Αλλά οι «μαύροι», οι μελανοχίτωνες νοσταλγοί του ναζισμού, δεν είναι, δυστυχώς, οι μόνοι φασίστες που υπονομεύουν τις λειτουργίες του δημοκρατικού πολιτεύματος και λειτουργούν ως τρομοκράτες κατά των άλλων πολιτών. Έχουμε και τα άνθη του «κόκκινου φασισμού». Εκείνου του τμήματος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που δρα κυρίως στον χώρο της νεολαίας και δη της σπουδάζουσας. Που θεωρεί «επαναστατικό δικαίωμα» να εισβάλλει σε πανεπιστημιακούς χώρους, ξυλοκοπώντας διδάσκοντες και διδασκόμενους, καταστρέφοντας υλικοτεχνικές υποδομές, ρημάζοντας εργαστήρια. Διαπομπεύοντας πρυτάνεις, όπως συνέβη προχθές στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθήνας (πρώην ΑΣΟΕΕ). Και όπως είχε συμβεί προ εβδομάδων στην Πανεπιστημιούπολη Θεσσαλονίκης.
Το θλιβερότερο, όμως, δεν είναι μόνον η δράση αυτών των θολωμένων μυαλών. Αλλά η εκκωφαντική ανοχή απέναντι στις φασιστικές ασχημίες τους, από ένα κομμάτι του πολιτικού κόσμου. Η άρνηση του επίσημου ΣΥΡΙΖΑ και της νεολαίας του να καταδικάσουν αυτά τα φαινόμενα. Και η έντονη αντίδρασή τους, σε κάθε σκέψη, ιδίως στις αγωνιώδεις εκκλήσεις πανεπιστημιακών δασκάλων, για την λήψη μέτρων προστασίας της λειτουργίας των ΑΕΙ. Αντιπαραθέτουν αμέσως το σύνθημα «όχι στην αστυνόμευση των πανεπιστημίων». Κρίνοντας αυτές τις εκκλήσεις και προτάσεις ως «αντιδημοκρατικές».
Θυμάμαι τι είχε συμβεί όταν, με την πρώην σύζυγό μου και τον άλλοτε υπουργό Τάσο Γιαννίτση, πήγαμε να καμαρώσουμε τα παιδιά μας, κατά την αποφοίτησή τους από το μεταπτυχιακό της Νομικής του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, ενός από τα πλέον φημισμένα πανεπιστήμια του κόσμου. Κανείς δεν επιτρεπόταν να εισέλθει στον χώρο, αν δεν ήταν ήδη καταγεγραμμένος ως προσκεκλημένος. Όταν μάλιστα η μητέρα του, στην προσπάθειά της να βρεθεί, μπροστά από άλλους, πιο κοντά στον γιο της, πάτησε πάνω στον χλοοτάπητα του αυλείου χώρου, έσπευσε αμέσως ένας από τους φύλακες να την απομακρύνει.
Εμείς, δηλαδή, είμαστε περισσότερο δημοκρατική κοινωνία από την αντίστοιχη βρετανική;
Εδώ μπερδεύουμε την πανεπιστημιακή ελευθερία με το «δικαίωμα» στον τραμπουκισμό, την καταστροφή, την ασχήμια. Ε, αυτό κάποτε πρέπει να τελειώσει. Γιατί κοστίζει ακόμη και ζωές. Δεν είναι άσχετο με την δράση τέτοιων ανεγκέφαλων το ότι στην Θεσσαλονίκη, με τη θλιβερή πρωτιά σε κρούσματα, το 70% των φορέων είναι ηλικίας μικρότερης των 40 ετών, με μέσο όρο τα 34.
Γ. Π. Μασσαβέτας
