Πολλές φορές, γνωρίζουμε πράγματα που δεν ξέρουν οι άλλοι. Πολλές φορές οι άλλοι ξέρουν πράγματα για εμάς που δεν ξέρουμε ούτε καν εμείς οι ίδιοι, και ζούμε μέσα στο δικό μας φανταστικό κόσμο του οποίου οι αλήθειες του είναι μια διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας και αυτό επειδή δεν αντέχουμε να ζήσουμε διαφορετικά.
Όσο κι αν μας φωνάζει ο άλλος αυτά που γνωρίζει για εμάς, θέλοντας να είναι ειλικρινής και να μην μας κοροϊδέψει, δεν πρόκειται να τα ακούσουμε ποτέ όσο θα ζούμε σε αυτή την τέλεια ηχομονωμένη γυάλα μας.
Όσα ψέματα και αν ειπωθούν… όσες αλήθειες και αν κρυφτούν… πάντοτε έρχεται η μέρα, που η αλήθεια θα φανερωθεί. Αν δεν τους δώσουμε εμείς το ελεύθερο το παίρνουν από μόνα τους και εμφανίζονται με βία μπροστά, είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε.
Όσο πιο σύντομα της δώσουμε το δικαίωμα τόσο καλύτερα για εμάς. Η “αυτοκριτική” είναι ένας τρόπος να προλάβει κάποιος την κατά μέτωπο επίθεση της αλήθειας που οι άλλοι μας λένε, αλλά το εγώ μας δεν το επιτρέπει ούτε καν να το ακούσουμε. Λύση εντός εισαγωγικών γιατί η αυτοκριτική για να γίνει πρέπει να έχει πέσει ένα γερό χαστούκι από την ζωή μας.
Τα “ξέρω μας” είναι φυλακισμένα στο κελί μας και δεν θα ενωθούν ποτέ με τα πράγματα που κατέχουμε και πράγματα που δεν ξέρουμε, λες και χτίζουμε το γεφύρι της Άρτας γιατί εμείς επιλέξαμε να ζήσουμε σε διαφορετικούς κόσμους.
Μόνο όταν ο άλλος αποφασίσει να μιλήσει για την “Αλήθεια”, μόνο τότε δεν θα υπάρξει τέλος, αλλά άπειρο – μια νέα αρχή με κοινές βάσεις που θα πατούν στα ίδια δεδομένα και στις ίδιες κοινές αλήθειες.
