Εστω και εκτός ημερησίας διατάξεως, αφού στο «προσκλητήριο» που έστειλε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ, δεν υπάρχει ούτε λέξη για την Τουρκία. Αλλά, στην πραγματικότητα, δεν μπορούμε να έχουμε μεγάλες προσδοκίες ότι θα ληφθούν από αυτή τη σύνοδο σημαντικές αποφάσεις που θα κάνουν τον Ερντογάν να αλλάξει πορεία.
Ας ξεκινήσουμε από εκεί που μείναμε χθες. Από το συμπέρασμα στο οποίο μας οδήγησε η ιστορία της «Πίτσος», η παραγωγή της οποίας πρόκειται να μεταφερθεί στην Τουρκία -όπως έχει ήδη γίνει και με την εξαγορασμένη επίσης από γερμανικά κεφάλαια Eskimo, που τώρα πια υπάρχει μόνο κατ’ όνομα ως ελληνική «φίρμα», αλλά τα προϊόντα της παράγονται σε Τουρκία και Σλοβενία- αφήνοντας ανέργους 1.400 ανθρώπους στην Ελλάδα.
Εγραφα λοιπόν χθες: «Υποθέτω ότι αυτή η μικρή ιστορία σάς βοηθά να κατανοήσετε το γιατί η Γερμανία αρνείται πεισματικώς την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία του Ερντογάν. Είναι σαν να τιμωρεί τα… παιδιά της, τις εταιρείες της».
Θα ήταν όμως λάθος να φορτώνουμε «όλα τα στραβά ψωμιά» αποκλειστικώς και μόνο στη Γερμανία. Ναι, αυτή έχει τα μεγαλύτερα οικονομικά συμφέροντα, τις μεγαλύτερες επενδύσεις, από όλες τις χώρες της Ενωσης, στην Τουρκία. Αλλά δεν είναι η μόνη. Τη στάση τους απέναντι στην Αγκυρα διαμορφώνουν με καθαρώς συμφεροντολογικά κριτήρια και πολλές άλλες χώρες όχι μόνο του Βορρά, αλλά και του μεσογειακού Νότου.
Οι μεγαλύτερες ολλανδικές, βελγικές, αλλά και ισπανικές και ιταλικές τράπεζες… ανατριχιάζουν στην ιδέα να επιβληθούν κυρώσεις που θα πλήξουν την ήδη ευάλωτη τουρκική οικονομία. Διότι είναι «εκτεθειμένες» σε μεγάλα ανοίγματα από τις χρηματοδοτήσεις που έχουν κάνει προς την τουρκική οικονομία. Στην περίπτωση μάλιστα της Ισπανίας, η έκθεση σε οικονομικούς κινδύνους αφορά και τα ασφαλιστικά της ταμεία, που έχουν επενδύσει σε τουρκικά «χαρτιά». Κυρίως μέσω της δεύτερης μεγαλύτερης ισπανικής τράπεζας, της BBVE, το ένα τρίτο των κερδών της οποίας προέρχεται από τις τοποθετήσεις της στην τουρκική οικονομία.
Το ότι «όλα στη βάση τους είναι οικονομία», πέρα από το ότι το διατύπωσε ως αξίωμα ο Καρλ Μαρξ, είναι και θέμα κοινής λογικής. Οπότε ας κρατάμε συνεχώς ένα μικρό καλάθι προσδοκιών για την «κοινοτική αλληλεγγύη».
Γ. Π. Μασσαβέτας
giorgis@massavetas.gr
