν από την Ομόνοια προς την Βουλή, αντί να αναγκάσουν αυτούς τους ευάριθμους να πορευθούν στα πεζοδρόμια, σπεύδουν να κλείσουν, οι αστυνομικοί, την Σταδίου, το Σύνταγμα κλπ, αποκλείοντας τα μέσα αστικών συγκοινωνιών και τα Ι.Χ. από το κέντρο της πόλης.
Καλώς το νομοσχέδιο προβλέπει την υποχρεωτική διέλευση μέσω των πεζοδρομίων, όταν πρόκειται για μερικές δεκάδες διαμαρτυρομένων. Αλλά δεν αρκεί αυτό. Πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία και οι πρακτικές των αστυνομικών. Ωστε η δημοκρατία να λειτουργεί υπέρ των πολλών και όχι… εναντίον τους.
