Σου κάνουν πριν την εισαγωγή τον επιβεβλημένο έλεγχο για να δουν αν είσαι φορέας του κορονοϊού. Να ‘μαι λοιπόν πάλι εδώ και με αρνητικό αποτέλεσμα του ελέγχου. Και με την αιτία εισαγωγής υπό έλεγχο. Μακάρι δε το ίδιο να ισχύει για όλους, ιδίως την επικίνδυνη, εκ των πραγμάτων, περίοδο των εορτών. Κυρίως όμως μετά τις γιορτές, όταν θα «μετρήσουμε» τη… σοφία των μέτρων της κυβέρνησης.
Φοβάμαι όμως, κ. Πρόεδρε, ότι κάποιες «χαλαρώσεις» που ανακοινώθηκαν, διαπνέονται από το πνεύμα της γνωστής λαϊκής παροιμίας «ντράπου τον έναν, ντράπου τον άλλον, έκανα τον άνδρα μου κερατά». Κατανοώ ότι οι πιέσεις που ασκούνται από διάφορες ομάδες συμφερόντων είναι ιδιαιτέρως έντονες. Αλλά ευθύνη κάθε υπεύθυνης κυβέρνησης είναι να προτάσσει το γενικότερο συμφέρον έναντι παντός «κλαδικού». Ιδίως όταν πρόκειται για μέτρα, για τα οποία είναι εξόχως πιθανό να μετρήσουμε την «αξία» τους σε ανθρώπινες ζωές και σε ακόμη μεγαλύτερη επιβάρυνση του συστήματος υγείας.
Το άνοιγμα των βιβλιοπωλείων και άλλων καταστημάτων λιανικού εμπορίου με τη μέθοδο της τηλεπαραγγελίας και της παραλαβής εκτός καταστήματος, είναι κατανοητό. Κανείς δεν εκτίθεται περισσότερο περιμένοντας έξω από ένα κατάστημα ηλεκτρικών ειδών ή ενδυμάτων, να παραλάβει ό,τι έχει παραγγείλει ήδη, από όσο όταν ο ίδιος άνθρωπος εισέρχεται σε ένα παντοπωλείο, κρεοπωλείο, οπωροπωλείο ή αρτοποιείο, για τα απολύτως απαραίτητα της καθημερινότητας.
Εκείνο που είναι ακατανόητο είναι το γιατί επιτρέψατε και τη λειτουργία των πολυκαταστημάτων κλειστού χώρου, των «εμπορικών κέντρων» ή «mall», όπου ο συγχρωτισμός ανθρώπων δεν έχει καμία σχέση με την ουρά σε κάποιο πεζοδρόμιο, έξω από ένα κατάστημα λιανικού εμπορίου. Διότι στην πραγματικότητα, σε έναν κλειστό χώρο με δεκάδες καταστήματα θα συνυπάρχουν ταυτοχρόνως εκατοντάδες άνθρωποι.
Ακατανόητη επίσης η υποχώρηση στις πιέσεις μερίδας ιεραρχών για μεγαλύτερο άνοιγμα των ναών. Ιδίως όταν έχετε δεδομένη την υποστήριξη μιας ήρεμης δύναμης, δηλαδή του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, που υπήρξε και θύμα της πανδημίας, στην κορυφή της Εκκλησίας.
Ως προς το μέτρο των εννέα, κατ’ ανώτατο όριο, ατόμων σε γιορτινά τραπέζια, είναι κάτι που δεν μπορεί να ελεγχθεί. Δεν είναι δυνατόν να αστυνομευθεί κάθε σπίτι, κάθε οικογένεια. Οπότε όλα επαφίενται στον βαθμό ευθύνης κάθε οικογενειάρχη να προστατεύσει τη ζωή και την υγεία της οικογένειάς του.
Γ. Π. Μασσαβέτας
