Και καλά κάνει. Διότι στην διεθνή ζωή δεν επιτρέπεται οι δημοκρατικές κοινωνίες να παριστάνουν ότι δεν βλέπουν αυτά που διαπράττουν κάποιες εξουσίες εις βάρος των πολιτών τους. Ούτε να τα αντιμετωπίζουν με την λογική «δεν αναμειγνυόμεθα στις εσωτερικές υποθέσεις τρίτων». Λογική που αναπαράγει το βάρβαρο δόγμα «δικό του είναι το παιδί, το κάνει ό,τι θέλει και εμείς δεν μιλάμε», ακόμη και αν το βασανίζει.
Είναι όμως μια πρόκληση προς την λογική και την ηθική των πολιτών της Ευρώπης το μήνυμα που στέλνει διεθνώς η Ενωση με την στάση της. Από την μια παριστάνει τον ζόρικο κόκορα απέναντι στον Λουκασένκο, που δυναστεύει τον λαό της χώρας του, αλλά δεν απειλεί κανέναν τρίτο. Αλλά, από την άλλη, μεταβάλλεται σε κοτούλα όταν έχει να αντιμετωπίσει έναν άλλο «εκλεγμένο δικτάτορα». Ο οποίος επίσης δυναστεύει τον λαό της δικής του χώρας, με χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους. Αλλά επιπλέον απειλεί ευθέως με πόλεμο και καταπατά τα συμφέροντα δύο χωρών μελών της Ενωσης. Δηλαδή τον Ταγίπ Ερντογάν.
Και για όσους αποδίδουν τα σχόλια αυτά στο ότι εγώ είμαι… ευρωγκρινιάρης, παραθέτω απόσπασμα από άρθρο της γερμανικής εφημερίδας “Frankfurter Rundschau”:
«Αυτό που για την Ευρωπαϊκή Ενωση κάνει τη διαφορά μεταξύ των χωρών που θεωρούνται στρατηγικά σημαντικές ή ασήμαντες μπορεί να φανεί στο παράδειγμα της Λευκορωσίας και της Τουρκίας. Από τη μια πλευρά οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ, στην έκτακτη σύνοδο της Παρασκευής, αντέδρασαν με την απειλή σκληρών οικονομικών κυρώσεων για την επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων της Λευκορωσίας κατά διαδηλωτών αντίθετων προς την κυβέρνηση. Από την άλλη, συμφώνησαν σε μια ήπια έκκληση για λήψη διπλωματικών πρωτοβουλιών απέναντι στις ολοένα και πιο σκληρές προκλήσεις της Τουρκίας κατά της Ελλάδας και της Κύπρου, προκειμένου να κερδίσουν χρόνο. Στην πραγματικότητα όμως o κίνδυνος στρατιωτικής σύγκρουσης μεταξύ των δύο νατοϊκών εταίρων, Ελλάδας και Τουρκίας, αυξάνεται καθημερινά».
Ωραία λογική. Εχουμε καρύδια Λευκορωσίας και… σύκα Τουρκίας!
Γ. Π. Μασσαβέτας
