Προσωπικώς, αγαπητή κ. Μενδώνη, και σας εκτιμώ και σας συμπαθώ. Αντιλαμβάνομαι δε ότι η υστερία με την οποία σας καταδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα συγκεκριμένο υπόβαθρο, όπως και στην περίπτωση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Το γεγονός ότι προέρχεσθε από την Κεντροαριστερά, από το ΠΑΣΟΚ και τη μετεξέλιξή του, το ΚΙΝΑΛ. Διότι είναι κρίσιμο στοιχείο της πολιτικής τους στρατηγικής να εμφανίζονται, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ ως «η νέα Κεντροαριστερά», ο δε Αλέξης Τσίπρας ως ο πολιτικός… κληρονόμος και διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου. Και η συνεργασία κάποιων κεντροαριστερών με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τους χαλάει τη μανέστρα: τη μονοπωλιακή οικειοποίηση του χώρου αυτού.
Όμως, αγαπητή κ. Μενδώνη, κατά την έκτακτη συνέντευξη που παραχωρήσατε, προκειμένου να εξηγήσετε τη στάση σας έναντι του φαινομένου Λιγνάδης, διατυπώσατε μια ομολογία. Ομολογήσατε συγκεκριμένα ότι ο εν λόγω ηθοποιός και σκηνοθέτης, ο επισήμως καταγγελλόμενος από θύματά του ως πρωταγωνιστής φρικτών εγκλημάτων, ιδίως εναντίον μικρών παιδιών, σας εξαπάτησε. Είπατε συγκεκριμένα: “Εδώ αισθάνομαι ότι ο Λιγνάδης, πέραν όλων των άλλων, μας εξαπάτησε και με εξαπάτησε. Με βαθιά υποκριτική τέχνη προσπαθούσε να μας πείσει ότι δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά. Υποκριτική τέχνη, ηθοποιός”.
Με απλά λόγια, παραδεχθήκατε ότι ο συγκεκριμένος κατ’ επάγγελμα υποκριτής, σας ξεγέλασε. Ότι γελασθήκατε. Όταν όμως ένας πολιτικός, κατά την άσκηση των καθηκόντων του, ξεγελιέται από έναν απατεώνα, αυτό είναι ένα αντικειμενικό γεγονός, το οποίο υπερβαίνει τις οποιεσδήποτε καλές και αγαθές προθέσεις του πολιτικού -προθέσεις και διαθέσεις τις οποίες ουδόλως αμφισβητώ. Και μπορεί, τυπικώς, να μην προβλέπεται κάποια «τιμωρία» για τον εξαπατηθέντα, ηθικώς όμως είναι η στιγμή κατά την οποία αναδεικνύεται η ευθύνη του πολιτικού στελέχους, να προστατεύει την κοινωνία. Κάτι που δεν μπορεί πια να θεωρείται ως αυτονόητο, όταν υπάρχει η παραδοχή ότι το πολιτικό πρόσωπο δεν είναι επαρκές στο να μην «ξεγελιέται», άρα και να προστατεύει την κοινωνία στον τομέα της ευθύνης του.
Ασφαλώς και δεν είχατε καμία ευθύνη και υποχρέωση να γνωρίζετε τι έκανε στο κρεβάτι του ο κάθε Λιγνάδης, εφόσον δεν υπήρξατε ποτέ κοινωνός οποιασδήποτε καταγγελίας σε παρελθόντα χρόνο. Από τη στιγμή όμως που ομολογείτε ότι γελαστήκατε κατά τις κρίσιμες τελευταίες ημέρες, οφείλετε να προχωρήσετε, κατά τον ορισμό της τραγωδίας, στην «των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν», με μια γενναιόφρονα πράξη πολιτικής αυτοχειρίας, όπως είναι η παραίτηση.
Γ. Π. Μασσαβέτας
