Προχθές η Βαΐτσα Βούρκα αποχαιρέτησε τα εγκόσμια, στα 84 της. Και ο Γιώργος μπόρεσε να την «αποχαιρετήσει», να μετάσχει στο ολιγοπρόσωπο ξόδι της.

Δεν θα χρησιμοποιούσα τη στήλη για ένα τόσο προσωπικό θέμα, αν αυτή η γυναίκα, όσες φορές είχα μιλήσει μαζί της, δεν μου είχε κάνει τέτοια εντύπωση για ένα χαρακτηριστικό που ασφαλώς κινείται στον αστερισμό της σπανιότητας. Ήταν ο τρόπος που μιλούσε για δύο άλλες γυναίκες, με τις οποίες οι περισσότερες Ελληνίδες είθισται να έχουν από επιφυλακτικές έως ακόμη και εχθρικές σχέσεις. Τη νύφη της και την πεθερά της. Μιλούσε για τη νύφη της, την αδικοχαμένη από τον καρκίνο, την ποντιακής καταγωγής Ανατολή, και το στόμα της έσταζε μέλι. Εντάξει, ας δεχθούμε ότι είναι πολλές οι πεθερές που έχουν αγαπήσει τις νύφες τους, ιδίως όταν συμβαίνει οι ίδιες να μην έχουν κόρη. Αλλά με «μέλι» και άπειρο θαυμασμό αναφερόταν και στην πεθερά της: «Είχα εγώ μια πεθερά, που ήταν μεγάλο στήριγμα σε όλες τις δυσκολίες μου. Μπορεί να ήταν αγράμματη, αλλά δεν σκιαζόταν να τα βάλει με οποιονδήποτε για να με στηρίξει, να στηρίξει τα παιδιά της. Ναι, αγράμματος… δικηγόρος ήταν η πεθερά μου».

Δεν αναφέρομαι σήμερα σε αυτήν, έτσι για να κάνω… οικογενειακό μνημόσυνο. Αλλά για να θυμίσω ακόμη μια φορά πόσο, παρά τα ωραία λόγια, είναι υποτιμημένος, παραγνωρισμένος, ο ρόλος της Ελληνίδας ως μητέρας, συζύγου, γιαγιάς, αδελφής, θυγατέρας, ως το μέγα στήριγμα κάθε οικογένειας. Ρόλος που δεν ανταμείβεται όσο και όπως του αξίζει από την ελληνική πολιτεία, σε μια χώρα που αντιμετωπίζει εφιαλτικές προοπτικές ως προς το δημογραφικό της μέλλον.

Αν δεν βρούμε τρόπους να στηρίξουμε τη μητρότητα, να ενθαρρύνουμε τις Ελληνίδες να γεννούν κάτι περισσότερο από ένα παιδί γύρω στα… σαράντα τους, όπως τείνει να γίνει κανόνας, ο εκφυλισμός μας ως έθνους θα είναι αναπόφευκτος. Είμαστε ήδη μια γερασμένη κοινωνία. Τα χειρότερα έπονται.

Γ. Π. Μασσαβέτας

giorgis@massavetas.gr