Αλλά το χειρότερο όλων είναι η κατάλυσή της. Όμως, η προστασία της δημοκρατίας δεν επαφίεται στους κρατικούς μηχανισμούς αμύνης, όπως π.χ. τα σώματα ασφαλείας. Τα οποία, στην περίπτωση της επεισοδιακής κατάληψης του Καπιτωλίου, στην Ουάσιγκτον, αιφνιδιάστηκαν και ηττηθήκαν από τον όχλο. Επαφίεται πρωτίστως στην γενναιότητα και την ακεραιότητα των πολιτικών. Των γυναικών και των ανδρών που την διακονούν.
Αυτό είναι το κυρίαρχο μήνυμα που εξέπεμψαν, προς ολόκληρο τον πλανήτη, με την στάση τους, μερικοί από τους ρεπουμπλικάνους γερουσιαστές και βουλευτές, με πρώτον εξ όλων των αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Μάικλ Πενς. Οι οποίοι, έναντι του κομματικού συμφέροντος, όπως το εξέφραζε ο ηγέτης τους, ο Ντόναλντ Τραμπ, προέταξαν τον σεβασμό του Συντάγματος, του πολιτεύματος και της κοινωνίας. Ψηφίζοντας τα αντίθετα από εκείνα που τους ζητούσε ο Πρόεδρός τους.
Αναλογίζομαι τι θα συνέβαινε, αν κάτι παρόμοιο είχε εξελιχθεί στην χώρα μας. Αν βουλευτές ενός κυβερνώντος κόμματος οιασδήποτε αποχρώσεως, ενεργώντας κατά συνείδηση, «απογοήτευαν», κατά τον επιεικέστερο χαρακτηρισμό, ή «πρόδιδαν», κατά το ευκολότερο και συνηθέστερο, ιδίως παρ’ ημίν, τον ηγέτη τους. Αν ψήφιζαν εναντίον της θελήσεώς του. Πόσο μάλιστα, εάν αυτό συνέβαινε εν μέσω ενός «λαϊκού ξεσηκωμού», υπέρ του συγκεκριμένου ηγέτη. Με τον όχλο να στήνει κρεμάλες για τους «προδότες».
Δεν χρειάζεται να επιστρατεύσουμε τεράστιες ποσότητες φαντασίας, προκειμένου να «δούμε» πώς θα εξελισσόταν το «σενάριο». Η πολιτική μας προϊστορία καθιστά ιδιαιτέρως εύκολο το έργο του επίδοξου «σεναριογράφου». Με μια απλή ανακοίνωση του ηγέτη, όποιοι είχαν ψηφίσει εναντίον της θελήσεώς του, θα εισέπρατταν την «πληρωμή» τους με την γνωστή μας φράση: «Έθεσαν εαυτούς εκτός κόμματος».
Το αμερικανικό δικομματικό σύστημα έχει πολλές διαφορές από τα ευρωπαϊκά κοινοβουλευτικά καθεστώτα. Ακόμη και στη Γαλλία, την μοναδική χώρα της Ένωσης όπου ισχύει καθεστώς προεδρικής δημοκρατίας, με δυο νομοθετικά και ελεγκτικά σώματα, βουλή και γερουσία, η εξουσία του Προέδρου δεν είναι τόσον ισχυρή όσο στις ΗΠΑ. Παρά ταύτα, η προστασία της δημοκρατίας, και εκεί, όπως και εδώ, επαφίεται σε αυτό που προτάσσει το ακροτελεύτιο άρθρο του δικού μας Συντάγματος: Στον πατριωτισμό. Ου μόνο των πολιτών, αλλά και των πολιτικών τους εκπροσώπων. Αρκεί αυτοί οι εκπρόσωποι να έχουν πράγματι υψηλό αίσθημα ευθύνης και την γενναιότητα να πάνε «κόντρα», ακόμη και στο κομματικό τους συμφέρον.
